Time and tide wait for no man is an old saying. The wheel of time is constantly moving ahead and waits for no one. The days are passing us by, one after another and the days that have gone by never return. We all know it, don’t we? However how do we do spend our time every day? Here is an interesting statistics:
OurWorldinData
Across the world, we spend the most time working and sleeping; and paid work, housework, leisure, eating and sleeping take together 80-90% of the 1440 minutes that we all have available every day. We hardly have any time for our own self. What a pity!
Here is a time lapse video tailored to depict this state of us.
A dayin our life
We do not know how the whole day passes. We are desperate to wait for the week end, the month end, the year end and the holidays. This goes on and on and on that we do not even heed the passing of each year until suddenly the realisation of “What have I done” comes down like a thunder when the designated time ( Sloka 1 - samprapte sannihite kaale) arrives. Even at that time our desires don’t end. We stil have items to be ticked off in our bucket list.
This is what Adi Sankara brings out in this beautiful Sloka 12. Let us examine this Sloka.
Sanskrit Verse
दिनयामिन्यौ सायं प्रात:
शिशिरवसन्तौ पुनरायात: ।
काल: क्रीडति गछत्यायु
स्तदपि न मुञ्चत्याशावायु: ॥
Adi Sankara
English Transliteration
dinayāminyou sāyam prāta:
shishiravasantou punarāyāta:
kālakrīdati gachatyāyu:
tadapi na munchatyāshāvāyu:
Meaning of the Sanskrit Words
दिनयामिन्यौ= dina+yAminI=day + night; सायं= saayam - evening; प्रातः= praatah - morning; शिशिर= shishira - frosty season; वसन्तौ= (and) vasantau - Spring season; पुनः= punah - again; आयातः= aayaatah - have arrived; कालः= kaalah - Master Time;क् रीडति= kridathi - plays; गच्छति= gachhathi - goes (away); ebbs away आयुः= aayuh - life/age; तदपि= tadapi - tat.h+api, then even; न= na - not; मुञ्चति= mun chatthi - releases; आशा= aasha - desire; वायुः= vayuh - air (the wind of desire does not let off its hold)
Meaning in English
Day and night, dawn and dusk, winter and spring come and depart again and again. Time thus frolics and plays and life ebbs away. Yet, one does not give up the gusts of desires.
Explanation
Swami Chinmayananda’s eloquent explanation
“The day decays to end itself in the night. The night dies only to blossom forth into the following day. The dawn grows in vigour and heat to be the noon, but soon wanes away to be the mellow dusk. On the wheel of happenings, the months steadily glide along and, in its soft-footed silent march, the irresistible floods of time roll up in waves of years, sweeping everything in front of its relentless might. Hushed in the silence of its own wonderment, age slips unperceived into its slushy grave.
Time moves on. That which was future becomes the present, and itself rolls away to join the endless ocean of the past. Time never stops, on no condition, for no person! It is ever on the march! Man, gathering memories from his own 'past', barricades his ‘present’, sets them ablaze with his excitements in his day-to-day life, and the rising fumes of his bosom blur his vision to make his life rigged with his anxieties for the ‘future’. As we thus waste ourselves with our endless manoeuvres, in the irresistible stride of time all our hopes and plans get defeated and routed.
Life is at Time's mercy ... In not recognising this, man desires to enjoy the sense-objects, strives, sweats and toils endlessly to acquire, to possess and to aggrandise - to hope, to spend ... And death snatches away everything from him ... He is compelled to leave everything here - and with painful bundles of impressions (vdsands) acquired in his desire-ridden selfish life, the miserable creature departs. How sad! Indeed, how tragic!
Desire for the fleeting, delusory golden-deer is, for the time being, seemingly more powerful for Sita than her infinite love for Rama, her divine beloved. This is delusion at play - maya with a vengeance.
Life steadily ebbs away, but desire fed by the sense gratifications only grows the more by them. Body decays and becomes infirm; it has grown to have no more strength to enjoy, but the man hungers all the more for sense-enjoyments. Death crawls behind; disease and decay accompany him. Piloted by worries and anxieties, this mournful procession reaches the edge of the grave ... Still man wants the joys of the pain-ridden objects.”
Swami Chinmayananda used to quote a beautiful simile. A man is chased by a tiger in the forest. He falls into a well. He is stuck in the well on a branch midway down. If he slips by a fraction of an inch he will plunge into the water below where water snakes are swimming about. The tiger peers threateningly at him from the top. Just then the man is stung by bees. Soon rats are busy gnawing at the creeper on which the man is being supported. A bear comes and claws into the honeycomb on the tree overhanging the well. In this perilous position, with danger at every turn, a drop of honey drips on his face from the honeycomb above. The man, forgetting all his perils, sticks out his tongue to lick it!
This typifies the kind of satisfaction we are seeking in worldly life. The serpents are one’s binds and bonds or attachments to objects , the well itself represents family life. The rats represent TIME. And the honey in the midst of all these dangers represents the momentary pleasures of sensual life.
Therefore, be wise. Give up desires. Seek the all-satisfying Reality that lies behind the mental show of change and sorrow. The Infinite alone will satisfy you. Seek it with a mind withdrawn from the fever of all passions”.
Conclusion
In Bhagwad Gita, Lord Sri Krishna explains:
All those who are lured to the sense objects and desire them are not awake but asleep to their nature of completeness which is Self contained and needs no perfection. The Jnani who is the knower of Truth, by the power of renunciation bestowed through Grace is able to restrain the outward going senses and is therefore fully awake to the consequences of allowing the sense organs a free play. As such, the Sage is asleep to the temptations of the world which attract the ignorant ones.
We have to understand that none of the objects of the world can give permanent happiness because of its temporary nature. Only that which is permanent alone can give permanent happiness. Self alone is permanent and hence it alone can give permanent happiness. If this is understood and there by if we have constant thought of the Self, that is only way to over come the delusion with the objects of the world.
The Time cycle is unavoidable; it is a law of Nature. But the cycle of joy and sorrow can be overcome by living in the light of knowledge and discovery of our true nature of spirit. This Sloka is cautioning us and telling us to lead our life intelligently. We should enjoy our life in such a manner that we retain our freedom and, in course of time, discover an inner self-sufficiency so that we become free from the dependence upon the world for our enjoyment.
“For that, in our day to day life we need ABCD, says Swami Paramarthananda - what we need is Appropriate Balanced Clean Desire”
எனது கோவை நண்பர் திரு. பிரபு அவர்கள், ஒரு அற்புதமான ஒளிப்பதிவில், காலத்தை பற்றி நமது முன்னோர்களின் ஆய்வுகளை விளக்கியுள்ளார். நமது முன்னோர்கள, கண்ணிமைக்கும் நேரத்திலிருந்து ஓராண்டு காலம் வரை பதினான்கு கூறுகளாகவும், ஒரு நாளைச் ‘சிறு பொழுது’ என்று ஆறு கூறாகவும், ஓராண்டைப் ‘பெரும்பொழுது’ எனப் பெயரிட்டு ஆறு வகையாகவும் பகுத்தனர். (மேலே உள்ள அட்டவனையைப் பார்க்கவும்).
வைகறை, விடியல், நன்பகல், மாலை, எற்பாடு, யாமம் என்று ஒரு நாளைப் பகுத்துரைத்தனர். கார் காலம், கூதிர்(குளிர்) காலம், முன்பனிக் காலம், பின்பனிக் காலம், இளவேனில் காலம், முதுவேனில் காலம் என்று ஆண்டினை ஆறு வகைக் காலமாகப் பகுத்துரைத்தனர். இக்காலத்தை அடிப்படையாக வைத்து நமது முன்னோர்கள் பழமொழிகள் பலவற்றைக் கூறி அதன்வழி நமது பண்பாட்டை விளக்கியுள்ளனர்.
1. காலமும் அலையும் காத்திருக்காது. 2. காலம் பொன் போன்றது. கடமை கண் போன்றது. 3. காலம் போற்று.
அதனால் காலம் அறிந்து செயல்பட்டு நாம் வாழ்ந்தால் வாழ்வில் உயரலாம். காலத்தை வீணாக்காது வாழ்தல் வேண்டும். காலத்தைத் தொலைத்து விட்டால் அதனைத் திரும்பப் பெற முடியாது. வாய்ப்பு என்பது எல்லோருக்கும் வரும் அதனை வீணடிக்காது பயன்படுத்திக் கொண்டு வாழ்க்கையில் முன்னேற வேண்டும் என்ற வாழ்வியல் நன்னெறியை இப்பழமொழிகள் நமக்கு வழங்குகின்றன
இதனை நாம் அனைவரும் நன்கு அறிவோம். இருப்பினும் நாம் ஒவ்வொரு நாளும் என்ன செய்கிறோம்? இதோ! 2009-2016 வருடங்களில், உலகமெங்கிலும் உள்ள 15-64 வயது மனிதர்களின் வேலை அட்டைகளின் ஆதாரத்தில் எடுக்கப்பட்ட ஒரு கணிப்பின் புள்ளி விவரம்
OurWorldinData
வேலை நேரம் (அலுவல், வீட்டு வேலைகள்), உறங்கும் நேரம், உண்ணும் நேரம், ஓய்வு (தொலைக்காட்சி, நண்பர்களுடன், மற்றும் இதர நேரம்) என்று, நாம் அனைவரும் ஒவ்வொரு நாளும் கிடைக்கும் 1440 நிமிடங்களில் 80-90% இந்த நான்கு வகை நேரங்களில் செலவிடுகிறோம். நமக்கென்று (நம்மை நாமே அறிந்து கொள்ள, பரம்பொருளை அறிந்திட) நேரமே இல்லை நமக்கு. என்ன ஒரு பரிதாபமான நிலை!
முழு நாள் எப்படி கழிகிறது என்பது கூட நமக்குத் தெரிவதில்லை.. வார இறுதி, மாத இறுதி, ஆண்டு இறுதி மற்றும் விடுமுறை நாட்களுக்காக நாம் காத்திருக்கிறோம். நம்மை அறியாமலே காலம் கடந்து சென்று கொண்டே இருக்கிறது. ஆதி சங்கரர் முதலாவது ஸ்லோகத்தில் கூறியபடி விதித்திட்ட வேளை (ஸம்ப்ராப்தே ஸன்னிஹிதே காலே) ஒரு இடி போல் வரும்போது, “அய்யகோ! நான் என்ன செய்தேன். எனக்கு ஏன் இப்படி?” என்று புலம்பும் வேளையிலும் கூட, ஆசை அலைகள் ஓய்வதில்லை நமக்கு. இது தான் யதார்த்தம்.
இதைத்தான் ஆதிசங்கரர் இந்த அழகான ஸ்லோகம் 12ல் வெளிப்படுத்துகிறார். இந்த ஸ்லோகத்தை ஆராய்வோம்.
சமஸ்க்ருத ஸ்லோகம்
दिनयामिन्यौ सायं प्रात:
शिशिरवसन्तौ पुनरायात: ।
काल: क्रीडति गछत्यायु
स्तदपि न मुञ्चत्याशावायु: ॥
Adi Sankara
தமிழ் ஒலிபெயர்ப்பு
தி3னயா மின்யௌ ஸாயம் ப்ராதஹ
ஷிஷிர வசந்தௌ புனரா யாதஹ |
காலஹ் கிரீட3தி க3ச்சத் யாயுஹு
தத3பிந முஞ்சத் யாஷா வாயுஹு ||
தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு
பகலும் இரவும் மாலையும் காலையும்
பனியும் வசந்தமும் மாறிடும் என்றும்
காலத்தின் ஆட்டத்தில் ஆயுளும் முடியும்
ஆசைக் காற்று நீங்கா தெனினும்
சமஸ்க்ருத சொற்களின் பொருட்கள்
दिनयामिन्यौ - தி3னயா மின்யௌ - பகலும் இரவும் सायं - ஸாயம் - மாலை प्रात: - ப்ராதஹ - காலை शिशिरवसन्तौ - ஷிஷிர வசந்தௌ - பனியும் வசந்தமும் पुनरायात: - புனரா யாதஹ - மறுபடியும் வரும் काल: - காலஹ் - காலம் क्रीडति - கிரீட3தி - விளையாடுகிறது गछत्यायु - க3ச்சத் யாயுஹு - செல்லும் (குறையும்) ஆயுள் तदपि - தத3பி - இருப்பினும் न मुञ्चत् - ந முஞ்சத் - இல்லை விடுப்பு याशावायु: - யாஷா வாயுஹு - அவாவின் காற்றிலிருந்து
விளக்கவுரை
நேரடி பொருள்
காலை, மாலை, இரவு என்று காலச் சக்கரம் விரைந்தோடி விளையாடும்; பருவமும் மாறி, முதுமையும் படரும். இருந்தும் ஆசைக்காற்றிலிருந்து இல்லை விடுப்பு.
விளக்கம்
சுவாமி சின்மயானந்தாவின் அருமையான விளக்கம்
இரவில், தானே சிதைந்து முடியத்தான், பகல் பிறக்கிறது. மறுநாள் பகல் மலருவதற்காகத்தான், இரவு இறக்கிறது. அந்த விடியல் வீரியத்துடனும் வெப்பத்துடனும் வளர்ந்து நண்பகலாக இருக்கும், ஆனால் விரைவில் மறைந்து மென்மையான சாயுங்காலமாக மாறும். இந்த நிகழ்வுகளின் சக்கரத்தில், மாதங்கள் சீராக நகர்கின்றன, அதன் மென்மையான கால்களின் அமைதியான அணிவகுப்பில், காலத்தின் தவிர்க்கமுடியாத வெள்ளம் ஆண்டுகளின் அலைகளாக உருண்டு, அதன் இடைவிடாத வலிமைக்கு முன்னால் அனைத்தையும் துடைக்கிறது. இதனை வியந்து, மௌனத்தில் அமைதியாக இருக்கும் நம் வயது, சேறும் சகதியுமான கல்லறைக்குள் உணரப்படாமல் நழுவி நுழைகிறது. காலச் சக்கரத்தில், எது எதிர்காலமாக இருந்ததோ அதுவே நிகழ்காலமாக மாறி, அதுவே கடந்த காலத்தின் முடிவில்லாத கடலில் சேர உருண்டோடுகிறது. காலம் ஒருபோதும் நிற்காது, எந்த நிபந்தனைக்காகவும் அல்லது எந்த நபருக்காகவும்!
மனிதன், தனது 'கடந்த' கால நினைவுகளால், தனது நிகழ் காலத்திற்கு தடுப்புகளை வைத்து, , அன்றாட வாழ்வின் களிப்பால் அத்தடுப்புகளை எரிக்கிறான். அதனால் அவனுள் எழும் புகைகள் அவனது நோக்கை மங்கலாக்கி, அவனது வாழ்க்கையை எதிர்காலத்தில் எதிர்கொள்ளும் கவலைகளால் கசக்க வைக்கிறது. நாம் இவ்வாறு நமது முடிவில்லாத முயற்சிகளால் நம்மை நாமே வீணடித்துக் கொள்ளும்போது, காலத்தின் தவிர்க்கமுடியாத சுழற்றத்தில், நமது நம்பிக்கைகளும், திட்டங்களும் தோல்வியுற்று அழிகின்றன.
வாழ்க்கை, காலத்தின் கருணையில் உள்ளது. இதை அறியாமல், உடைமைகளப் பெற்று, பெருக்கி, நம்பிக்கையிடன் மகிழ்ந்து வாழ, மனிதன் புலன்களை அனுபவிக்க ஆசைப்படுகிறான், பாடுபடுகிறான், வியர்வை சிந்துகிறான், முடிவில்லாமல் உழைக்கிறான். ஒரு நொடியில் மரணம், அவனிடமிருந்து அனைத்தையும் பறித்து விடுகிறது. அனைத்தையும் இங்கேயே விட்டு விட்டுச் செல்லும் கட்டாயத்தில் இருக்கிறான். ஆசைகள் நிறைந்த, சுயநலம் மிகுந்த வாழ்வில் பெறப்பட்ட வலிமிகுந்த பதிவுகளுடன் (வினைப்பலன்கள்), துன்பகரமாக உயிரினம் வெளியேறுகிறது. எவ்வளவு வருத்தம்! உண்மையில், எவ்வளவு சோகம்!
தனக்குப் பிரியமான தெய்வீகமான கணவன் இராமன் மீதான எல்லையற்ற அன்பைக் காட்டிலும், தற்போதைக்கு, விரைந்தோடும், பொன் மான் மீதான ஆசையே அதிக சக்தி வாய்ந்ததாகத் தோன்றுகிறது. வாழ்வில், மாயையின் விளையாட்டு இதுதான்.
காட்டில் ஒரு மனிதனை புலி துரத்துகிறது. கிணற்றில் விழுகிறான். கிணற்றின் நடுவழியில் உள்ள ஒரு கிளையில் சிக்கிக் கொண்டான். அவன் சிறிது நழுவினால், விடமுள்ள பாம்புகள் நீந்திக் கொண்டிருக்கும் கீழே உள்ள தண்ணீரில் வீழ்வான். புலி மேலிருந்து அவனை அச்சுறுத்தும். அப்போதுதான் அந்த மனிதனை தேனீக்கள் கொட்டுகின்றன. கிணற்றுப் பொந்தில் வசிக்கும் எலிகள், அந்த மனிதன் பற்றிக்கொண்டிருக்கும் கொடியை கடிப்பதில் மும்முரமாக இருக்கின்றன. ஒரு கரடி வந்து கிணற்றின் மேல் இருக்கும் மரத்திலுள்ள தேன் கூட்டை கலைத்து தேனை உண்ண முயல்கிறது. மேலே உள்ள தேன் கூட்டிலிருந்து ஒரு துளி தேன் அவரது முகத்தில் வடிகிறது. இந்த ஆபத்தான நிலையில், ஒவ்வொரு திருப்பத்திலும் ஆபத்துடன் இருக்கும் மனிதன், தனது எல்லா ஆபத்துகளையும் மறந்து, அந்த தேனை சுவைக்க தன் நாக்கை நீட்டுகிறான்! உலக வாழ்க்கையில் நாம் தேடும் திருப்தியை இது குறிக்கிறது. பாம்புகள் என்பது ஒருவரின் பிணைப்புகள் மற்றும் பிணைப்புகள் அல்லது பொருள்களுடனான இணைப்புகள், கிணறு குடும்ப வாழ்க்கையை குறிக்கிறது. எலிகள் காலத்தைக் குறிக்கின்றன. இந்த எல்லா ஆபத்துகளுக்கும் நடுவில் உள்ள தேன் சிற்றின்ப வாழ்க்கையின் கணநேர இன்பங்களைக் குறிக்கிறது
ஆண்டுகள் கடந்து, வாழும் காலம் சீராக குறைந்தாலும், தெவிட்டா புலன் இன்ப இச்சைகள் மட்டுமே அதிகமாக வளர்கிறது. காலப் போக்கில், உடல் சிதைந்து பலவீனமடைந்து அனுபவிக்கும் வலிமை இல்லாத அளவுக்கு வளர்ந்துவிட்டது; எனினும் மனிதன் புலன் இன்பங்களுக்காக அதிகமாக ஏங்குகிறான். மரணம் பின்னால் ஊர்ந்து வந்து கொண்டிருக்கிறது. நோய் நொடி கலந்து, கவலைகள் உந்தும் இந்த துக்க ஊர்வலம், கல்லறை விளிம்பை அடைகிறது. இந்நிலையிலும் மனிதன் அல்லல் நிறைந்த ஆசைகளை விடுவதில்லை. இறப்பதற்குமுன் நிறைவேற்ற வேண்டிய ஆசைகளின் பட்டியல் (ஆங்கிலத்தில் bucket list) நீண்டுகொண்டேதானே இருக்கிறது. எனவே ஆசைகளைக் களைந்து, மனமெனும் மேடையில் நடைபெறும் அவா, பற்று இவைகளின் ஆட்டத்தை நிறுத்தி, அமைதியான மனநிலை பெற்று, நிலையான பேரின்பத்தைத் தரும் மெய்ப்பொருளை நாடு.
முடிவுரை
இந்த ஸ்லோகம் நம்மை எச்சரித்து, புத்திசாலித்தனமாக வாழ்க்கையை நடத்தச் சொல்கிறது. பொருளை அனுபவிக்கலாம். ஆனால் பொருட்கள் நம்மை அனுபவிக்க விடக்கூடாது. நமது சுதந்திரத்தைத் தக்கவைத்து, காலப்போக்கில் தன்னிறைவை நம்முள் கண்டறியும் விதத்தில் நாம் நம் வாழ்க்கையை அனுபவிக்க வேண்டும். அதற்கு நாம், நம் இன்பத்திற்காக உலகைச் சார்ந்திருப்பதிலிருந்து விடுபட வேண்டும்.
உலகின் எந்தப் பொருளும் அதன் தற்காலிகத் தன்மையால் நிரந்தரமான மகிழ்ச்சியைத் தராது என்பதை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். எது நிரந்தரமாக இருக்கிறதோ அதுதான் நிரந்தரமான மகிழ்ச்சியைத் தரும். பரம்பொருள் மட்டுமே நிரந்தரமானது எனவே அது மட்டுமே நிரந்தர மகிழ்ச்சியை அளிக்கும். இதைப் புரிந்துகொண்டு, நாம் தொடர்ந்து சுயமாகச் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தால், அதுவே உலகப் பொருட்களின் மீதான மாயையை போக்க ஒரே வழி.
As per the Dictionaries, the word “proud” conveys two meanings:
1. feeling deep pleasure or satisfaction as a result of one's own achievements, qualities, or possessions or those of someone with whom one is closely associated."a proud grandma of three boys". Similarly a broad and beaming smile, a puffed out chest, a feeling of confidence and accomplishment- You’re proud of who you are and what you’ve done, and you’re celebrating it. Way to go! Feeling proud is the best. You can be proud of yourself for a number of reasons. We all have been at some time in our life.
2. having or showing a high or excessively high opinion of oneself or one's importance."a proud, arrogant man". Quite often we also have heard the term “success has gone into his head”. What does this mean? If you say that something such as praise or success goes to someone's head, you are criticizing them because you think that it makes them too proud or confident and make one conceited.
These two meanings convey the two distinct types of pride. Whereas the former called authentic pride — pride that stems from proven possession of a valued ability — is often narrowly defined, the later called hubristic pride is the opposite; a grandiose belief that one has prized qualities that one doesn’t actually have. Either of them is fundamentally about the behaviour of humans in day to day life. Society believes that the former is acceptable but the later is not.
For pride to work, it must be paired with humility — a humility to know that no matter our skill set, each of us depends on what others have to offer.Ultimately you have to wake up every day and look in the mirror, and you want to be proud of the person who’s looking back at you. And you can only do that if you’re being honest with yourself and being a person of high character.
In this Sloka, Adi Sankara helps us to look at ourselves in the mirror. He says that if one is honest with oneself and is of high character, he will keep asking himself a question.
“Have I created something or do I own and control something to be proud of?”
He takes three conceits as examples to explain the reality of life and provides a clear strategy to handle the unwanted situation of “success getting into head”. Let us examine this important Sloka.
Sanskrit Verse
मा कुरु धनजनयौवन गर्वं
हरति निमेषात्कालः सर्वम् |
मायामयमिदमखिलं हित्वा
ब्रह्मपदं त्वं प्रविश विदित्वा ||
Adi Sankara
English Transliteration
Maa kuru dhanajana youvana garvam
Harati nimEshaat kaala: sarvam
Maayaamayamidam akhilam hitvaa
Brahmapadam tvam pravisa viditvaa
Meaning of the Sanskrit Words
मा - Maa: Do not कुरु - Kuru: indulge in/take धनजनयौवन - Dhana: in Possession, Jana: in people, Youvana: in youth गर्वं - Garvam: pride
हरति - Harathi: will be washed away निमेषात्कालः सर्वम् - Nimaeshaath: in a moment, Kaalaha: the Time, Sarvam: all these
मायामयमिदमखिलं - माया , मयं, इदम् अखिलं - Maayamayam: माया-delusion; मयं= full of/completely filled; full of illusory nature, Idham: these/this, aKhilam: all हित्वा - hithva - Abandoning
ब्रह्मपदं - brahmapadham: the state of Brahman/the greater principles of Brahman त्वं - tvam: you प्रविश - pravisha: enter into विदित्वा - vidhitva: after realizing
Meaning in English
Do not boast of possessions , wealth, friends , and youth. Each one of these are destroyed within a moment by Time. Free yourself from the illusion of the world of Maya (illusory nature) and may you know the abode of Brahman and enter it.
Explanation
In this Sloka, Adi Sankara discusses
1. Humans and Conceits 2. Effect of Time 3. The world and Maya 4. Brahman and knowledge of Him
Humans & Conceits - dhana jana youvana garvam
Adi Sankara takes three hollow conceits Dhana, Jana and Yauvana: These three stand for wealth, fame, and youth; or Kanchana, Keerti and Kama; also called Vitteshna, Lokeshna and Putreshna (desire for wealth, fame and progeny) and states that these are all false vanities which will vanish in no time. These three are the classical obstacles to all spiritual endeavour. It is because they prop up the Ego, whereas spiritual Sadhana aims to destroy the Ego.
Let us examine these three “traitors”.
Dhana - Wealth - As said in the introduction, let us apply the question “ have I created the wealth or do I have control on this wealth?” I cannot claim so. Why? This wealth which I say is mine, is either inherited or earned. Let us leave out the inherited wealth and focus on the “earned wealth”. If I have earned it, it is because of certain abilities that I possess by God’s grace and the skills I have developed using my body mind complex, and all the intelligence and knowledge and skill that I have been provided with by my parents, teachers, institutions and trainers.
That is the reason that our scriptures clearly say that we have to be grateful and discharge our debts that we owe to God, Ancestors/parents and to the rishis who have been our teachers.
“devānāṃ ca pitṝṇāṃ ca ṛṣīṇāṃ ca tathā naraḥ | ṛṇavāñ jāyate yasmāttanmokṣe prayatet (ta ?)
Therefore, when we really think about the realities of life, there can be only humility and no pride. If we neither understand nor realise this basic gratefulness, the greatest risk that could accompany wealth is an arrogant attitude filled with disdain for the less fortunate. Here the term wealth encompasses not only material wealth, but also such things as position, name, fame, power, etc.
Just as wealth, so also people power and youthfulness are also not ever lasting. Sankara in the earlier Sloka 5, brought out clearly how even close relations may come to avoid one without wealth or earning power.
And as for youthfulness and bodily strength which are essentially based on fat & flesh, is there anyone who can defy the natural progression of the body to old age and eventual decay and death? Everything we own, we shall either leave them all one day, or they will leave us – and, that is an undeniable truth. In the very first Sloka Adi Sankara told our foolish minds that nothing will help us when the designated date and time arrive for the termination of the lease agreement between the body and soul.
Thus, the world and all the wealth it offers are only illusory and transient.
Effect of time - Harati nimEshaat kaala: sarvam
Sankara uses three important words, harati, nimesha kaala, sarvam; everything will be wiped out in a matter of seconds is the literal meaning.
To discuss and understand this sentence, one need not go anywhere. Here is the data from World Health Organisation (WHO) and World Bank:
From March 2020, in a matter of 1000 days (86,400,000 secs), “it” had the following impact so far:
1. 6,606,624 human beings were officially confirmed dead. That is approximately a death every 13 seconds all over the world. 2. Severe shock waves rocked through the world economy and triggered the largest global economic crisis in more than a century, 3. more than 50 percent of households in emerging and advanced economies were not able to sustain basic consumption for more than three months in the event of income losses, 4. a dramatic impact on global poverty and inequality with global poverty increased for the first time in a generation, and disproportionate income losses among disadvantaged populations led to a dramatic rise in inequality within and across countries
In this 21st Century of Science and Technology, did we know that “it” was coming? Did we know that “it” will do “Harati nimEshaat kaala: sarvam”? Thanks to “it” viz.,Covid 19 the pandemic, Wealth is gone, youth is gone, friends have gone in matter of seconds. मा कुरु धनजनयौवन गर्वं हरति निमेषात्कालः सर्वम्- Maa kuru dhanajana youvana garvam, Harati nimEshaat kaala: sarvam.
The world and Illusion - Maayaamayamidam akhilam
The world is filled with full of illusion is the literal meaning. “Maya mayam” says Sankara.
What is Maya? In Vedanta, this is a very complicated subject by itself and extensive research articles are available on this subject. We will not dwell in detail about this; but will have a bird’s eye view of this complex subject.
1. Maya is fundamentally inscrutable 2. We don’t know why it exists and we don’t know when it began. 3. It cannot be said either to exist or not to exist. For example - The phenomenon produced by the magician’s will, cannot be said to exist, because it soon disappears and the magician himself knows that it is an illusion. Neither can it be said not to exist at all, because we are conscious of the thing, though only for a time; and we are never conscious of a thing which does not exist at all (altogether non existent) like a man’s horn. 4. Maya has three qualities. It can project thoughts. It can conceal the truth. It can distinguish between what is truth and what is untruth. In Sanskrit they are called the Vikshepa Shakti (projection), Avarana Shakti (hiding), and Viveka Shakti (discriminative power). 5. As per Advaita Vedanta, Maya (ignorance called avidya) and Vidya (the knowledge of our own divine nature), are both the mighty potentialities of the Lord. They are NOT CREATED by God. By the one He partially conceals His true nature and manifests Himself as Jiva ; and then by the other which removes the veil of illusion, He realises Himself. What we do know is that, like any form of ignorance, maya ceases to exist at the dawn of knowledge of our own divine nature. As per Dvaita Vedanta, it is God’s mysterious power. As per Saiva Siddhanta, it is independent of God and is the material cause of the world.
Maya deprives me of a realistic or objective perception of life. I am not able to appreciate the world for what it is. The feelings of pleasure and security they bring are only fleeting and not real. The objects of this world manifest happiness like a brass object that shines like a piece of gold, or a piece of mirrored glass that may shine like a diamond. Just as this glitter does not mean that the objects are what they appears to be, so also, the glitter of security and happiness etc. in the objects of the world is not real. Sri Sankaracarya says, mayamayam idam, may you realize that all of this creation is mayamayam, a product of maya.
hithwa
The literal meaning is abandon, renounce, give up. Philosopher Eknath Easwaran used to say
In pleasure there is fear of disease; In a good family, fear of disgrace; In wealth, fear of taxes; In honor, fear of humiliation; In power, fear of enemies; In beauty, fear of old age; In learning, fear of contradiction; In virtue, fear of scandal; In the body, fear of death. All things of this world are mixed with worry. Renunciation alone brings freedom from fear.
Swami Viditatmananda Ji says “In Vedanta, renunciation is not an action; it is a state of mind, a certain attitude towards the things of the world. In renouncing, I do not do something or discard something outwardly. When I give up something and yet feel its loss, it only means that I have not really given it up inwardly.
Do not look to the world, the object for a solution to problems that pertain to the subject, the self for inward looking issues such as sadness, fear, or insecurity and reaching the ultimate goal of securing unadulterated permanent happiness. These cannot be solved by the objects of the world. Recognizing this fact is renunciation.
Renunciation is recognizing things for what they are, accepting that everything has a certain degree of reality or usefulness, and assigning them that degree of reality. As we have already been told, the solution to the problems of the self lies only in the knowledge of the self.
Adi Sankara advises us to realize that happiness is not to be found in any of this (dhana, jana, yovvana) and therefore he urges us to “hithwa” renounce it.
Viditva means having known, after realising (understanding and experiencing). Having known the truth about yourself, tvam brahmapadam pravisa, may you enter the abode of Brahman.
Therefore, to know the truth about myself and enter the abode of Brahman, I need to renounce the world i.e., when I cease to look to the world for solving my problems and reaching my goal. The very purpose of human birth is to become Divine. Becoming Divine is the goal of human life. Rest everything that comes is the way of life. We must never get confused between goal of life and way of life. The goal of life should be able to give us permanent happiness.
Having understood and experienced that “brahma satyam, and jagat mithya” (Only Brahman is the ultimate reality and the world is impermanent), my calm and peaceful mind can be free from any distractions, and then I will be able to focus my attention upon the knowledge of the Self and enter the abode of Self which is “Thou art that” (“tat tvam asi”). It is not attaining heaven that is above all the clouds with angels flying around us in white coloured clothes. It’s being Liberated, being Free, Here & Now! This is exactly what Adi Sankara said in Sloka 9 as “niscala tattve jivanmukti:”.
Conclusion
The transitory nature of the world and its pleasures should awaken us from our slumber. We must apply our intelligence and know that these things are in essence just illusions (Maya). Our goal should be to know the Supreme principle Brahman and to merge our little consciousness in it. The Atman, which resides inside us, is the true and everlasting principle.
Let us get this important message of Adi Sankara nad move on to the next Sloka, which will be in the next blog. Until then……
பெரும் சாதனை புரிந்த உணர்வு, நம்பிக்கை நிறைந்த முகம், மலர்ந்த புன்னகையுடன் வரும் மகனைக் கண்டு “உன்னைப் பார்க்கும் போது எனக்கு எவ்வளவு கர்வமாக/பெருமையாக இருக்கு தெரியுமா?” என்று கூறும் தாய் ஒரு புறம்.
“அவனிடம் சென்று எதுவும் கேட்காதே. அவன் ரொம்ப கர்வம்/பெருமை புடிச்சவன்” - அண்டை வீட்டுக் காரனைப் பற்றி கூறும் அடுத்தவன் ஒரு பக்கம்.
ஒரே சொல் - கர்வம்/பெருமை. இரண்டு எதிர்மறையான கருத்துள்ள பொருள். முதல் கர்வம்/பெருமை அடுத்தவரைப் பாதிக்காதது. இரண்டாவது, அடுத்தவரைப் பாதிப்பது. இதனை வெளிக்காட்ட ஒரு அருமையான திருக்குறள் உண்டு.
அமைந்தாங்கு ஒழுகான் அளவறியான் தன்னை வியந்தான் விரைந்து கெடும்.
திருவள்ளுவர்
மற்றவர்களுடன் ஒத்து நடக்காமல், தன் உண்மையான வலிமையின் அளவையும் அறியாமல், தன்னையே வியந்து பெரிதாக எண்ணிக் கொண்டிருப்பவன் விரைவிலேயே அழிந்து போவான் என்று ’தன்னை வியந்தான்’ என்ற சொல்லில் திருவள்ளுவர் கர்வம் பிடித்த மனிதர்களை மிக அருமையாக விளக்கி விடுகிறார்.
இந்த தன்னை வியக்கும் தன்மையைத்தான் கர்வம், தற்பெருமை, தலைக்கணம் என்றெல்லாம் எதிர்மறை சிந்தனையில் கூறுகிறோம்.
கர்வம் எதனால் வருகிறது, அதன் விளைவுகள் என்ன, அதனை நீக்குவதற்கு வழி எதுவும் உண்டா என்ற கேள்விகளுக்கு விடைகள், சங்கரனின் வைரக் கூடத்தில் நமக்கு கிட்டும், இந்த 11வது ஸ்லோகம் வழியாக.
வாழ்க்கையின் யதார்த்தத்தை விளக்குவதற்கு, மூன்று எடுத்துக்காட்டுகளை கோடிட்டுக் காட்டுகிறார் ஆதி சங்கரர். இந்த முக்கியமான ஸ்லோகத்தை ஆராய்வோம்.
சமஸ்க்ருத ஸ்லோகம்
मा कुरु धनजनयौवन गर्वं
हरति निमेषात्कालः सर्वम् |
मायामयमिदमखिलं हित्वा
ब्रह्मपदं त्वं प्रविश विदित्वा ||
Adi Sankara
தமிழ் ஒலி பெயர்ப்பு
மாகுரு த4ன ஜன யௌவன க3ர்வம்
ஹரதி நிமேஷாத் காலஸ் ஸர்வம் |
மாயாமயமித3ம் அகி2லம் ஹித்வா
ப்3ரம்மபத3ம் தவம் ப்ரவிச’ விதி3த்வா ||
தமிழ் மொழி பெயர்ப்பு
வளம் குடி இளமை கர்வம் வேண்டாம்
கணத்தினில் கவர்ந்திடும் என்றும் காலம்
உலகே மாயம் என்பதால் விடுத்திட்டு
மெய்ப்பொருள் அறிவாய், நீயே என்று
சமஸ்க்ருத சொற்களின் பொருட்கள்
मा कुरु - மாகுரு - அடைய வேண்டாம்
धनजनयौवन गर्वं - த4ன ஜன யௌவன க3ர்வம் - வளம் (செல்வம்), குடி (மக்கள்/உறவு), இளமை (இவைகளினால் வரும்) தற்பெருமை
हरति निमेषात्कालः सर्वम् - ஹரதி நிமேஷாத் காலஸ் ஸர்வம் - அழித்திடும் நிமிடத்தில் காலம் அனைத்தையும்
காலம் நினைத்தால் இவற்றை எல்லாம் ஒரே நிமிடத்தில் கொள்ளை அடித்துக் கொண்டுபோய் விடும். உலகமே பொய்க் காட்சி. பிரம்மம் மட்டுமே உண்மையானது என்று அறிந்து நீயும் பிரம்மமே என்பதை அறிந்துணர்வாயாக.
விளக்கம்
இந்த ஸ்லோகத்தில், நான்கு தத்துவங்களை கோடிட்டு காட்டி, ஆதி சங்கரர் நிலைக்கண்ணாடியில் நம்மைப் பார்க்க உதவுகிறார். அவைகள் முறையே:
1. மனிதரின் அகந்தைகள் 2. நேரத்தின் விளைவு 3. உலகமும் மாயையும் 4. பரம்பொருளும் (பிரம்மனும்) அவனைப் பற்றிய அறிவும்.
ஒருவர் நேர்மையாகவும், உயர்ந்த குணமுடையவராகவும் இருந்தால், அவர் தன்னைத்தானே ஒரு கேள்வியைக் எப்பொழுதும் கேட்டுக்கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்று சங்கரர் சொல்லாமல் சொல்லி வைத்தார் இப்பண்ணிலே.
“இவ்வுலகில், என் வாழ்வில், நான் ஒருவன் மட்டுமே எதையாவது ஒன்றை உருவாக்கியிருக்கிறேனா அல்லது பெருமைப்படக்கூடிய ஒன்றை எனக்கு சொந்தமாக வைத்து கட்டுப்படுத்துகிறேனா?”
இது தான் அந்த கேள்வி. இதனை நமக்கு நாமே கேட்டுக்கொண்டு இருந்தோமானால், நமக்கு இந்தப் பண்ணில் உள்ள கீழ்கானும் விளக்கங்கள் புரியும்.
த4ன ஜன யௌவன க3ர்வம்
ஆதி சங்கரர் “தன, ஜன மற்றும் யௌவன” ஆகிய மூன்று வெற்று அகந்தைகளை எடுத்துக்கொள்கிறார். இவை மூன்றும் செல்வம், புகழ் மற்றும் இளமை ஆகியவற்றைக் குறிக்கின்றன. இவை அனைத்தும் பொய்யான மாயைகள் என்றும் அவை எந்த நேரத்திலும் மறைந்துவிடும் என்றும் கூறுகிறார்.
இந்த மூன்றும் அனைத்து ஆன்மீக முயற்சிகளுக்கும் பாரம்பரிய தடைகள். ஏனென்றால் தன்முனைப்பு எனும் அஹங்காரத்தை (ego) அழிக்கும் நோக்கமுடைய ஆன்மீகத்திற்கு எதிர்மறையாக, இந்த மூன்று அகந்தைகள், தன்முனைப்பிற்கு முட்டுக் கொடுத்து உதவும்.
இந்த மூன்று "தன்முனைப்பு முட்டுக்களை" ஆராய்வோம்.
தனம் - செல்வம்
முன்னே கூறியது போல், "நான் செல்வத்தை உருவாக்கியுள்ளேனா அல்லது இந்த செல்வத்தின் மீது எனக்கு கட்டுப்பாடு இருக்கிறதா?" என்ற கேள்வியைப் பயன்படுத்துவோம். இக்கேள்விக்கு ஆமாம் என்று என்னால் உறுதியாக பதில் கூற முடியாது. ஏன்?
என்னுடையது என்று நான் சொல்லும் இந்தச் செல்வம் எங்கிருந்து வந்தது? பரம்பரை சொத்தை விட்டு விடலாம். அது என்னால் இல்லை. நான் கடினமாக உழைத்து சம்பாதித்தது என்று நாம் கூறும் செல்வத்தை ஆய்வோம்.
என் உடலை வருத்தி புரியும் உழைப்பு, அதனால் வரும் சம்பாதிப்பு என்றால், உடனடியாக நாம் பட்டிருக்கும் மூன்று கடன்கள் நமக்கு நினைவுக்கு வரவேண்டும்.
1. நம் உடல் எங்கிருந்து வந்தது - பெற்றோரிடமிருந்து. 2. நம் உழைப்பு திறன் எங்கிருந்து வந்தது - ஆசானிடமிருந்து 3. இவரிருவரின் மூலம் எது - பரம்பொருள் எனும் இறைவன்
ஆக, இந்த மூவரும் இலையேல் எங்கிருந்து வரும், நம் கடின உழைப்பும், செல்வமும்.
எனவே தான், கடவுளுக்கும், முன்னோர்களுக்கும்/பெற்றோர்களுக்கும், நமக்கு ஆசானாக விளங்கிய ரிஷிகளுக்கும் நாம் நன்றி செலுத்தி, செலுத்த வேண்டிய கடன்களை (தேவ, பித்ரு, ரிஷி ருணம் என்று வடமொழியில் கூறுவர்) நிறைவேற்ற வேண்டும் என்று நமது சாஸ்திரங்கள் தெளிவாகச் சொல்கின்றன.
மேலும் நமக்கு உடல் ஆற்றலைக் கொடுக்கும் உணவு எங்கிருந்து வந்தது? கன்னட மொழியில் மிகப் பிரபலாமான, திரு. டி.வி. குண்டப்பா அவர்கள் எழுதிய மக்கு திம்மா என்ற படைப்பில்
பசி களையும் கவளம் வெந்தது உன் வியர்வையிலோ புசிக்கும் வேளை நினை, அது பிறன்தன் கண்ணீரோ இசைவதும் நீ கொடுத்த அளவே ; தின்ற மிகுதியோ இசித்திடும் சமியாக் கடனே -மக்குத் திம்மா
என்று அழகாக நமது கடனை எடுத்துரைக்கிறார்.
எனவே, வாழ்க்கையின் யதார்த்தங்களைப் பற்றி நாம் இப்படி உண்மையிலேயே சிந்திக்கும்போது, நம்மிடம் பணிவும், தன்னடக்கம் மட்டுமே வளரும்/இருக்கும்; பெருமை இருக்காது. இந்த அடிப்படை நன்றியுணர்வை நாம் புரிந்து கொள்ளாமலோ அல்லது உணராமலோ இருந்தால், செல்வத்துடன் வரக்கூடிய மிகப்பெரிய ஆபத்து, ஆணவம், செருக்கு, மமதை என்றெல்லாம் கூறப்படும் தன்முனைப்பு.
செல்வத்தைப் போலவே மக்களும் (உற்றார், உறவினர், நன்பர் - அவர்களால் வரும் புகழும்) இளமையும் என்றும் நிலைப்பதில்லை. முந்தைய பண்களில் (2,5,6) ஆதி சங்கரர், செல்வம் அல்லது சம்பாதிக்கும் சக்தி இல்லாத ஒருவரைத் நெருங்கிய உறவுகள் கூட அண்டமாட்டார்கள் என்பதைத் தெளிவாக எடுத்துரைத்தார் அல்லவா!
மேலும் கொழுப்பு மற்றும் சதையை அடிப்படையாகக் கொண்ட இளமையும் உடல் வலிமையும், உடலின் இயற்கையான மாற்றங்களான முதுமையும் இறுதியில் சிதைவு அடைந்தே தீரும். முந்தைய ஸ்லோகங்களில் ஆதிசங்கரர் நம் முட்டாள் மனதிற்கு, உடலுக்கும் ஆன்மாவிற்கும் இடையேயான குத்தகை ஒப்பந்தம் முடிவடைவதற்கு நியமிக்கப்பட்ட நாளும் நேரம் வரும்போது எதுவும் நமக்கு உதவாது என்று கூறினார் என்பதை நினைவு கூற வேண்டும்.
எனவே, உலகமும் அது வழங்கும் அனைத்து செல்வங்களும் மாயை தான், அவைகள் நிலையற்றவை மட்டுமே. இதைத்தான் அடுத்த சொற்றொடரில் விளக்குகிறார் பரமனின் அவதாரமான ஆதி சங்கரர்.
ஹரதி நிமேஷாத் காலஸ் ஸர்வம்
ஆதி சங்கரர் ஹரதி, நிமேஷ கால, சர்வம் ஆகிய மூன்று முக்கிய வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்துகிறார்; எல்லாம் சில நொடிகளில் அழிந்துவிடும் என்பது நேரடியான பொருள்.
இந்த வாக்கியத்தை விவாதிக்க மற்றும் புரிந்து கொள்ள, ஒருவர் எங்கும் செல்ல வேண்டியதில்லை. உலக சுகாதார அமைப்பு (WHO) மற்றும் உலக வங்கியின் தரவுகள் இங்கே:
மார்ச் 2020 முதல், 1000 நாட்களில் (86,400,000 வினாடிகள்), "இது" இதுவரை பின்வரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது:
1. அதிகாரப்பூர்வ, உறுதிப்படுத்தப்பட்ட எண்ணிக்கையான 6,606,624 மனிதர்களின் அகால இறப்பிற்கு “இது” காரணம். அதாவது சுமாராக ஒவ்வொரு 13 வினாடிக்கும் இவ்வுலகில் ஒருவர் மரணம் எய்யக் காரணம் “இது”. 2. கடுமையான அதிர்ச்சி அலைகள் மூலம் உலகப் பொருளாதாரத்தை உலுக்கி, இந்த நூற்றாண்டிலேயே மிகப்பெரிய உலகளாவிய பொருளாதார நெருக்கடியைத் தூண்டியது “இது”. 3. வளர்ந்து வரும் மற்றும் முன்னேறிய நாடுகளின் பொருளாதாரங்களில், 50 சதவீதத்திற்கும் அதிகமான குடும்பங்கள் வருமான இழப்பினால், வேண்டிய அடிப்படை நுகர்வுகளை மூன்று மாதங்களுக்கு மேல் தக்கவைக்க முடியவில்லை “இதன்” விளைவால். 4. நாடுகளுக்குள்ளும் நாடுகளிலும், சமத்துவமின்மையும், வறுமையும் வெகுவாக உயரக் காரணமாக இருந்தது “இது”.
இந்த 21 ஆம் நூற்றாண்டின் நமது அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்ப மதிகளில் , "இது" வரப்போகிறது என்பது நமக்குத் தெரியுமா? "இது" இப்படி "ஹரதி நிமேஷாத் கால: சர்வம்" செய்யும் என்று நமக்குத் தெரியுமா?
இந்த “இது” எது? அதுதான் கோவிட்-19 தொற்றுநோய்.
"அதனால்", அதாவது, கோவிட் 19 தொற்றுநோயால், செல்வம் அழிந்தது, இளமை மறைந்தது, நண்பர்கள் சில நொடிகளில் சென்றுவிட்டனர்.
இதற்கு மேல் என்ன விளக்கம் வேண்டும் இச் சொற்றொடருக்கு!
என்று பத்து வயது பாலக ஞானி, திருஞானசம்பந்தர் அருளிய இரண்டாம் திருமுறை நினைவுக்கு கொண்டு வரும்.
நாளென ஒன்றுபோல் காட்டி உயிர் ஈரும் வாளதுணர்வார் பெறின்
உண்மை அறிந்தோர், ஒரு தினம் என்பது கால அளவு போல் தோன்றினாலும் அது வாழ்நாளை அறுக்கும் வாள் என்று உணர்வர் என்ற திருக்குறள் இந்த சொற்றொடரைத் தழுவியதே.
மாயாமயமித3ம் அகி2லம்
உலகம் முழுக்க மாயையால் நிரம்பியுள்ளது என்பதே நேரடிப் பொருள். உலகே மாயம். சங்கரர் வெளிப்படுத்திய மாயையின் கருத்தைப் புரிந்துகொள்ள, கோவிட்-19 பற்றிய நமது விவாதத்தை மேலும் தொடர்வோம்.
இல்லாத ஒன்று இருக்கின்றமாயம்
நமது அன்றாட வாழ்வில், நமது உடல், மன வளாகத்தால் (பொறி புலன்களால்) உணர முடியாத “எதை”யும் பொதுவாக நாம் “அது” இல்லாதது என்றும் (இல்லையென்றும்), உண்மையாக இருக்க வாய்ப்பில்லை என்றும், “அதை”ப்பற்றி நாம் கவலையும் படுவதில்லை என்பது உலக இயல்பு அல்லவா! கண்ணால் காணும் பொருளே, நம் விரல் நகத்தைத் தாண்டிவிட்டால் அது நமது “இல்லை” என்கிறோம். காண முடியாத ஒன்றை “இருக்கிறது” என்று கூறுவோமா,இல்லை என்றுதானே “அதை”க் கூறுவோம். அந்த “இல்லாத” (அதாவது நமது பொறி புலன்களால்) உணர முடியாத ஒன்றை இப்பொழுது உதாரணத்திற்கு எடுத்துக் கொள்ளலாம்.
உங்களால் "அதை" பார்க்க முடியவில்லை, என்னால்"அதை" கேட்க முடியவில்லை, மேலும் அவர்களால் "அதை" உணர முடியவில்லை. அது தான் கொடிய கோவிட்-19 வைரஸ். எனினும் “அது” பரவி இருக்கிறது அல்லவா. அகராதிகளின் வரையறையின்படி, ஒருவர் "அந்த கோவிட்-19 வைரஸை " மாயா என்றும் சொல்லலாம். இல்லாத ஒன்று என்று பொறி புலன்களுக்கு உண்மையற்றதாகத் தோன்றினாலும் அது இருந்தது, இருப்பது, இருக்கும், அது தான் உண்மை.
இருப்பது, இல்லாத மாயம்
இதேபோல், "இருப்பது, உண்மையானது" என்று தோன்றும் "உண்மையற்றதும், இல்லாததும்" உள்ளன, உதாரணமாக கானல் நீர், மந்திரவாதியின் செயல்கள் இவைகளைல்லாம் ஒரு மாயத்தோற்றம்.
நமது உடலையே எடுத்துக் கொள்வோம். நம் உடலுக்கு சுகங்களை நாம் கொடுக்க கொடுக்க, பதிலுக்கு அவ்வுடல் நமக்கு என்ன கொடுக்கிறது; துக்கத்தை ஒன்றே கொடுத்துக் கொண்டே இருக்கிறது. இதுவும் மாயமே. ஏனெனில் சுகமும், துக்கமும் நாம் நினைப்பது போன்ற சுகமும் துக்கமும் இல்லை. இதைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
ஆக மாயை என்பது புரிந்து கொள்ள இயலாமை (non apprehension), தவறாக புரிந்துகொள்ளும் தன்மை (mis apprehension) என்ற இரண்டு தத்துவங்களை உள்ளடக்கியது.
அதாவது மறைப்பு, வெளிப்படுத்துதல் என்ற இரண்டு சக்திகளுடையது மாயை. (The AvaraNa shakti is called the power of concealment and the vikShepa-shakti the power of projection). இருப்பு இலாத தன்மை போன்று தோன்றினாலும், உடல் மன வளாகமான நம் உள்ளுணர்வில் வடிவங்களை உருவாக்கும் சக்தியுடையது மாயை.
(மாயை எனும் தத்துவத்தை, எனது மூட மனதிற்கு எட்டிய வரை https://soundar53.substack.com/p/-5- என்ற வலைதளப்பதிவில் விவரித்துள்ளேன். நேரம் கிடைத்தால் காணவும்).
எனவே தனம், ஜனம், யௌவ்வனம் போன்றவைகளைத் தவறாக புரிந்து கொண்டதால் (misapprehension) வளரும் தன்முனைப்பு என்ற கர்வம் எனும் தற்பெருமையால், நம்மை வாழ்க்கையின் யதார்த்தமான நிலையையும் அல்லது இவ்வுலகைப் பற்றிய சார்பற்ற புறநிலை உணர்வையும் புரிந்து கொள்ள இயலாமைக்கு (non apprehension) வழி வகுக்கிறது.
இதனால் கண்டதே காட்சி, கொண்டதே கோலம் என்று கிளிஞ்சல் வெள்ளியென, கண்ணாடித்துகள் மணிக்கல்லென, மாக்கலந்தநீர் பாலென, கானல்நீர் தண்ணீரென மருட்சிகொண்டு, நிலையிலாதவற்றை நிலையெனக் கண்டு மயங்குவதே உலக வாழ்க்கை என்பதை உணர்த்தவே, ஆதி சங்கரரின் மாயாமயமித3ம் அகி2லம் என்ற சொற்றொடர்.
ஹித்வா
கைவிடு, துறந்திடு, விட்டுக்கொடு என்பதே நேரடிப் பொருள். ஆதிசங்கரர் இந்த (தன, ஜன, யௌவ்வன) என்ற தன்முனைப்பு முட்டுக்கள் எதிலும் நிலையான மகிழ்வைக் காண முடியாது என்பதை உணருமாறு அறிவுறுத்துகிறார். எனவே "ஹித்வா" அவைகளைத் துறக்குமாறு அவர் வலியுறுத்துகிறார்.
இந்த சொல்லிற்கான தனது விளக்கவுரையில், சுவாமி விதிதாத்மானந்தா கூறுகிறார்:
“வேதாந்தத்தில், துறவு என்பது ஒரு செயல் அல்ல; இது ஒரு மனநிலை, உலக விஷயங்களைப் பற்றிய ஒரு குறிப்பிட்ட அணுகுமுறை. புற நிலையில், வினைகள் புரிவதில்லை, பொருட்களை நிராகரிப்பது என்பதெல்லாம் துறவு அல்ல. விட்டுவிட்ட எதையாவதின் இழப்பை உணர்ந்தால், நான் அதை உள்நோக்கி விட்டுக்கொடுக்கவில்லை என்றுதான் அர்த்தம்”.
தூய, நிலையான மகிழ்வெனும் இலக்கை நோக்கி பயணிக்கும் நாம், சோகம், பயம் அல்லது பாதுகாப்பின்மை போன்ற உள்நோக்கிய பிரச்சினைகளுக்குத் தீர்வுக்காண, “பொருளாகிய உலகத்தை நோக்காதே; உலகப் பொருள்களால் இவற்றைத் தீர்க்க முடியாது” என்ற இந்த உண்மையை அங்கீகரிப்பதே துறவு.
எல்லாவற்றிலும் ஒரு குறிப்பிட்ட அளவே யதார்த்தம் அல்லது பயன் உள்ளது என்பதை ஏற்றுக்கொண்டு, அந்த அளவிற்கே அவைகளை மதிப்பிடுவது, அவைகளின் பயனை அனுபவிப்பது என்பதே இந்த “ஹித்வா” என்ற சொல்லின் பொருள்.
குறிப்பு: சமஸ்க்ருத மொழியில், சில பதிவுகளில் “ஹித்வா” என்ற சொல்லிற்கு பதிலாக “பு3த்4வா” என்று காணப்படுகிறது. அதற்கு அறிந்துணர்தல் என்ற பொருள். அதாவது எல்லாவற்றிலும் ஒரு குறிப்பிட்ட அளவே யதார்த்தம் அல்லது பயன் உள்ளது என்பதை ஏற்றுக்கொண்டு, அந்த அளவிற்கே அவைகளை மதிப்பிட்டு, அவைகளின் பயனை அனுபவிப்பதை அறிந்துணர்தல் என்ற பொருளைக் கொள்ளலாம்.
ப்3ரம்மபத3ம் த்வம் ப்ரவிச’ விதி3த்வா
விதி3த்வா என்றால் அறிந்து, உணர்ந்த பிறகு (புரிந்து அனுபவிப்பது), த்வம் ப்3ரம்மபத3ம் ப்ரவிச’, உன்னைப் பற்றிய உண்மையை அறிந்த நீ பரம்பொருளின் (பிரம்மனின்) இருப்பிடத்தில் நுழைவாயாக என்பது நேரடிப் பொருள்.
எனவே, என்னைப் பற்றிய உண்மையை அறிந்து, பிரம்மனின் இருப்பிடத்தில் பிரவேசிக்க, நான் உலகத்தைத் துறக்க வேண்டும், அதாவது, எனது பிரச்சினைகளைத் தீர்ப்பதற்கும், எனது இலக்கை அடைவதற்கும் நான் உலகத்தைச் சார்ந்திருக்கும் போது என்னை நான் அறிவதில்லை.
மனிதப் பிறப்பின் நோக்கமே தெய்வீகமாக மாறுவதுதான். மற்றவை அனைத்தும் வாழ்க்கையின் வழிமுறைகள். வாழ்க்கையின் குறிக்கோளுக்கும் வாழ்க்கை வழிமுறைக்கும் இடையில் நாம் ஒருபோதும் குழப்பமடையக்கூடாது. வாழ்க்கையின் குறிக்கோள் நமக்கு நிரந்தர மகிழ்ச்சியைத் தரக்கூடியதாக இருக்க வேண்டும்.
"பிரம்ம சத்யம், ஜகத் மித்யா" (பிரம்மம் மட்டுமே இறுதி உண்மை, மற்றும் உலகம் நிரந்தரமற்றது) என்பதை உணர்ந்து அனுபவித்தால், என் அமைதியான மனம் எந்த கவனச்சிதறல்களிலிருந்தும் விடுபட முடியும். பின்னர் என்னால் என்மேல் கவனத்தை செலுத்த முடியும். அப்படி செலுத்துகையில் தன்னைப் பற்றிய அறிவு எனும் "நீயே அது" ("தத் த்வம் அசி") என்ற மெய்ப்பொருளின் இருப்பிடத்திற்குள் நுழையலாம். ஆகாயத்தில், மேகங்களை விட மேலான சொர்கமெனும் இடத்தில், வின்னவரும் தேவதைகளும், மிளிரும் வெள்ளை நிற ஆடையில் நம்மைச் சுற்றி பறந்திடும் இடமல்ல அது. அந்த இடம் உன்னிடமேதான் உள்ளது.
இங்கேயே, இப்பொழுதே வீடுபேறு எனும் விடுதலை நிலை தன்னை அறிந்தோர்க்கு. இதைத்தான் ஆதி சங்கரர் 9வது ஸ்லோகத்தில் “நிஸ்சல தத்த்வே ஜீவன்முக்தி:” என்று கூறினார்.
முடிவுரை
உலகத்தின் நிலையற்ற தன்மையும் அதன் இன்பங்களும் நம்மை நம் உறக்கத்திலிருந்து நம்மை எழுப்ப வேண்டும். நாம் நமது உடல் மன வளாகத்தைப் பயன்படுத்தி, இவைகளனைத்தும், சாராம்சத்தில் வெறும் மாயை (மாயா) என்பதை அறிந்து கொள்ள வேண்டும். பரம தத்துவமான பிரம்மத்தை அறிந்து, அதில் நமது உணர்வை இணைப்பதே நமது குறிக்கோளாக இருக்க வேண்டும். நமக்குள் இருக்கும் ஆத்மாவே உண்மையான நிரந்தரமான மெய்ப்பொருள், அதுவே பரம்பொருள் எனும் நிலையான உண்மை. அதுவே தூய இருப்பு, தூய உணர்வு, தூய பேரின்பம்.
ஆதி சங்கரரின் இந்த முக்கியமான செய்தியை நாம் ஆழ்ந்து உணரவேண்டும். அடுத்த வலைப்பதிவில் அடுத்த ஸ்லோகத்திற்குச் செல்வோம்.
“தன்னைக் கட்டுதல் அறம், பிறர் துயர் தீர்த்தல் பொருள், பிறர் நலம் நாடுதல் இன்பம், உலகு காக்கும் ஒருவனைப் போற்றுதல் வீடு” என்று பாரதியார் எளிமையாக எடுத்துரைக்கும் வீடுபேறினை அடைய முயலும் நம் அனைவரின் வாழ்க்கையிலும், அன்றாடம் இடைவிடாது முக்கியமான மூன்று பெரும் தத்துவங்கள் தொடர்பு கொள்கின்றன. அவை, மனிதன், உலகம் (படைப்பு), இறைவன்.
இவைகளை என்னவென்று அறியாமல், வாழ்வில் உபயோகித்து (அனுபவித்து) , வினைகள் புரிந்து, “பொருள்” தேடி, “இன்பம்” துய்த்து, களைத்து, முடிவில் “நாம் வந்த கதை என்ன? நாம் கொண்டது என்ன, கொடுப்பது என்ன? மன்னைத் தோண்டி தண்ணீர் தேடும் நாம், நம்மைத் தோண்டி ஞானம் கண்டோமா? இல்லை, நம் மனமெங்கும் தெருக் கூத்து, பகல் வேஷமா?” என்றெல்லாம் பிதற்றி, தன்னை அறிவதே தனது பிறவியின் நோக்கம், அதனை அறிய முயலாமல் வாழ்நாளை வீனாக்கினோமே என துன்பமுற்று, வருந்தி மடிகிறோமே. இது தானே நடப்பு.
அறியாமையாகிய அடரிருள் காட்டில், திசை தெரியாமல் திரிந்தலைந்து, இப்படி கேள்விகள் கேட்கும் மூடப்பிராணிகளான என் போன்றோர்க்கு, மெய்யறிவு நெறியை புரிந்து கொள்ளும் வகையில் “சில்வகை எழுத்தின் பல்வகைப் பொருளைச் செவ்வன் ஆடியின் செறித்து”, பக்தி, அறிவு (ஞானம்), வினைகள் (கர்ம) வழியான வாழ்வின் செயல்முறைகளை, எளிய ஸமஸ்க்ருதத்தில் அரிய கருத்துகளைக் கொண்ட முப்பத்தி ஒன்று ஸ்லோகங்களாக நமக்கு வழங்குகின்றனர் ஆதி சங்கரரும் அவரது சீடர்களும், “பஜ கோவிந்தம்” எனும் படைப்பினில்.
இந்த செயல்முறைகள், மாற்ற முடியாத கடந்த காலத்தைப் பற்றிய குற்ற உணர்வின்றியும், அறியப்பட இயலாத எதிர்காலத்தைப் பற்றிய கவலையின்றியும், நிகழ்காலத்தில் நாம் வாழ உதவுகின்றன. வேதாந்த தத்துவங்கள் அடங்கிய இந்த படைப்பின் விளக்கவுரைகள் ஏராளம். எனினும், குருவிடமிருந்து நான் அறிந்தவற்றின் தமிழாக்கமே இந்நூல்.
இந்நூல் இப்பொழுது இந்தியாவிலும், வெளி நாடுகளிலும் கிடைக்கிறது. விவரங்கள் இதோ:
நிலையற்ற இவ்வுலகில், நிலையாதவற்றை நன்கு அறிந்து, நிலையாமையை உணர்ந்து உள்நோக்கினால்தான், இல்லாதது ஒன்றில்லை, எல்லாமே நீயென்று சொல்லாமல் சொல்லிவைத்த பரம்பொருளை அறியும் ஞானம் நல்லோர் இணக்கத்தால் நமக்கு கிட்டும் என்பதனை ஆதி சங்கரர், முந்தைய ஸ்லோகங்கள் வழியாக அறிவிலிகளான நம் மூடமனதிற்கு எடுத்துரைத்தார்.
நம்மைப் போன்ற சாமானியர்களிடம் ஒருவர் நிலையானது மற்றும் நிலையற்றது என்ற ஆழ்ந்த தத்துவங்களை உணர வைக்க முயலும் போது, நமக்கு விருப்பமான, நமக்குள் இணந்து, நாம் எளிதில் பிடித்துக்கொள்ளக்கூடிய இரண்டு விஷயங்களையாவது சம்பந்தப்படுத்தி (இணைத்து) பேசினால் நமது கவனம் அந்த தத்துவங்களின் மீது நிலைக்கும். இது ஆசான்கள் கடைப்பிடிக்கும் ஒரு யுக்தி.
இவைகள்தான் காமம் மற்றும் செல்வம்; முந்தையது இயற்கையாகவே உள்ளுணர்வு (உடலியல் மற்றும் உயிரியல் தேவை) மற்றும் இரண்டாவது நமது உறவுகள் (சமூக ரீதியாக தூண்டப்பட்டவை) மூலம் நம்மிடம் இணைக்கப்பட்டுள்ளது.
ஆதி சங்கரர் இந்த இரண்டையும் எடுத்துக்கொண்டு, நமது அன்றாட வாழ்வில், பலன் இல்லையேல் பந்தம் இல்லை, பலன் இருக்கும் வரையே பந்தம் என்றும், காரணத்தை விட்டுவிட்டு விளைவுகளை மட்டுமே நோக்கமாக வைத்து வாழ்வது மடமை என்றும் நமக்கு புரிய வைக்கிறார், இந்த ஸ்லோகத்தில்.
முதிர்ச்சி அடையும்போது (அதாவது இள வயது போய் வயதாகும்போது) என்ன காம விசாரம்? ஜலம் வற்றின் பிறகு எங்கே தடாகம் (ஏரி)? தனமில்லதாகும் பொழுது எங்கே சுற்றத்தார்கள்? இதனை அறிந்தால் பிறவிப்பிணி எங்கே?
விளக்கம்
முதல் மூன்று சொற்றொடர்களின் விளக்கம்
இளமையே இல்லாத நிலையில் உடலில் காமம் எப்படி வெளிப்படும்? இளமை கழிந்தால், காமம் இருக்க முடியாது. ஏனெனில் இளமை ஒரு காரணம், காமத்தின் வெளிப்பாடு ஒரு விளைவு. காரணம் இல்லாமல் போனால் விளைவு நிலைத்திருக்க முடியாது என்பது கருத்து. இளமை, காமம் இவைகளின் நிலையற்ற தன்மையும் ஸ்லோகம் 3, 7ல் விவாதிக்கப்பட்டது.
நமது செல்வம் நம்மிடம் இல்லாதபோது, நம்மைப் பின்தொடர்பவர்கள் எங்கே? இங்கு செல்வம் என்பது பணம், அதிகாரம், பதவி அல்லது சில திறமைகளைக் குறிக்கிறது. இந்த விஷயங்கள் இருக்கும் வரை மட்டுமே மக்கள் உங்களைப் காண்பார்கள், உங்களைப் பின்தொடர்வார்கள். காரணம் இல்லாதபோது, விளைவும் இருக்காது. இதை ஸ்லோகங்கள் 2 & 5ல் விரிவாகப் படித்தோம்.
நீர் நிரம்பினால் நீர்நிலைகளில் பறவைகள் கூட்டமாக வருவதும், தண்ணீர் வற்றியவுடன் மற்ற இடங்களுக்கு இடம்பெயரும் நாம் காணும் அன்றாட நிகழ்வினை சுட்டிக்காட்டி ஆதி சங்கராச்சார்யர் இந்த நிலையாமையை எடுத்துக்காட்டுகிறார்.
அற்ற குளத்து அறுநீர்ப் பறவை போல உற்றுழி தீர்வார் உறவு அல்லர் அக்குளத்தில் கொட்டியும் ஆம்பலும் நெய்தலும் போலவே ஒட்டி உறுவார் உறவு
கவிஞர் கண்ணதாசனின் இப் பாடலும் இதைத் தழுவியதே. இந்த உவமான உவமேயங்களை வைத்து, இறுதி சொற்றொடரில், நமக்கு தத்துவங்களப் போதிக்கின்றார் ஆதி சங்கரர்.
இறுதி சொற்றொடரின் விளக்கம்
ஜ்ஞாதே தத்வே கஸ் ஸம்ஸார: - (ஆத்ம) ஞானம் கிடைத்தபிறகு ஏது ஸம்ஸாரம்? என்பது நேரடி பொருள். இதன் உட்பொருளில், இரண்டு தத்துவங்களை உள்ளடக்கியது இந்த சொற்றொடர்; சம்சாரம் (பிறவிப் பிணி), ஆத்ம ஞானம் (மெய்ப்பொருள் அறிவு). இவைகளை இப்பொது சுருக்கமாக அறிய முயலலாம்.
சம்சாரம் (பிறவிப்பிணி)
இந்த தத்துவத்தை அறிய ஒரு வினாடிவினா கேள்வியும் விடையும். இதோ!
உண்டதும் தீரும், உரிய காலத்தில் திரும்பி வரும். அது என்ன?
ஒன்று பிறப்பு; இன்னொன்று பசி. மணிமேகலை பசியை பிணி என்றே கூறுகிறது. பசிப்பிணி தீர்க்க அட்சயபாத்திரம் பெற்றாள் மணிமேகலை என்பது இலக்கியம். பசியானது உணவு உண்டதும் போய்விடும், ஆனால் சிறிது கால இடைவெளியில் திரும்ப வந்துவிடும்;அது போலவே பிறவியும் ஒருவகையில் பிணியே; ஏனெனில் இப்போது இருப்போம், இறப்போம். மீண்டும் பிறப்போம், மீண்டும் இறப்போம். அதனால் தான் பெரியவர்கள் பிறவியை பிணி என்றனர்
பிணி என்ற சொல்லுக்கு உரைநடையில் நோய், வியாதி என்ற பொருள் சொல்வோம். ஆனால் ஆன்மீகத்தில் உள்ள பிணி என்பதன் பொருள் வேறு. எப்படி? வியாதி நோய் போன்றவை மருந்து சாப்பிட்டால் தீரக்கூடியவை. ஆனால் பிணி என்பது தீராதது.
சம்சாரம் என்றால் என்ன? ஸ்வாமி விதிதாத்மானந்தா கூறுகிறார்
‘ஸம்யக் சரதி அஸ்மிந் இதி ஸம்ஸாரஹ’ என்று கூறுவர் வடமொழியில். சம்சாரம் என்ற சொல் சம் மற்றும் சாரத்தால் ஆனது. சர என்ற மூல வார்த்தையிலிருந்து உருவானது. சர என்றால் அசைவு, இயக்கம் என்று பொருள. சம்ய என்றால் மாறா அல்லது இடைவிடா என்று பொருள். அதாவது இடைவிடா இயக்கம் எனப்பொருள். இது என்ன வகையான இயக்கம்? பிறப்பு-இறப்பு-பிறப்பு எனும் இயக்கமே. இதனைத்தான் சம்சாரம் என்று கூறுகிறது மறைகள்.
“சம்சாரத்தின் அடிப்படை பிரச்சனை என்னையே நான் அறியாமல் இருக்கும ஒரு நிலையான நீரோட்டம்தான். நான் இப்போது இருக்கும் விதத்தில் திருப்தி இல்லை. இந்த நிலையை, நான் அப்படியே ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை,இதனை பொறுத்துக் கொள்ளவும் முடியாது. எனவே, நானே ஏற்றுக் கொள்ளக் கூடியவனாக மாறுவதற்கான உடனடி உந்துதல் அல்லது தூண்டுதல் என்னுள் உள்ளது. எனவே ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடியதாக ஆவதற்கான முயற்சி அல்லது நடவடிக்கை என்னில் எழுகிறது. ஒரு ஏழை பணக்காரன் ஆக விரும்புகிறான், பலவீனமானவன் பலமாக மாற விரும்புகிறான், வலிமையற்றவன் வலிமையாக விரும்புகிறான், படிக்காதவன் கல்வி கற்க விரும்புகிறான், கிழக்கில் உள்ளவன் மேற்கு நோக்கிச் செல்ல விரும்புகிறான். ஒவ்வொரு ஆணும் பெண்ணும் ஏதோவொன்றாக மாற விரும்புகிறார்கள்; இந்தத் தேவை ஒருவரின் தற்போதைய நிலையில் உள்ள அதிருப்தியை பிரதிபலிக்கிறது. எனவே, மனிதனின் அடிப்படைப் பிரச்சினை, அவன் தன்மீது உள்ள நிலையான அதிருப்தியே. இந்த சிக்கல் ஏன் மனிதனில் எழுகிறது? இது தன்னை ஏற்றுக்கொள்ளாததன் விளைவாக எழுகிறது. நமக்குள் தொடர்ந்து போர் நடந்து கொண்டிருக்கிறது; இதுதான் சம்சாரம்” என்கிறார் சுவாமி விதித்தாத்மானந்தா.
எப்பொருள் எத்தன்மைத் தாயினும் அப்பொருள் மெய்ப்பொருள் காண்பது அறிவு
என்றுரைத்தார். இதற்கு, பரிமேலழகர் அவரது விளக்க உரையில், “யாதொரு பொருள் யாதோர் இயல்பிற்றாய்த் தோன்றினும், அத்தோன்றிய ஆற்றைக் கண்டொழியாது, அப்பொருளின்கண் நின்று மெய்யாகிய பொருளைக் காண்பதே மெய் உணர்வாவது. (பொருள் தோறும் உலகத்தார் கற்பித்துக்கொண்டு வழங்குகின்ற கற்பனைகளைக் கழித்து, நின்ற உண்மையைக் காண்பது என்றவாறாயிற்று)” என்கிறார்.
எவ்வித அறிவும் நிகழ்வதற்கு நான்கு அம்சங்கள் தேவை. இவை நான்கும் இன்றியமையாதவை.
1. அறிவு நிகழ்வதற்கு நிலைக்களனான அறிபவன். இவனை வடமொழியில் பிரமாதா என்பர். 2. அறியப்படும் பொருள். இது பிரமேயம் எனப்படும். 3. அறிவு வரும் வழி. இதனை பிரமாணம் என்பர். 4. அறிவு. இது பிரமிதி எனப்படும்.
ஆத்ம ஞானம் எனும் மெய்ப்பொருளை அறிய இந்த நான்கிலும் நமக்கு தெளிவு வேண்டும்.
“உள்ளம் பெரும் கோயில் ஊன் உடம்பு ஆலயம்தெள்ளத் தெளிந்தோர்க்குச் சீவன் சிவலிங்கம்”
என்ற திருமந்திரத்திற்கிணங்க, உடம்பு, உள்ளம், ஊண், சீவன், சிவன் என்ற தத்துவங்களை படிப்படியாக அறிந்துணருவதே மெய்ப்பொருள் அறிவு.
இந்த அறிவை அடைவதற்கு நான்கு அடிப்படையான, மிகவும் இன்றியமையாத தகுதிகள் ஒவ்வொருவருக்கும் தேவை. இதனை ஸாதன சதுஷ்டைய சம்பத்து என்பர் வடமொழியில். இவைகள் கீழ்வருமாறு:
1. பகுத்தறிவு (நிலையானவை, நிலையற்றவை எவை என்று அறியும் நித்ய அநித்ய விவேகம்), 2. மன உறுதி (நிலையற்ற பொருட்களின் மீதான பற்றின்மை எனும் வைராக்கியம்), 3. மறைகள் விதித்த விலக்கப்பட வேண்டியவைகளை மனதால் நாடாத, நினையாத சமாதிஷட்3கம், 4. மனதிலுள்ள நிறைவின்மையிலிருந்து முழுமையாக விடுதலை வேண்டும் என்ற உறுதியான புத்தி எனும் முமுக்ஷுத்வம்.
ஆத்ம ஞானம் அடைவதற்கு விசாரம் என்கின்ற ஒரேயொரு பாதைதான் இருக்கிறது. உபநிஷத்தும், குருவும் ஆத்ம ஞானத்தை அடைய உதவும் பிரமாணங்கள். இவைகளை பயன்படுத்தி நான் யார்? (ஜீவன் சம்பந்தமான கேள்வி) பார்த்து அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கின்ற இந்த உலகம் எப்படி தோன்றியது? (ஜகத் விஷயமான கேள்வி) இதற்கு காரணமாக இருப்பவர் யார்? (ஈஸ்வரன் விஷய கேள்வி) எல்லாவற்றிற்கும் ஆதாரமாக இருப்பது எது? என்ற கேள்விகளை தனக்குத்தானே கேட்டுக்கொண்டு அதற்கான பதிலை தேடி அடைவதே ஆத்ம விசாரம் செய்ய வேண்டியமுறையாகும்.
மறைகள், அதை உபதேசிக்கும் குருவின் மீதும் சிரத்தை இல்லாதவர்களுக்கு ஆத்மாவை புரிந்து கொள்வது கடினம்.
ஆத்மாவின் அறிவு எனும் உண்மை எப்போது தெரியும்? உண்மையைப் புரிந்துகொள்வதற்கான ஏணிப்படிகளை ஸ்லோகம் 9ல் விரிவாகப் படித்தோம். “நிர்மோஹத்வே நிச்சலதத்வா”, மனம் ராக த்வேஷங்களிலிருந்து விடுபட்டு, உண்மையைக் காணும் தெளிவான உணர்வைப் பெற்றால்தான் உண்மையை அறிய முடியும்.
இந்த தெளிவு, நல்லோர் இணக்கத்துடன், குருவின் உபதேசத்துடன், இறையருளால், இறையை வணங்குவதன் விளைவாக வருகிறது, எனவே “பஜ கோவிந்தம்” என்கிறார் ஆதி சங்கரர்.
ஆக, இந்த சம்சாரத்திலிருந்து விடுதலை என்றால், நாம் யார் என்பதை அறிந்து நம்மை நாம் உணர்வது. இந்த அறிவைத்தான் ஆதி சங்கரர் தத்துவம், உண்மை என்கிறார்.
தன்னைத் தான் உணரத்தீரும் தகையறு பிறவி என்பது என்னைத் தான் மறையும் மற்றத் துறைகளும் இசைத்த வெல்லாம் முன்னைத் தான் தன்னை ஓரா முழுப்பிணி அழுக்கின்மேலே பின்னைத் தான் பெறுவது அம்மா நறவுண்டு திகைக்கும் பித்தோ
–கிட் கிந்தா காண்டம், கம்பராமாயணம்
பொருள்:- ஒருவன் தன்னை அறிந்துகொண்ட அளவில் பிறவிப்பிணி நீங்கிவிடும் என்று வேதங்களும் மற்ற சாத்திரங்களும் சொல்லுகின்றன. இந்த மெய்யறிவைப் பெறாததால் பிறவி நோய்க்காளாகும் இந்த அழுக்குடலைப் பெற்றிருக்கிறேன் இத்தோடு நில்லாமல், போதாக்குறைக்கு பொன்னியும் வந்தாளாம் என்ற பழமொழிக்கு ஏற்ப கள்ளை உண்டு மனமும் மயங்குவது தகுமோ! (சுக்ரீவன் வருந்திச் சொன்ன பாடல் இது). குடிப்பழக்கத்துக்கு ஆளாகி வருத்தப்படும் சுக்ரீவனின் வாய் வழியாக இந்தப் பெரிய கருத்தை வலியுறுத்துகிறான்.
ஜ்ஞாதே தத்வே கஸ் ஸம்ஸாரஹ. ஆத்ம ஞான தத்துவம் அல்லது உண்மையை அறிந்தால், சம்சாரம் எங்கே என்கிறார் ஆதி சங்கரர்.
முடிவுரை
ஆதி சங்கரர் இங்கே சொல்வது காரணங்களையும் அதன் விளைவுகளையும் பற்றியது. ஸ்வாமி சின்மயானந்தா, ‘ஆத்ம விரிவு (Self Unfoldment) என்ற புத்தகத்தில், காரணம் மற்றும் விளைவு பற்றிய நான்கு விதிகளைப் பற்றி பேசுகிறார்.
1. ஒவ்வொரு விளைவுக்கும் ஒரு காரணம் இருக்கிறது. 2. காரணம் என்பது வேறு வடிவத்தில் உள்ள விளைவைத் தவிர வேறில்லை. 3. காரணம் நீக்கப்பட்டால், எந்த விளைவும் இல்லை. 4. காரணம் ஒரே நேரத்தில் மற்றும் விளைவில் உள்ளார்ந்ததாக உள்ளது.
இதை ஆழமாகச் சிந்திக்க முடிந்தால், எந்தப் பிரச்சனையையும் காரண மட்டத்தில் எப்படிச் சமாளிப்பது என்பதை நாம் உணர்வோம், அதனால் விளைவு ஒருபோதும் உருவாக்கப்படாது.
துன்பமே விளைவு. அறியாமையே காரணம். அறியாமையை விரட்டுவது ஞானம். அந்த ஞானமே பரம்பொருள் அறிவு. இதனை பரவித்யா என்பர்.
ஆதி சங்கரர் தனது முந்தைய ஸ்லோகங்களின் சாரத்தைப் பிழிந்து ரசமாக நமக்கு இந்த அற்புதமான ஸ்லோகத்தில் வழங்குகிறார். நாம் இதுவரை கற்றவைகளை ஒருங்கிணைத்து, இந்த ரசத்தைப் பருகி, அடுத்த உள்ளீட்டிற்குத் தயாராகி விடுவோம். அதுவரை……
Science at best “describes” the Universe and life in this Universe whereas Vedanta “explains” them. The former is an outward looking study based on “multiple objects” whereas the later is an inward looking journey based on the “single subject”.
So far, in the last eight verses, Adi Sankara drove home the point that one should realise and understand that the body, wealth, lust, life, family, relatives and our different states of physical and economical growth are all impermanent and won’t provide the permanent, sorrow free, pure happiness that we all are looking for as the goal in our lives and we should focus on the eternal, ultimate reality, Brahman otherwise known as Govinda.
Adi Sankara, now takes again, two of the above issues that are easily connected and understood by common man viz., lust and wealth and makes us understand that in our daily life,
1. if there is no fruit, there is no relationship ; as long as there is fruit, there is relationship. 2. Focusing on the effects won’t do any good as long as one doesn’t understand what the root cause is.
In four precise and concise sentences, Adi Sankara brings out clearly what today’s professionals call “root cause analysis” or DISO (dig in and sort out). Where the cause has ended, the effects cannot continue; therefore it is worthless to pursue them and shouldn’t be our sole attention.
वयसि गते - vayasi gate - When youthfulness has passed
कः कामविकारः - kah kaama vikaara: - where is lust and its play
शुष्के नीरे - sushkE neerE - When water has dried up
कः कासारः - kah kaasaarah - where is the lake
क्षीणे वित्ते - Ksheene vittE - When wealth is spent
कः परिवारो - kah parivara: - where are the relation
ज्ञाते तत्त्वे - jnaatE tatvE - When the Truth is realized
कः संसारः - kah samsaarah - where is the bondage/ samsaar/cycle of birth and death
Meaning in English
Just as the tremor of lust in youth automatically disappears in old age; just as a lake is only a stretch of land when water is dry; just as a wealthy man, when reduced to poverty is devoid of servants; so one who attains self-knowledge is rid of ephemeral pleasures.
Explanation
The wisdom to discern the eternal from the ephemeral, comes only if we understand the temporary nature of the material world. That is what Adi Sankara tried to drill into our ignorant and foolish minds through the previous Slokas.
When one talks about eternal and ephemeral to common men like us, he/she has to invariably talk about two subjects which are wired into us. ; lust and wealth; the former is naturally instinctive (physiological & biological need) and the later wired through our relationships(socially induced). Adi Sankara takes up these two to drive home the point.
How can there be an expression of lust in the body when youthfulness is no more? There cannot be lust when youthfulness is spent because youthfulness is a cause, and the expression of lust, an effect. The idea is that when the cause is gone, the effect cannot remain. The impermanence of lust was also discussed in Sloka 3. A day to day phenomenon which we see - birds flocking to the water bodies when water is full and migrating to other places when water dries up, is taken as reference to drive home this point.
Similarly, when your wealth is no more with you, where are the followers? Wealth here means money or power, position, or some skill. Only as long as these things are there will people look up to you or follow you. When the cause is no more, the effect is no longer there as well. We studied this in detail in Slokas 2 & 5.
This verse tells us how to deal with the effect by addressing the root cause. For this let us try to understand the Sanskrit Word “ samsara”. What is samsara?
‘Samyak sarati asmin iti samsaraH’. The word samsara is made up of sam and sara. The word sara is derived from sr , to move. Sarati is the one who moves. Sam comes from samyak, meaning constant. samsara_ – samyak sara, that in which there is constant movement. What kind of motion is this? It is motion from one birth to another, from one situation to another, one accomplishment to another, and one becoming to another. Man is always trying to become something. This life of becoming is called samsara” .
Swami Viditatmananda says “ The problem of samsara is the constant sense of self-rejection or self non-acceptance. There is a constant current of self non-acceptance in me. I am not satisfied with the way I am now. On the one hand I do not accept myself as I am, and on the other, I cannot tolerate this self non-acceptance either. Therefore, there is an immediate impulse or urge to become acceptable to myself. Thus arises an effort or action on my part to become acceptable. A poor man wants to become rich, a weak man wants to become strong, a strong man wants to become stronger, a man who is not educated wants to get educated, a man in the east wants to go to the west, and so on. Every man or woman wants to become something, and this need reflects the dissatisfaction with one’s present state. Thus, the fundamental problem of the human being is his constant dissatisfaction with himself.
Why does this complex arise in the human being? It arises out of self non-acceptance. There is a constant battle going on within us; we don’t require a battle outside. That is samsara.
What is this freedom from samsara that we seek? It is nothing but freedom from this sense of self non acceptance or self-rejection, freedom from the need to become something. In reality, the only freedom that we have to acquire is inner freedom, a freedom from the compulsion within, that I must change. Sri Sankaracarya says, Jnate tattve kaH samsaraH. When the tattva or truth is known, where is the samsaraH? What is this truth”?
It is the truth of the Self. When can that truth be known? We studied that in detail Sloka 9, the progressive ladder to climb for understanding the Truth. “Nirmohatve niscalatattvaH”, the truth can be known only when the mind is free from raga-dvesas and has the clear perception that enables it to see the truth.
This clarity comes as a result of worship of God, and therefore, the worship of God becomes a means for gaining the knowledge of the Self. Therefore “Bhaja Govindam” says Adi Sankara.
Conclusion
What Shankara says here is Cause & Effect Theory. In the book ‘Manual of Self-Unfoldment’, Swami Chinmayananda speaks about four laws of Cause & Effect.
1. For every effect, there is a cause.2. Cause is nothing but effect in a different form.3. If the cause is removed, there is no effect.4. The cause is concurrent and inherent in the effect.
If we are able to think over this deeply, we will realize how to tackle any problem at the Cause level so that the Effect is never generated.
Misery is the Effect. Ignorance is the Cause. The Solution is Para Vidya, knowledge of the Supreme Reality.
Adi Sankara literally sums up his previous Slokas in this wonderful verse. Let us try and consolidate our learnings and get ready for the next input from him. Until then……
We live in an era of materialism (we call it Kali Yuga). Day in and day out we engage in actions through our bodies, outward looking sense and action organs and minds (“kaayena vaachaa manasa”), transact with people and objects, earn money, fame and do actions that give us what we call as happiness. As we start ageing, we start wondering as to what is that we have been doing so far and where are we heading; as age catches up and the body starts withering, this thinking turns into worries and finally we perish after worrying about men, materials and matter which have only “shelf life” and nothing else.
We wander about ignorantly trying to experience the world without trying to experience the "Experiencer". We learn with the help of instruments of knowledge without inquiring as to what instruments of knowledge are required to know about ourselves, the Experiencer. We, the embodiment of absolute happiness, run behind sorrows & sufferings, thinking that there is happiness in them.
In this journey called life, did we at any point of time have the time to ponder and compare our journey with our ultimate goal of pure and permanent happiness? Why is that our journey and our goal were not in sync? As we,” the souls that wander in utter dismay in the dense woods of mental ignorance”, we need practical “dos and don’ts” that will enable us to live in the present without guilt about an unchangeable past and anxiety about an unknowable future. Where do we get these answers?
Don’t worry. Let us visit a heritage and a traditional Smithy owned by Adi Sankaracharya and his fourteen disciples since the fifth century. Answers for all our questions are all hidden here. Thirty-one of them in total in the form of 31 hammer blows. We need to receive these hammer strikes to get the answers. There is a guarantee that comes along with these hammer blows. The hammer blows are nothing but knowledge-based action strategies laced effectively with devotion to the Ultimate Reality and are in the form of simple Slokas (Verses) called Bhaja Govindam or Moha Mudgara.
If we absorb these Slokas internally and contemplate, our transformation and subsequent happiness is ensured; just like the hot solid iron is worked into a wonderful product.
Welcome to Sankara’s Smithy.
Sankara’s Smithy is now available in India and abroad as a book in English, with Sanskrit Verses, transliterations, translations and explanations by expert as understood by me.
The first eight verses Adi Sankara’s Bhaja Govindam, come as heavy hammer blows to blast us out of our comfortable anchors in life. That is the first phase of spiritual transformation.
Now we come to the first of the verses that extend a positive helping hand to the seeker of Truth.
Man is a gregarious animal. He wants associates; he wants companions; he must have society. Rare is he who can live by himself. Why? Because man has been made so, created so. The Lord created man with the senses going outward therefore he perceives, seeks things outside,’ says the Kathopanisad.
His delights are outside of himself. He wants to share his thoughts, his sorrows, his joys with others. For where is the man who can say that he will not share some good news, that gives him happiness, with another who is likely to appreciate his talents, or envy his success? In sorrow and in disease, man really needs somebody, who would sympathise with him, who would feel for him.
In our everyday life we meet with such situations where we share joy, grief, pain and pleasure in an atmosphere that is conducive (in listening to us). This means that an atmosphere is not merely physical but something more. And this other atmosphere acts on the psychic being of man as the outer climate and atmosphere acts on his body. The psychic being in man can be and is influenced by the environment he lives in, by the company he keeps.
‘Tell me with whom thou art found, and | will tell thee who thou art,’ said the German poet- philosopher Goethe.
So, it has been a universal experience, all through the ages, all through the climes and all throughout the world that, but for a few exceptions, all men desire company; and that association influences them as sure as milk acted upon by acid transforms itself into curd. That being so it behoves all to take good care with what type of people they associate. It can be inferred by your own experience in life. Spiritual personages have emphasized the need of keeping holy company, on all aspirants
It is important that if one wants to evolve oneself to his/her true potential (both materially and more importantly spiritually) one should should seek out like minded good company. Such good company comes in the form of great teachers and religious exponents, spiritually inclined friends and colleagues, prayer groups, religious discourses and gatherings, etc.
Swami Chinmayananda commenting on this sloka states that in this sloka Adi Sankara has given a ladder of progress in the spiritual field to beginners in devotion.
Let us try and understand the Sloka in its entirety.
Sanskrit Verse
सत्संगत्वे निस्संगत्वं,
निस्संगत्वे निर्मोहत्वं।
निर्मोहत्वे निश्चलतत्त्वं,
निश्चलतत्त्वे जीवन्मुक्तिः ॥९॥
Adi Sankara
English Transliteration
Satsangatve nissangatvam
nissangatve nirmohatvam,
nirmohatve niscalatattvam
niscalatattve jivanmuktiH
Meaning of the Sanskrit Words
सत्संगत्वे - Satsangatve = through the company of the good
निस्संगत्वं -nissangatvam = ( there arises) non attachment/dispassion
निस्संगत्वे - nissangatve = through non attachment/dispassion
निर्मोहत्वं - nirmohatvam = ( there arises) freedom from delusion
निर्मोहत्वे - nirmohatve = through freedom from delusion
निश्चल - nischala = immutable or unchangeable
तत्त्वं - tatvam = Reality
निश्चलतत्त्वे - nishchalatatve = through this immutable Reality/from the steadfast establishment in the Truth
जीवन्मुक्तिः - jivanmuktih = state of liberation/one becomes realized / released from bondage, here and now, while alive.
Meaning in English
Through the company of the good and wise people arises non attachment. Through non attachment arises the freedom from delusion, when there is freedom from delusion, there is unchangeable reality. On experiencing this unchangeable reality, there comes liberation or freedom. Seek Govinda.
Explanation
The steps in the ladder that Swami Chinmayananda was referring are
1. Satsangam - association of good people 2. Nissangatvam - non attachment 3. Nirmohatvam - freedom from delusion 4. Nishchalatatvam - steadfastness 5. Jeevan Mukti - liberation in life
Let us try to understand each one of these steps.
Satsangh
Satsang is a Sanskrit term derived from two roots: sat meaning "true’"and sangha meaning community, company or association.
It can be translated as "associating with good people" or simply "being in the company of truth," and refers to the act of gathering with like-minded, uplifting people, especially those on a spiritual path.
The mind requires a suitable atmosphere to grow, in much the same way as a little plant does. As a sprout, it is very delicate and requires a lot of care and nurturing. Our mind is also like this sprout. It has to be taught and trained to follow certain values and priorities so that we get a proper perception of life.
Satsang, or the company of those who are good and have wisdom and insight exerts a positive influence upon us. We need an inspiring atmosphere in order to maintain our enthusiasm in a conducive and positive manner.
In modern times, satsang has evolved to mean any gathering in which spiritual reflection, discussion, meditation or teaching takes place. It helps to remove the negative thoughts, material attachments and mental obstacles that block the path to Self-realisation.
Swami Paramarthananda classifies Satsangh into three levels depending on the meaning of the word Sat.
1. At the first level, the word Sat means a person who has got noble values. He is a man of values (Dharma Purusha) who does not compromise with values and adheres to the dharmic values. This is the operational level of “good” people. The primary focus is on action and adherence as laid down by scriptures. By sheer association with such a Dharmic person one will effortlessly imbibe these values. The focus will be on “appropriate, clean, balanced and non-binding desires that will help the society” says Swami Omkarananda. However in this level, the inner growth (inward looking journey) is limited due “avidya” - the lack of knowledge about Self.
2. In the second level of Satsangh, the word Sat means Jnana Purusha or Jnani. As every Jnani has values, the association with a Jnani has two fold benefits. The first benefit is one will imbibe values and the second benefit is one will get an opportunity to imbibe knowledge also. Learning the scriptures from a Jnani sat purusha is the second level of Satsangh.
3. In the third stage of Satsangh, the word Sat means Brahman itself. Association with Brahman itself means removal of ignorance that I am away from Brahman, through the knowledge gained from scriptural study that I am Brahman, “Aham Brahmasmi”, i.e. Brahma Prappti or Brahma Ikyam.
As philosopher Mooji says
“Satsangh is the invitation to step into the fire of self-discovery. This fire will not burn you, it will burn only what you are not.”
Therefore Adi Sankara advises us to keep the company of “good”, the divine centred people who are seeking and spreading the knowledge of “Truth”, as proper environment and company is necessary to start the process of detachment.
At any cost, we must avoid the company of the bad and the company of non-believers or those who can shake our sraddha. We should avoid discussion with others; there is no need for us to go around convincing others, or preaching to them. More often than not, they will convince us otherwise.
As Swami Chinmayananda used to say, “The Rudraksha Mala around Shankaracharyaji’s neck did not get realization!” Mere physical closeness does not ensure the awakening of knowledge and understanding. We have to be ‘in touch’ with what the saint stands for. What is necessary is that we must grow and realize how important this self-growth is.
Thus, when we keep the company of the good, we slowly grow out of the influence of the bad. Our personal commitment to pure thoughts through Satsangam gives us the access to the next step.
Nissangatvam
Satsang sets the ball rolling. The first fruit of Satsang is seen when we become a little detached to things we once clung onto with intense attachment. The light of Satsang lifts the veil of delusion that clouds our intellect. From that point onwards spiritual life begins in earnest. With the influence of good people, the mind develops a secret of detachment. Everyone is talking about seeking the highest. We all know its the mind that puts value to the objects. Once the mind realizes that one needs to develop detachment to the objects, the person is at the second step in the ladder.
Now here is a word of caution from Swami Viditatmananda.
“We must clearly understand what attachment and detachment do not mean. Very often, people think that giving up attachment means giving up contact with the family, or running away from the world. In fact, you cannot run away from the world because it is present everywhere in some form or the other. Therefore, it is not the physical objects of the world, but your dependence on them that has to be given up. People mistakenly interpret detachment as being an aversion to the sense objects or to the world. The teachers do not ask not to have any contact with the world. The world is meant for our enjoyment. They are only teaching us how to enjoy things. Enjoyment is having a relationship which is free from either dependence or demand, either attachment or aversion. Aversion is but a distorted form of attachment. Therefore, attachment and aversion (raga and dvesha), are the two sides of the same coin. Both represent bondage and dependence. They lead to an unhealthy relationship in which I lose my objectivity to the situations of the world; I allow my happiness to be determined by the situations and objects around me. In being attached, I superimpose a greater value on something than it has, and in having aversion, I see less value in it than it deserves. Thus, when it is said that we should become free from attachment, it also means that we should seek to become free from aversion”.
It is satsanga, the company of the good that enables us to slowly become free from both attachment and aversion. What is meant by satsangatve nissangatva is that in the company of the wise, I slowly develop composure of the mind and a freedom from the reactions of likes and dislikes and become objective. I learn to develop an objective perception of the world and deal with the realities of life, rather than living in a world defined by how I see it.
Nirmohatvam
This means free from “moha”. To understand this term, we should first understand what is “moha”.
The Monier-Williams Sanskrit-English Dictionary explains moha as 'loss of. consciousness, bewilderment, perplexity, distraction, infatuation, delusion, error. '
It is delusion of mind which prevents one from discerning the truth (makes one believe in the reality of worldly objects and to be addicted to the gratification of sensual pleasures).
So, a deluded mind superimposes an unjustified value upon the things of the world through Raga-devsha (attachments and aversions) as impurities. A mind under the influence of raga-dvesha is an impure and reactive mind. When something confirms my attachment I get elated and when something contradicts it I get depressed. Elation is the product of raga and depression is the product of dvesha. While I cannot see my raga-dveshas directly, when I find myself reacting I can see the product of these raga dveshas. These reactions could be anger, greed, resentment, repression, sadness etc. A reactive mind is thus an impure mind.
As the mind becomes clear, it slowly becomes free from moha or delusion. As the mind slowly becomes free from this moha it becomes free from raga and dvesha.
To the extent that the mind is pure, it enjoys peace, serenity, and composure, and to the extent that the mind is composed, it enjoys balance or equipoise. Just as water becomes transparent and pure when you remove the dirt from it, so also, as the impure thoughts are removed from the mind, it becomes pure and serene, and we enjoy tranquility of the mind - niscalatattvam
Niscalatattvam
When the mind becomes tranquil, it becomes objective. It is then able to understand the purport of the scriptures. Until then, whatever we hear is processed by a mind which is distorted by raga-dveshas. When those distortions are not there, the mind is able to truly appreciate the unfoldment of the vision of the scriptures. When the attachment to raga-dveshas goes, the moha or delusion goes; when the delusion goes, the mind is able to understand clearly what the scriptures reveal about the Ultimate Reality - the intrinsic nature of the Self and not its incidental nature. That is how the knowledge takes place and one slowly gains abidance in that knowledge.
Jeevan Mukti
Jivanmukti, according to Hindu philosophy, is the state of being spiritually liberated while still alive. The Sanskrit term is derived from the root words, jiva, meaning "life," and mukti, meaning "freedom." Jivanmukti is a state in which one possesses the limitless knowledge (of seamless integration of Self & Brahman), free from suffering, and enjoys eternal bliss.
As outlined in the previous step, when this abidance in the knowledge (the aparoksha jnanam i.e. “Aham Brahmaasmi” - the direct knowledge that “ I am the Ultimate Reality”) is experienced, there is freedom even while one is alive. This is the growth that the scriptures present before us, the goal presented by Vedanta. The goal is jivanmuktiH, becoming free even when we are in this body. It is not the mukti or liberation after death, but the liberation or the freedom even while I am here.
For the one thus liberated (who has realised that all being are the Self), there is neither delusion nor grief, as there is no second for him. The Jivanmukta rests with an unshaken mind in the All-blissful Brahman. He is free from all the modifications of the mind. His heart is pure like the Himalayan snow or the crystal. He is free from the distinctions – I, He, Thou.
It is satsanga, the company of the wise or the company of the good, which ultimately leads to this jivanmuktiH.
Conclusion
If we don’t adhere to these processes, then what we can expect is clearly described in verses 62 and 63 of Chapter 2 of Bhagavad Gita.
If we don’t attempt to climb the ladder of knowledge, we are bound yo come crashing down the ladder of attachment as outlined in the first eight strikes. We start all over again. That is why Adi Sankara outlines the 5 step process of achieving liberation in this Sloka.
Let us understand these concepts, digest, internalise and move to the next step towards Self Realisation. We will see what Sankara comes up with in his next strike. Until then…..
God Bless
You can now get this and other Slokas in the book (English) which is now available at Notion Press
என்று கந்தன் கருணை என்ற திரைப்படத்தில் கவிஞர் கண்ணதாசன் வடித்த இந்த பாடலே, ஆதி சங்கரனின் வைரக்கூடத்தில் நாம் காணப்போகும் இந்த ஒன்பதாவது செயல்முறைக்கு முகவுரை.
ஆதி சங்கரர், பஜ கோவிந்தம் எனும் வைரக் கூடத்தில் முதல் எட்டு செயல்முறைகள் (ஸ்லோகங்கள்) வழியாக, நம்முள் ஒளிந்திருக்கும் வைராக்கியம் என்ற வைரத்தை தோண்டி எடுத்தார். இது நமது ஆன்மீகப் பயணத்தின் முதல் கட்டம். அடுத்த கட்டமாக, ஆதி சங்கரர் நமக்கு உதவிக்கரம் நீட்டி உய்விக்க முயலுகிறார். ஏணிப்படிகளை, வைரச் சுரங்கத்திலிருந்து மேலே வருவதற்கு இறக்குகிறார் என்கிறார் சுவாமி சின்மயானந்தர்.
"உன் நண்பர்கள் யார் என்று சொல்லுங்கள், நீங்கள் யார் என்று நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்" என்று ஒரு பழமொழி உண்டு. ஒருவர் தனது உண்மையான வளர்ச்சிக்கு (பொருளாதார ரீதியாகவும் மிக முக்கியமாக ஆன்மீக ரீதியாகவும்) விரும்பினால், அவர் தனக்கு ஒத்த எண்ணம் கொண்ட நண்பர்கள், நிறுவனங்கள், ஆசான்களை நாட வேண்டும். நல்லார் இணக்கம் என்பர் நமது தமிழ் மொழியில்.
இந்த நல்லார் இணக்கம் எப்படி நம் ஆன்மீக வளர்ச்சிக்கு ஊன்றுகோலாய் உள்ளது என்பதை விளக்குவதே இந்த ஸ்லோகத்தின் உட்கருத்து.
வாருங்கள், வைரக் கூடத்தில் நமது பயணம் தொடங்கட்டும். இதோ! சங்கரனின் செயல்முறை
சான்றோர் சகவாசம் ஏற்பட்டால் மனம் பற்றினை ஒழிக்கும். பற்று அழிந்தால் மன மயக்கங்கள் மறையும். மயக்கங்கள் மறைந்தால் நிலையான உண்மைப் பொருள் வெளிப்படும். நிலையான உண்மைப்பொருளை அறிந்தால் நீ ஜீவன் முக்தி அடைவாய்.
விளக்கம்
இந்த ஸ்லோகத்தில் ஐந்து முக்கிய தத்துவங்கள் ஏணிப்படிகளாய் உள்ளன. அவைகள் முறையே:
இந்த ஐந்து தத்துவங்களை முழுமையாக புரிந்து கொள்ள முயற்சிப்போம்.
சத்சங்கம் - நல்லோர் இணக்கம்
சத்சங்கம் என்ற வடமொழிச் சொல்லின் வேர்ச்சொற்கள் “சத்”, “சங்கம்”. “சத்” என்பது சத்தியம்/உண்மையைக் குறிக்கும்; சங்கம் என்பது இணக்கம், சேர்க்கை, கூட்டம், சபை என்று பொருளாகும். சத்சங்கம் என்பதை “சத்தியத்துடன் இருப்பது, சத்தியவாதிகளுடன் இருப்பது, ஒருமித்த ஆன்மீக எண்ணமுடையோரின் உறவு” என்று கொள்ளலாம்.
நம் மனதை ஒரு இளந்தளிருக்கு ஒப்பிடலாம். அது நன்கு வளர, தகுந்த சூழ்நிலையும், பராமரிப்பும் அவசியம். வாழ்வில் உயர்நோக்கம் வளர, மனதை சரியான வழியில் செலுத்தி, பயிற்சி தர வேண்டும். நல்லோர் இணக்கத்தால், மலரோடு சேர்ந்த நார் போல நமது ஆன்மீக அறிவும் நற்சிந்தனைகளும் , நல் அதிர்வலைகளின் செல்வாக்கும், உற்சாகமான சூழ்நிலையும் உருவாகும் சாத்தியம் அதிகரிக்கும். மெய்யறிவை உணர்வதற்கான வழித்தடைகளை அகற்ற உதவும்.
சுவாமி பரமார்த்தானந்தா, சத் என்ற சொல்லின் பொருளைப் பொறுத்து சத்சங்கத்தை மூன்று நிலைகளாக வகைப்படுத்துகிறார்.
1. முதல் நிலையில், சத் என்ற சொல்லுக்கு உன்னத நற்பண்புகள் பெற்றவர் என்று பொருள். நல்லொழுக்க விதிகளனைத்தையும், தர்மத்தின் படி நடப்பவர். இது தர்ம புருஷர்கள் எனப்படும் நல்லோரின் செயல்பாட்டு நிலை. இந்நிலையில் மறைப்படி விதித்திட்ட கடமைகள்/வினைகளுக்கு முதன்மை கவனம். இந்நிலையில் இருக்கும் நல்லோரின் இணக்கம், நம்மை நல்வழியில் வினைகள் புரிய உதவும். எனினும், மெய்யறிவு நோக்கம் முதன்மை பெறாதலால், நமது ஆன்மீகப்பயணம் வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது. 2. சத்சங்கத்தின் இரண்டாம் நிலையில், சத் என்ற சொல்லுக்கு ஞானி (ஞான புருஷன்) என்று பொருள். ஒவ்வொரு ஞானியிடமும் நற்பண்புகளும் மெய்யறிவும் உள்ளதால், இத்தகைய ஞானிகளுடனான தொடர்பு இரண்டு மடங்கு நன்மைகளைக் கொண்டுள்ளது. முதல் பலன் நற்பண்புகளை உள்வாங்குவது; , இரண்டாவது நன்மை அறிவையும் உள்வாங்கும் வாய்ப்பைப் பெறுவது. 3. சத்சங்கத்தின் மூன்றாம் கட்டத்தில், சத் என்ற சொல்லுக்கு பிரம்மன் என்று பொருள். பிரம்மனுடனான தொடர்பு என்பது, நான் பிரம்மன், "அஹம் பிரம்மாஸ்மி", அதாவது பிரம்ம ப்ராப்தி அல்லது பிரம்ம ஐக்கியம் என்ற வேதப் படிப்பின் மூலம் பெறப்பட்ட அறிவின் மூலம் நான் பிரம்மத்தை விட்டு விலகி இருக்கிறேன் என்ற அறியாமையை அகற்றுவதாகும். இதுதான் உயர்ந்த நிலை. ஆண்டவனின் அருளால் கிட்டும் இத்தகைய நல்லோர் இணக்கம் அரிதானது.
ஆக, தத்துவஞானி மூஜி சொல்வது போல் “சத்சங்கம் என்பது புடம் போட்டு நம்மை அறியும் ஒரு அக்னிப் பயணத்திற்கு அழைப்பு. அந்த அக்னி “நம்”மை எரிக்காது. “நாம்” எது இல்லையோ அதை மட்டுமே எரிக்கும்”.
எனவே பற்றின்மையை அடைய, சரியான சூழலும் கூட்டமும் அவசியம் என்பதால், நல்லோர் இணக்கத்தை நாடு என்று ஆதிசங்கரர் அறிவுறுத்துகிறார். எது எப்படியிருந்தாலும், நாம் தீயோரின் சகவாசத்தையும், நம்பிக்கையற்றவர்களின் சகவாசத்தையும் அல்லது நமது சிரத்தத்தை அசைக்கக் கூடியவர்களையும் தவிர்க்க வேண்டும்..
இவ்வாறு, நாம் நல்லவர்களுடன் பழகும்போது, கெட்டவர்களின் செல்வாக்கிலிருந்து விலகி வளர்கிறோம். சத்சங்கத்தின் மூலம் தூய எண்ணங்களுக்கான நமது தனிப்பட்ட அர்ப்பணிப்பு அடுத்த படிக்கான அணுகலை நமக்கு வழங்குகிறது.
நிஸ்ஸங் கத்வம் - பற்றின்மை
சத்சங்கம் என்னும் முதல்படியில் அடியெடுத்து வைத்த பலன், நாம் ஒரு காலத்தில் தீவிரமான பற்றுதலுடன் பற்றிக்கொண்ட விஷயங்களிலிருந்து சிறிது ஒதுங்கும்போதுதான் தெரியும். சத்சங்கத்தின் ஒளியானது நமது புத்தியை மழுங்கடிக்கும் மாயையின் திரையை விலக்குகிறது. அந்த தருணத்திலிருந்து ஆன்மீக வாழ்க்கை தீவிரமாக தொடங்குகிறது.
நல்லோர் இணக்கத்தின்செல்வாக்குடன், மனதில் பற்றின்மை உருவாகிறது. எல்லோரும் பரம்பொருளையும், மெய்ப்பொருளையும், உயர் அறிவைப்பற்றியும் பேசுகிறார்கள். நிலையிலாபொருள்களுக்கு மதிப்பு கொடுக்கும் நம் மனம் என்பது நாம் அனைவரும் அறிந்ததே. பொருள்கள் மீது பற்றின்மையை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும் என்பதை மனம் உணர்ந்தவுடன், அந்த நபர் ஏணியில் இரண்டாவது படியில் இருக்கிறார்.
இப்போது சுவாமி விதிதாத்மானந்தாவின் ஒரு எச்சரிக்கை வார்த்தை. "பற்றுதல் மற்றும் பற்றின்மை என்றால் என்ன என்பதை நாம் தெளிவாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும். பெரும்பாலும், பற்றுதலைக் கைவிடுவது என்பது குடும்பத்துடனான தொடர்பைக் கைவிடுவது அல்லது உலகத்தை விட்டு ஓடுவது என்று மக்கள் நினைக்கிறார்கள். உண்மையில், நீங்கள் உலகத்தை விட்டு ஓட முடியாது, ஏனென்றால் அது எல்லா இடங்களிலும் ஏதோ ஒரு வடிவத்தில் உள்ளது. எனவே, உலகத்தின் பௌதிகப் பொருட்களை அல்ல, அவற்றைச் சார்ந்திருப்பதை விட்டுவிட வேண்டும். மக்கள் பற்றின்மையை புலன் பொருள்கள் அல்லது உலகின் வெறுப்பு என்று தவறாக விளக்குகிறார்கள். உலகத்துடன் எந்த தொடர்பும் வைத்துக் கொள்ள வேண்டாம் என்று ஆசிரியர்கள் கேட்பதில்லை. உலகம் நம் இன்பத்திற்காகவே உள்ளது. விஷயங்களை எப்படி அனுபவிக்க வேண்டும் என்பதை மட்டுமே அவை நமக்குக் கற்பிக்கின்றன. இன்பம் என்பது சார்பு அல்லது தேவை, இணைப்பு அல்லது வெறுப்பு ஆகியவற்றிலிருந்து விடுபட்ட ஒரு உறவைக் கொண்டிருப்பது. வெறுப்பு என்பது இணைப்பின் சிதைந்த வடிவம். எனவே, பற்றுதல் மற்றும் வெறுப்பு (ராகம் மற்றும் த்வேஷா), ஒரே நாணயத்தின் இரு பக்கங்கள். இரண்டும் அடிமைத்தனத்தையும் சார்புநிலையையும் குறிக்கின்றன. அவை ஆரோக்கியமற்ற உறவுக்கு இட்டுச் செல்கின்றன, அதில் நான் உலகின் சூழ்நிலைகளுக்கு எனது புறநிலையை இழக்கிறேன்; என்னைச் சுற்றியுள்ள சூழ்நிலைகள் மற்றும் பொருள்களால் என் மகிழ்ச்சியைத் தீர்மானிக்க அனுமதிக்கிறேன். அவைகளின் இணைப்பில், நான் அவைகளுக்கு அதை விட அதிக மதிப்பை விதிக்கிறேன், வெறுப்பில், அதற்கு தகுதியானதை விட குறைவான மதிப்பை நான் காண்கிறேன். ஆகவே, பற்றிலிருந்து விடுபட வேண்டும் என்று கூறும்போது, வெறுப்பிலிருந்து விடுபட முற்பட வேண்டும் என்றும் பொருள்படும்”.
பற்று, வெறுப்பு ஆகிய இரண்டிலிருந்தும் மெல்ல மெல்ல நம்மை விடுவிக்க உதவுவது நல்லவர்களின் கூட்டுறவான சத்சங்கமே. சத்சங்கத்வே நிச்சங்கத்வம் என்பதன் பொருள் என்னவென்றால், ஞானிகளின் சகவாசத்தில், நான் மெதுவாக மனதின் அமைதியையும் விருப்பு வெறுப்புகளின் எதிர்வினைகளிலிருந்து சுதந்திரத்தையும் வளர்த்துக் கொண்டு புறநிலையாக மாறுகிறேன். நான் எப்படிப் பார்க்கிறேன் என்பதன் மூலம் வரையறுக்கப்பட்ட உலகில் வாழ்வதை விட, உலகத்தைப் பற்றிய ஒரு புறநிலை உணர்வை வளர்த்துக் கொள்ளவும், வாழ்க்கையின் யதார்த்தங்களைக் கையாளவும் கற்றுக்கொள்கிறேன்.
நிர்மோஹத்வம் - மருட்சி இன்மை
இதன் பொருள் மோகத்திலிருந்து விடுபடுவது என ற பொருள். இந்த வார்த்தையைப் புரிந்து கொள்ள, முதலில் "மோகம்" என்றால் என்ன என்பதைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
மோனியர்-வில்லியம்ஸ் சமஸ்கிருதம்-ஆங்கில அகராதி மோஹத்தை 'உணர்வின் இழப்பு' என்று விளக்குகிறது. திகைப்பு, குழப்பம், கவனச்சிதறல், மோகம், மாயை, பிழை என்றும் பொருள் கொள்ளலாம்.
மனதின் மாயையே ஒருவரை உண்மையைப் பகுத்தறிவதைத் தடுக்கிறது. உலகப் பொருள்களின் யதார்த்தத்தில் ஒருவரை நம்ப வைக்கிறது மற்றும் சிற்றின்ப இன்பங்களின் திருப்திக்கு அடிமையாக்குகிறது. இதை வடமொழியில் “நித்ய அநித்ய அவிவேக: இதி மோஹ:” என்பர். இப்படி மோகத்தால் மருண்ட மனம் விருப்பு-வெறுப்பு (ராக-த்வேஷ) மூலம் உலகின் பொருட்களின் மீது நியாயமற்ற மதிப்பை, அசுத்தங்களாக சுமத்துகிறது. இந்த ராக-த்வேஷத்தின் செல்வாக்கின் கீழ் ஒரு மனம் ஒரு தூய்மையற்ற மனம். ஏதோ ஒன்று எனது இணைப்பை உறுதிப்படுத்தும் போது நான் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன், ஏதாவது முரண்பட்டால் நான் மனச்சோர்வடைகிறேன். மகிழ்ச்சி என்பது ராகத்தின் விளைவாகும், மனச்சோர்வு என்பது துவேஷத்தின் விளைவாகும். எனது ராகத் துவேஷங்களை என்னால் நேரடியாகப் பார்க்க முடியாவிட்டாலும், நான் எதிர்வினையாற்றும்போது இந்த ராகத் துவேஷங்களின் பலனை என்னால் பார்க்க முடிகிறது. இந்த எதிர்வினைகள் கோபம், பேராசை, மனக்கசப்பு, அடக்குமுறை, சோகம் போன்றவையாக இருக்கலாம். எதிர்வினை மனது என்பது தூய்மையற்ற மனம்.
அந்த தூய்மையற்ற மனம் கலங்கிய நீர் தெளிவது போல, இருமை வகைதெரிந்து ஈண்டுஅறம் பூண்டு, தெளிவாகும் போது, அது மெதுவாக மோகத்திலிருந்து அல்லது மாயையிலிருந்து விடுபடுகிறது. மனம் மெதுவாக இந்த மோகத்திலிருந்து விடுபடும்போது அது ராக த்வேஷத்திலிருந்து விடுபடுகிறது.
மனம் எந்த அளவிற்கு தூய்மையாக இருக்கிறதோ, அந்த அளவுக்கு அது அமைதியை அனுபவிக்கிறது, மேலும் மனம் ஒருங்கிணைக்கப்படும் அளவிற்கு, அது சமநிலையை அனுபவிக்கிறது. நீர் எப்படி அழுக்கை அகற்றி தூய்மையானதாக மாறுகிறதோ, அதுபோல், மனதிலிருந்து அசுத்தமான எண்ணங்கள் நீங்கி, தூய்மையாகவும், சாந்தமாகவும் மாறி, மன அமைதியை அனுபவிக்கிறோம் - அது தான் அடுத்த படி - நிச்சலதத்துவம்.
நிஸ்சல தத்வம் - மனநிலை அமைதி
மனம் அமைதியடையும் போது, அது புறநிலையாகிறது. (ராட்சத ரோலர் கோஸ்டரிலிருந்துகொண்டு வெளி வந்த நிலை) அப்போதுதான் மறைகூறும் பொருளை புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. அதுவரை, நாம் எதைக் கேட்டாலும் ராக-த்வேஷங்களால் சிதைக்கப்பட்ட மனத்தால் செயலாக்கப்படுகிறது. அந்தத் திரிபுகள் இல்லாதபோது, வேதத்தின் தரிசனம் வெளிப்படுவதை மனத்தால் உண்மையாகப் பாராட்ட முடிகிறது. ராக-த்வேஷங்களின் மீதான பற்று போகும்போது, மோகம் அல்லது மாயை போய்விடும்.
மாயை விலகும் போது, பரம் பொருளான இறுதி யதார்த்தத்தைப் பற்றி வேதங்கள் என்ன வெளிப்படுத்துகின்றன என்பதை மனம் தெளிவாகப் புரிந்து கொள்ள முடியும். அதாவது நமது உடலை மேவிய உயிர் எனும் நிழல், உணர்வான தன்னை, உள்ளார்ந்த இயல்பு (நிஜம்) என்றும், தற்செயலான தன்மை (நிழல்) அல்ல என்றும் புரியத் தொடங்கும் பகுத்தறிவு வளர்கிறது. இப்படி பகுத்தறிவதற்கு முன், நிழல் தன்னை நிஜமாக உணர்கிறது (உடல், மன, புத்தி வளாகமே நான் என்ற உணர்வு). பகுத்தறிவில் மெல்ல மெல்ல நிலைபெறும் போது, அந்த நிழல் நிஜமாகி, நிழல் மறைகிறது.
இறையருள், விவேகம், சங்கல்பம், சத்சங்கம், குருவின் கல்வி, பிரார்த்தனை எனும் ஞானப் பிரசாதங்களே இந்த பகுத்தறிவு வளர உதவும்.
ஜீவன் முக்தி - வாழ்வில் வீடுபேறு
ஜீவன்முக்தி என்பது இந்து தத்துவத்தின்படி, உயிருடன் இருக்கும்போதே ஆன்மீக ரீதியில் விடுதலை பெற்ற நிலை. இதை வீடு பேறு என்று கூறுவர். சமஸ்கிருத சொல், ஜீவா, அதாவது "வாழ்க்கை" மற்றும் முக்தி, அதாவது "சுதந்திரம்" என்பதிலிருந்து பெறப்பட்டது. ஜீவன்முக்தி என்பது வரம்பற்ற அறிவை (மெய்ப்பொருளும் பரம்பொருளும் ஒருங்கிணைந்த நிலை), துன்பத்திலிருந்து விடுபட்டு, நித்திய பேரின்பத்தை அனுபவிக்கும் ஒரு நிலை.
முந்தைய படியில் கோடிட்டுக் காட்டிய பகுத்தறிவில் நிலைத்திருப்பது என்பது, சத் சித் ஆனந்தமே நான், நானே அவன் என்ற நேரடி அறிவினை (அபரோக்ஷ ஞானம் அதாவது “அஹம் பிரம்மாஸ்மி”) அனுபவிப்பது.
அப்படி அனுபவிக்கும் போது, ஒருவர் உயிருடன் இருக்கும்போது கூட (அதாவது, நம்முடைய அன்றாட வாழ்வில், உடலும், உடல் சாரந்த தண்ணுணர்வால் வரும் வினைகளைப் புரியும் உயிராக), அவ்வினைகள் புரியும் “உயிரான நான்” அவையில்லை, அவைகளனைத்தும் நிழலே, தான் நிஜமான சச்சிதானந்தமே என்ற உள்ளுணர்வு ஒன்று மட்டுமே இருக்கும் பூரண சுதந்திர நிலையே ஜீவன் முக்தி நிலை.
முந்தைய படிகளில் ஏறி வந்த பின்னரே, இந்த நிலையை அடைய முடியும். இந்த நிலையை கண்ணாலும், பிற இந்திரியங்களினாலும், வாக்கினாலும், வினைகள்/கர்மங்களாலும், வெறும் தவத்தாலும் புரிந்து கொள்ள முடியாது. “ஸாதந சதுஷ்டைய சம்பத்து” என்ற அடிப்படை தகுதிகள், நல்லோர் இணக்கம், குருமுகமாக மறைகளை கற்று, உள் நோக்கி, அறிவுத் தெளிவினால் நேரடியாக அனுபவிப்பது தான் இந்நிலை.
இவ்வாறு முக்தியடைந்தவருக்கு (எல்லா உயிர்களும் தானே என்று உணர்ந்தவர்), அவருக்கு இரண்டாவது இல்லாததால் மாயையோ துக்கமோ இல்லை. ஜீவன்முக்தா, பேரின்பமான பிரம்மத்தில் அசையாத மனத்துடன் தங்கியிருக்கிறது. அவர் மனதின் அனைத்து மாற்றங்களிலிருந்தும் விடுபட்டவர். அவரது இதயம் இமயமலைப் பனி அல்லது படிகத்தைப் போன்று தூய்மையானது. அவர் வேறுபாடுகளிலிருந்து விடுபட்டவர்.
ஆக, நல்லோர் இணக்கத்தில் துவங்கி, இறுதியில் இந்த ஜீவன்முக்தி அடையும் விரிவான தத்துவங்களை எளிய முறையில், இந்த ஸ்லோகத்தில் கோடிட்டுக்காட்டியுள்ளார் ஆதி சங்கரர்.
நிலத்தின் தன்மையால் நீரின் தன்மை மாறி அந்த நிலத்தின் தன்மையை நீர் பெற்று விடும். அது போல மனிதனுக்கு அறிவானது தாம் சேர்ந்திருப்பவர்களின் தன்மைக்கேற்ப மாறி விடும். இதற்கான எத்தனையோ உதாரணங்களை நம்மைச் சுற்றிலும் நாம் பார்க்கலாம். யாரிடம் நெருங்கிப் பழகுகிறோமோ அவர்களின் தன்மைகளில் சிலதாவது நம்மைத் தொற்றிக் கொள்ளவே செய்கின்றன. அப்படித் தொற்றிக் கொள்பவை சிறிது சிறிதாக நம்முள் வேரூன்றவே செய்கின்றன. பின் அவையும் நம்மில் ஒரு பகுதியாகவே விடுகிறது.
சங்கரனின் இந்த ஸ்லோகத்தின் முதல் இரண்டு வரிகளை இந்த திருக்குறள்கள் பிரதிபலிக்கின்றன
பற்றுக பற்றற்றான் பற்றினை அப்பற்றைப் பற்றுக பற்று விடற்கு.
பற்றற்ற கண்ணே பிறப்பறுக்கும் மற்றுநிலையாமை காணப் படும்
பொருட்பாலில், பெரியாரைத் துணைக்கோடல் என்ற அதிகாரம் முழுவதும் நல்லோர் இணக்கத்தைப் பற்றியதே. மேலும், நல்லோர் இணக்கத்தின் பெருமையை
நல்லாரைச் சார்ந்து இருப்பது துன்பமாக முதலில் தோன்றும். அது நாளடைவில் இன்பத்தைத் தந்துகொண்டே இருக்கும். ஆனால், தீயோரைச் சார்ந்து இருப்பது முதலில் இன்பமாகத் தோன்றும் என்பதால், உடனடியாக, தான் விரும்புவதையே அடையத் துடிக்கின்ற உயிரானது, சிற்றினத்தையே விரும்பும். அது நன்மை தராது என்பதை அறிவுறுத்த, இறைவன் அருளாளர்களை அதிட்டித்து, நீதி நூல்களையும், அருள் நூல்களையும் அருளிச் செய்தான். எனவே, மெய்யறிவு நூல்களை முயன்று படித்து, மெய்யறிவு பெற்றவரோடு கூடி இருந்து, மெய்யறிவு பெற்று உயரவேண்டும். சிறியவர் இனத்தில் சேராமல் காத்துக் கொள்ளவேண்டும்.
இந்த செயல்முறைகளை நாம் கடைபிடிக்கவில்லை என்றால், நாம் என்ன எதிர்பார்க்கலாம் என்பதை பகவத் கீதையின் 2வது அத்தியாயத்தின் 62 மற்றும் 63 ஸ்லோகங்களிலிருந்து அறிந்து கொள்ளலாம்.
பொருட்களை நினைப்பதால் அவற்றின் மீது பற்று ஏற்படுகிறது. பற்று ஆசையாக மாறுகிறது. ஆசையால் கோபம், கோபத்தினால் மனமயக்கம், மனமயக்கதால் நினைவு நழுவுதல், நினைவு நழுவுவதால் பகுத்தறிவின் சீர்கேடு, பகுத்தறிவின் சீர்கேட்டால் மனிதன் அழிகிறான்”.
நாம் அறிவின் ஏணியில் ஏற முயற்சிக்கவில்லை என்றால், முதல் எட்டு ஸ்லோகங்களில் கோடிட்டுக் காட்டியது போல் நாம் பற்று எனும, ஏணியின் மேலிருந்து கீழே விழுந்து மீண்டும் பயணத்தை தொடங்குவோம். அதனால்தான் ஆதி சங்கரர் இந்த ஸ்லோகத்தில் முக்தி அடைவதற்கான 5 படிநிலைகளை கோடிட்டுக் காட்டுகிறார்.
இந்தக் கருத்துகளைப் புரிந்துகொண்டு, ஜீரணித்து, உள்வாங்கி, சுய உணர்தலுக்கான அடுத்த படிக்குச் செல்வோம். அடுத்த பதிவில் சங்கர் என்ன சொல்கிறார் என்று பார்ப்போம். அதுவரை…..
இறையருள் பெருக! வளமுடன் வாழ்க!
பஜ கோவிந்தத்தின் 31 ஸ்லோகங்களும், அவைகளின் தமிழ் ஒலி, மொழி பெயர்ப்புகள், சமஸ்க்ருத சொற்களின் பொருட்கள், ஆன்றோரின் விளக்கவுரை ஆகியவை இப்பொழுது நோஷன் ப்ரஸ் பதிப்பகத்தில் தமிழ் புத்தக வடிவில் கிடைக்கிறது. இதோ விவரம்
Prabhu's Ponder 