Sri Subramanya Bhujangam Verses 20-23

In the Verses 20-25 of Sri Subramanya Bhujangam, Adi Sankara brings out with full emotions, his personal worries, pains and difficulties. Here in this blog, Verses 20-23 are listed. While trying to understand the meaning of the verses, I was trying to recollect some of my interesting interactions with elders.

Irrespective of country, religion or gender, I have heard everyone say “I know that as a human being I have to die one day. All I want is to have a peaceful end. Without being a burden to anyone, I would like to live the rest of my life and reach the feet of Lord without prolonged illness”. Incidentally as a fellow senior citizen, my own view is precisely the same.

This 21st Century views of the elders, reinforces the sentiments that Sankara brought out in these Verses in the 8th Century, Sankara at his young age brings out the potential scenario that one faces in life at the time of death and seeks Divine interventions to ease one’s pains.

Needless to say that I was truly blank, speechless and emotional as I completed my work on these Verses and recollected the cool, calm and composed manner in which my own mother at her age of 94 and father at his age of 100, closed their eyes and faced the inevitable smilingly; while the former remained silent for 2 days before the end, the later even told me in the hospital bed 48 hours before the end, that he will reach the Lord’s feet in two days time!

Verse 20

प्रशान्तेन्द्रिये नष्टसंज्ञे विचेष्टे

कफोद्गारिवक्त्रे भयोत्कम्पिगात्रे ।

प्रयाणोन्मुखे मय्यनाथे तदानीं

द्रुतं मे दयालो भवाग्रे गुह त्वम् ॥२०॥

Prashaante[a-I]ndriye Nasstta-Samjnye Vicesstte

Kapho[a-U]dgaari-Vaktre Bhayot-Kampi-Gaatre |

Prayaanno[a-U]nmukhe Mayy-Anaathe Tadaaniim

Drutam Me Dayaalo Bhava-Agre Guha Tvam ||

ஐம்புலனோய்ந்து ஐயுந்திமெய் நொந்து அறிவின்றி உடலாட்டமின்றி

வாய் உமிழ் கபமிகு முகமதனில் பேரொரு பயமுடன் பெரு நடுக்கமுடன்

காலனவன் வருகை நோக்கி காத்திருக்கும் வேளைதனில், திக்கற்றுத்தவி

எளியோன் முன் விறைவில் வந்து காட்சி கொடு கருணைமிகு குகனே!

Verse 21

कृतान्तस्य दूतेषु चण्डेषु कोपाद्

दहच्छिन्द्धि भिन्द्धीति मां तर्जयत्सु ।

मयूरं समारुह्य मा भैरिति त्वं

पुरः शक्तिपाणिर्ममायाहि शीघ्रम् ॥२१॥

Krtaantasya Duutessu Cannddessu Kopaad

Dahac-Chinddhi Bhinddhi-Iti Maam Tarjayatsu |

Mayuuram Samaaruhya Maa Bhair-Iti Tvam

Purah Shakti-Paannir-Mama-[A]ayaa-Hi Shiighram ||

காலனவன் தூதர்கள் கோரமுடன் கொடுமை கொண்டு என்னிடம்

ஒலமிட்டு சுடு, வெட்டு, பிளவுறு என கடுஞ்சொல்லுடன் அச்சுறுத்தும்

வேளைதனில் கோலமயிலேறி யாமிருக்க பயமேனென பறந்து வந்திடுவாய்

சக்திவேலுடன், சண்முகக்கடவுளே சரவணபவனே சங்கரன் புதல்வனே

Verse 22

प्रणम्यासकृत्पादयोस्ते पतित्वा

प्रसाद्य प्रभो प्रार्थयेऽनेकवारम् ।

न वक्तुं क्षमोऽहं तदानीं कृपाब्धे

न कार्यान्तकाले मनागप्युपेक्षा ॥२२॥

Prannamyaa-Sakrt-Paadayos-Te Patitvaa

Prasaadya Prabho Praarthaye-Aneka-Vaaram |

Na Vaktum Kssamo-Aham Tadaaniim Krpa-Abdhe

Na Kaaryaanta-Kaale Manaag-Apy-Upekssaa ||

தாழ் பணிந்து உள்ளுருகி வணங்கிட்டேன் அனுதினமும் வெகுநாளாய்,

கால்கையடங்கி வலிவிழந்து பேச்சிழப்பேன் பெரும் உறக்கம் வரும்_

நாள்தனில், நொடிப்பொழுதும் கைவிடாமல் காத்திடுவாய் கடைவரை

கருணைக்கடலே, திருச்செந்தூர் உறை கந்தப்பெருமாளே

Verse 23

सहस्राण्डभोक्ता त्वया शूरनामा

हतस्तारकः सिंहवक्त्रश्च दैत्यः ।

ममान्तर्हृदिस्थं मनःक्लेशमेकं

न हंसि प्रभो किं करोमि क्व यामि ॥२३॥

Sahasra-Anndda-Bhoktaa Tvayaa Shuura-Naamaa

Hatas-Taarakah Simhavaktrash-Ca Daityah |

Mama-Antar-Hrdistham Manah-Klesham-Ekam

Na Hamsi Prabho Kim Karomi Kva Yaami ||23

பத்துநூறு உலகாள் பத்மசுரனை வதைத்து அவனுடன்பிறப்புகளாம்

ஆணைமுகன் சிங்கமுகனை வென்றழித்த திருச்செந்தூர் வேலனே

மனக்கவலையெனும் அசுரன் என்னிதயச்சுரங்கத்தில் உறைகின்றான்

அழிக்கவில்லை நீ அவனை, என் செய்வேன் எங்கு செல்வேன் நான்?

One can easily come out with an argument that Sankara wrote these verses out fear of his own death (due the acute distress he had due to the illness): a more insightful look at the verses will bring out clearly that Sankara brings out the fact the Lord will be there with you at the time of your end and there is no need to be afraid of the end.