Sri Subramanya Bhujangam Verses 2-7

Aadi Sankaracharya the proponent of the Advaitha (Advaitha – not two in the literal meaning) philosophy, encouraged people to follow the route of Devotion (Bhakti) to the Lord for salvation by writing several Slokas about Hindu Gods.

In his work “ Sivananda Lahari”, Adi Sankara defines Devotion (Bhakti) in several Verses quoting examples of both Advaitha and Dwaitha philosophy (bhava). Pl ref Verse 61 in my earlier blog wherein Sri Sankara brings out the relationship between the Ankola tree & its seeds, the Magnet & iron particles as the “Dwaitha Bhava” approach and the example of river & sea as the “Advaitha Bhava” approach to Devotion (Bhakti). He also reiterated that ““Affectionate mental disposition and the purity of the devotion is the key” to salvation by quoting example of the actions of a hunter as an ardent devotee in Verse 63 of Sivananda Lahari

Sri Subramanya Bhujangam is a classic example of that affectionate mental disposition and purity wherein Sri Sankara was drawn to the abode of Lord Subramanya in the coastal village of Tiruchendur in Tamil Nadu & comes out with brilliant smooth flowing verses like the serpentine moves.

Let us examine the Verses

Verse 2

न जानामि शब्दं न जानामि चार्थं

न जानामि पद्यं न जानामि गद्यम् ।

चिदेका षडास्या हृदि द्योतते मे

मुखान्निःसरन्ते गिरश्चापि चित्रम् ॥२॥

Na Jaanaami Shabdam Na Jaanaami Ca-Artham

Na Jaanaami Padyam Na Jaanaami Gadyam |

Cid-Ekaa Ssaddaasyaa Hrdi Dyota-Te Me

Mukhaan-Nihsarante Girash-Ca-Api Citram ||

சொல் அறியேன் உட்பொருள் அறியேன்

கவி அறியேன் உரைநடையறியேன் – என்

உள்ளமுறை இதயத்தில் ஆறுமுகம் கண்டேனாதலால்

சொற்பல உதிர்த்திட்டேன் வாய்வழியாய் !

—————————————————

Verse 3

मयूराधिरूढं महावाक्यगूढं

मनोहारिदेहं महच्चित्तगेहम् ।

महीदेवदेवं महावेदभावं

महादेवबालं भजे लोकपालम् ॥३॥

Mayuura-Adhiruuddham Mahaa-Vaakya-Guuddham

Manohaari-Deham Mahac-Citta-Geham |

Mahii-Deva-Devam Mahaa-Veda-Bhaavam

Mahaa-Deva-Baalam Bhaje Loka-Paalam ||

மயில் வாகனமேறி உயர்வாக்கின் உட்பொருளாகி

அழகுடல் கொண்டு அடியோரின் உளம் உறைந்து

அமரர்தம் தலையாகி ஆதிநூட்களின் உணர்வாகி

உமையோனின் மகனாகி உலகோரைக் காப்போனே

———————————————————

Verse 4

यदा संनिधानं गता मानवा मे

भवाम्भोधिपारं गतास्ते तदैव ।

इति व्यञ्जयन्सिन्धुतीरे य आस्ते

तमीडे पवित्रं पराशक्तिपुत्रम् ॥४॥

Yadaa Samnidhaanam Gataa Maanavaa Me

Bhava-Ambhodhi-Paaram Gataas-Te Tadai[a-E]va |

Iti Vyan.jayan-Sindhu-Tiire Ya Aaste

Tam-Iidde Pavitram Paraashakti-Putram ||

உன்னடி பணிந்தோர் கடந்தனர் பிறவிப் பெருங்கடல் எனும் உண்மையை

உலகோர் உணரவே செந்திற்கடலோரம் அமர்ந்தாயோ உன்உறைவிடமென

உளம் உருகி உரைப்பேனே உன் புகழ் பாடி உமையவளின் தூய பாலனே

—————————————————————-

Verse 5

यथाब्धेस्तरङ्गा लयं यन्ति तुङ्गाः

तथैवापदः सन्निधौ सेवतां मे ।

इतीवोर्मिपंक्तीर्नृणां दर्शयन्तं

सदा भावये हृत्सरोजे गुहं तम् ॥५॥

Yatha-Abdhes-Taranggaa Layam Yanti Tunggaahha

Tathai[aa-E]va-[A]apadah Sannidhau Sevataam Me |

Iti-Ivo[a-Uu]rmi-Pangktiir-Nrnnaam Darshayantam

Sadaa Bhaavaye Hrt-Saroje Guham Tam ||

ஆர்பரிக்கும் அலைகள் ஆழ்கடலில் தோன்றி மறைந்திடும் காட்சி போல்

அன்பர்களின் மாளா துயரங்கள் அழிந்துடுமே உன் சந்நிதி அடைந்தால் என

அலைகள் காட்டி அறிவித்தாயோ அன்பர்களுக்கு திருச்செந்தூரதனில்

அனுதினமும் இதயமலர் ஏற்றி தியானித்தேன் உனை குருகுகநாதனே

—————————————-

Verse 6

गिरौ मन्निवासे नरा येऽधिरूढाः

तदा पर्वते राजते तेऽधिरूढाः ।

इतीव ब्रुवन्गन्धशैलाधिरूढाः

स देवो मुदे मे सदा षण्मुखोऽस्तु ॥६॥

Girau Man-Nivaase Naraa Ye-Adhiruuddhaah

Tadaa Parvate Raajate Te-Adhiruuddhaah |

Iti-Iva Bruvan-Gandhashaila-Adhiruuddhaah

Sa Devo Mude Me Sadaa Ssannmukho-Astu ||

சந்தனாசலமேறி என் சந்நிதி அடைவோர் திருக்

கயிலைமலையேறி பெருவீடு சேரும் பலனடைவோர் என

கந்தவரை அமர்ந்த செந்தூரான் பறைத்திட்டானோ

சிந்தனையில் உனையேற்றி மகிழ்ந்திடுவேன் சண்முகனே

—————————————————

Verse 7

महाम्भोधितीरे महापापचोरे

मुनीन्द्रानुकूले सुगन्धाख्यशैले ।

गुहायां वसन्तं स्वभासा लसन्तं

जनार्ति हरन्तं श्रयामो गुहं तम् ॥७॥

Mahaa-[A]mbhodhi-Tiire Mahaa-Paapa-Core

Muni-Indra-Anukuule Sugandha-[A]akhya-Shaile |

Guhaayaam Vasantam Sva-Bhaasaa Lasantam

Jana-[A]arti Harantam Shrayaamo Guham Tam ||

பிறவிப்பிணி தீர்க்கும் பெருங்கடற்கரையோரத்தில்

தவத்திரு அடியோர்குகந்த சுகந்தவெற்பில்

பேரொளிப்பிழம்பெனவே குகைமேவி

எளியோரின் துயர் நீக்கும் படைவீடு செந்தூர்

அறிந்து யான் உனைத் தஞ்சமடைந்தேன் குகநாதனே

——————————————————