Time and tide wait for no man is an old saying. The wheel of time is constantly moving ahead and waits for no one. The days are passing us by, one after another and the days that have gone by never return. We all know it, don’t we? However how do we do spend our time every day? Here is an interesting statistics:
OurWorldinData
Across the world, we spend the most time working and sleeping; and paid work, housework, leisure, eating and sleeping take together 80-90% of the 1440 minutes that we all have available every day. We hardly have any time for our own self. What a pity!
Here is a time lapse video tailored to depict this state of us.
A dayin our life
We do not know how the whole day passes. We are desperate to wait for the week end, the month end, the year end and the holidays. This goes on and on and on that we do not even heed the passing of each year until suddenly the realisation of “What have I done” comes down like a thunder when the designated time ( Sloka 1 - samprapte sannihite kaale) arrives. Even at that time our desires don’t end. We stil have items to be ticked off in our bucket list.
This is what Adi Sankara brings out in this beautiful Sloka 12. Let us examine this Sloka.
Sanskrit Verse
दिनयामिन्यौ सायं प्रात:
शिशिरवसन्तौ पुनरायात: ।
काल: क्रीडति गछत्यायु
स्तदपि न मुञ्चत्याशावायु: ॥
Adi Sankara
English Transliteration
dinayāminyou sāyam prāta:
shishiravasantou punarāyāta:
kālakrīdati gachatyāyu:
tadapi na munchatyāshāvāyu:
Meaning of the Sanskrit Words
दिनयामिन्यौ= dina+yAminI=day + night; सायं= saayam - evening; प्रातः= praatah - morning; शिशिर= shishira - frosty season; वसन्तौ= (and) vasantau - Spring season; पुनः= punah - again; आयातः= aayaatah - have arrived; कालः= kaalah - Master Time;क् रीडति= kridathi - plays; गच्छति= gachhathi - goes (away); ebbs away आयुः= aayuh - life/age; तदपि= tadapi - tat.h+api, then even; न= na - not; मुञ्चति= mun chatthi - releases; आशा= aasha - desire; वायुः= vayuh - air (the wind of desire does not let off its hold)
Meaning in English
Day and night, dawn and dusk, winter and spring come and depart again and again. Time thus frolics and plays and life ebbs away. Yet, one does not give up the gusts of desires.
Explanation
Swami Chinmayananda’s eloquent explanation
“The day decays to end itself in the night. The night dies only to blossom forth into the following day. The dawn grows in vigour and heat to be the noon, but soon wanes away to be the mellow dusk. On the wheel of happenings, the months steadily glide along and, in its soft-footed silent march, the irresistible floods of time roll up in waves of years, sweeping everything in front of its relentless might. Hushed in the silence of its own wonderment, age slips unperceived into its slushy grave.
Time moves on. That which was future becomes the present, and itself rolls away to join the endless ocean of the past. Time never stops, on no condition, for no person! It is ever on the march! Man, gathering memories from his own 'past', barricades his ‘present’, sets them ablaze with his excitements in his day-to-day life, and the rising fumes of his bosom blur his vision to make his life rigged with his anxieties for the ‘future’. As we thus waste ourselves with our endless manoeuvres, in the irresistible stride of time all our hopes and plans get defeated and routed.
Life is at Time's mercy ... In not recognising this, man desires to enjoy the sense-objects, strives, sweats and toils endlessly to acquire, to possess and to aggrandise - to hope, to spend ... And death snatches away everything from him ... He is compelled to leave everything here - and with painful bundles of impressions (vdsands) acquired in his desire-ridden selfish life, the miserable creature departs. How sad! Indeed, how tragic!
Desire for the fleeting, delusory golden-deer is, for the time being, seemingly more powerful for Sita than her infinite love for Rama, her divine beloved. This is delusion at play - maya with a vengeance.
Life steadily ebbs away, but desire fed by the sense gratifications only grows the more by them. Body decays and becomes infirm; it has grown to have no more strength to enjoy, but the man hungers all the more for sense-enjoyments. Death crawls behind; disease and decay accompany him. Piloted by worries and anxieties, this mournful procession reaches the edge of the grave ... Still man wants the joys of the pain-ridden objects.”
Swami Chinmayananda used to quote a beautiful simile. A man is chased by a tiger in the forest. He falls into a well. He is stuck in the well on a branch midway down. If he slips by a fraction of an inch he will plunge into the water below where water snakes are swimming about. The tiger peers threateningly at him from the top. Just then the man is stung by bees. Soon rats are busy gnawing at the creeper on which the man is being supported. A bear comes and claws into the honeycomb on the tree overhanging the well. In this perilous position, with danger at every turn, a drop of honey drips on his face from the honeycomb above. The man, forgetting all his perils, sticks out his tongue to lick it!
This typifies the kind of satisfaction we are seeking in worldly life. The serpents are one’s binds and bonds or attachments to objects , the well itself represents family life. The rats represent TIME. And the honey in the midst of all these dangers represents the momentary pleasures of sensual life.
Therefore, be wise. Give up desires. Seek the all-satisfying Reality that lies behind the mental show of change and sorrow. The Infinite alone will satisfy you. Seek it with a mind withdrawn from the fever of all passions”.
Conclusion
In Bhagwad Gita, Lord Sri Krishna explains:
All those who are lured to the sense objects and desire them are not awake but asleep to their nature of completeness which is Self contained and needs no perfection. The Jnani who is the knower of Truth, by the power of renunciation bestowed through Grace is able to restrain the outward going senses and is therefore fully awake to the consequences of allowing the sense organs a free play. As such, the Sage is asleep to the temptations of the world which attract the ignorant ones.
We have to understand that none of the objects of the world can give permanent happiness because of its temporary nature. Only that which is permanent alone can give permanent happiness. Self alone is permanent and hence it alone can give permanent happiness. If this is understood and there by if we have constant thought of the Self, that is only way to over come the delusion with the objects of the world.
The Time cycle is unavoidable; it is a law of Nature. But the cycle of joy and sorrow can be overcome by living in the light of knowledge and discovery of our true nature of spirit. This Sloka is cautioning us and telling us to lead our life intelligently. We should enjoy our life in such a manner that we retain our freedom and, in course of time, discover an inner self-sufficiency so that we become free from the dependence upon the world for our enjoyment.
“For that, in our day to day life we need ABCD, says Swami Paramarthananda - what we need is Appropriate Balanced Clean Desire”
எனது கோவை நண்பர் திரு. பிரபு அவர்கள், ஒரு அற்புதமான ஒளிப்பதிவில், காலத்தை பற்றி நமது முன்னோர்களின் ஆய்வுகளை விளக்கியுள்ளார். நமது முன்னோர்கள, கண்ணிமைக்கும் நேரத்திலிருந்து ஓராண்டு காலம் வரை பதினான்கு கூறுகளாகவும், ஒரு நாளைச் ‘சிறு பொழுது’ என்று ஆறு கூறாகவும், ஓராண்டைப் ‘பெரும்பொழுது’ எனப் பெயரிட்டு ஆறு வகையாகவும் பகுத்தனர். (மேலே உள்ள அட்டவனையைப் பார்க்கவும்).
வைகறை, விடியல், நன்பகல், மாலை, எற்பாடு, யாமம் என்று ஒரு நாளைப் பகுத்துரைத்தனர். கார் காலம், கூதிர்(குளிர்) காலம், முன்பனிக் காலம், பின்பனிக் காலம், இளவேனில் காலம், முதுவேனில் காலம் என்று ஆண்டினை ஆறு வகைக் காலமாகப் பகுத்துரைத்தனர். இக்காலத்தை அடிப்படையாக வைத்து நமது முன்னோர்கள் பழமொழிகள் பலவற்றைக் கூறி அதன்வழி நமது பண்பாட்டை விளக்கியுள்ளனர்.
1. காலமும் அலையும் காத்திருக்காது. 2. காலம் பொன் போன்றது. கடமை கண் போன்றது. 3. காலம் போற்று.
அதனால் காலம் அறிந்து செயல்பட்டு நாம் வாழ்ந்தால் வாழ்வில் உயரலாம். காலத்தை வீணாக்காது வாழ்தல் வேண்டும். காலத்தைத் தொலைத்து விட்டால் அதனைத் திரும்பப் பெற முடியாது. வாய்ப்பு என்பது எல்லோருக்கும் வரும் அதனை வீணடிக்காது பயன்படுத்திக் கொண்டு வாழ்க்கையில் முன்னேற வேண்டும் என்ற வாழ்வியல் நன்னெறியை இப்பழமொழிகள் நமக்கு வழங்குகின்றன
இதனை நாம் அனைவரும் நன்கு அறிவோம். இருப்பினும் நாம் ஒவ்வொரு நாளும் என்ன செய்கிறோம்? இதோ! 2009-2016 வருடங்களில், உலகமெங்கிலும் உள்ள 15-64 வயது மனிதர்களின் வேலை அட்டைகளின் ஆதாரத்தில் எடுக்கப்பட்ட ஒரு கணிப்பின் புள்ளி விவரம்
OurWorldinData
வேலை நேரம் (அலுவல், வீட்டு வேலைகள்), உறங்கும் நேரம், உண்ணும் நேரம், ஓய்வு (தொலைக்காட்சி, நண்பர்களுடன், மற்றும் இதர நேரம்) என்று, நாம் அனைவரும் ஒவ்வொரு நாளும் கிடைக்கும் 1440 நிமிடங்களில் 80-90% இந்த நான்கு வகை நேரங்களில் செலவிடுகிறோம். நமக்கென்று (நம்மை நாமே அறிந்து கொள்ள, பரம்பொருளை அறிந்திட) நேரமே இல்லை நமக்கு. என்ன ஒரு பரிதாபமான நிலை!
முழு நாள் எப்படி கழிகிறது என்பது கூட நமக்குத் தெரிவதில்லை.. வார இறுதி, மாத இறுதி, ஆண்டு இறுதி மற்றும் விடுமுறை நாட்களுக்காக நாம் காத்திருக்கிறோம். நம்மை அறியாமலே காலம் கடந்து சென்று கொண்டே இருக்கிறது. ஆதி சங்கரர் முதலாவது ஸ்லோகத்தில் கூறியபடி விதித்திட்ட வேளை (ஸம்ப்ராப்தே ஸன்னிஹிதே காலே) ஒரு இடி போல் வரும்போது, “அய்யகோ! நான் என்ன செய்தேன். எனக்கு ஏன் இப்படி?” என்று புலம்பும் வேளையிலும் கூட, ஆசை அலைகள் ஓய்வதில்லை நமக்கு. இது தான் யதார்த்தம்.
இதைத்தான் ஆதிசங்கரர் இந்த அழகான ஸ்லோகம் 12ல் வெளிப்படுத்துகிறார். இந்த ஸ்லோகத்தை ஆராய்வோம்.
சமஸ்க்ருத ஸ்லோகம்
दिनयामिन्यौ सायं प्रात:
शिशिरवसन्तौ पुनरायात: ।
काल: क्रीडति गछत्यायु
स्तदपि न मुञ्चत्याशावायु: ॥
Adi Sankara
தமிழ் ஒலிபெயர்ப்பு
தி3னயா மின்யௌ ஸாயம் ப்ராதஹ
ஷிஷிர வசந்தௌ புனரா யாதஹ |
காலஹ் கிரீட3தி க3ச்சத் யாயுஹு
தத3பிந முஞ்சத் யாஷா வாயுஹு ||
தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு
பகலும் இரவும் மாலையும் காலையும்
பனியும் வசந்தமும் மாறிடும் என்றும்
காலத்தின் ஆட்டத்தில் ஆயுளும் முடியும்
ஆசைக் காற்று நீங்கா தெனினும்
சமஸ்க்ருத சொற்களின் பொருட்கள்
दिनयामिन्यौ - தி3னயா மின்யௌ - பகலும் இரவும் सायं - ஸாயம் - மாலை प्रात: - ப்ராதஹ - காலை शिशिरवसन्तौ - ஷிஷிர வசந்தௌ - பனியும் வசந்தமும் पुनरायात: - புனரா யாதஹ - மறுபடியும் வரும் काल: - காலஹ் - காலம் क्रीडति - கிரீட3தி - விளையாடுகிறது गछत्यायु - க3ச்சத் யாயுஹு - செல்லும் (குறையும்) ஆயுள் तदपि - தத3பி - இருப்பினும் न मुञ्चत् - ந முஞ்சத் - இல்லை விடுப்பு याशावायु: - யாஷா வாயுஹு - அவாவின் காற்றிலிருந்து
விளக்கவுரை
நேரடி பொருள்
காலை, மாலை, இரவு என்று காலச் சக்கரம் விரைந்தோடி விளையாடும்; பருவமும் மாறி, முதுமையும் படரும். இருந்தும் ஆசைக்காற்றிலிருந்து இல்லை விடுப்பு.
விளக்கம்
சுவாமி சின்மயானந்தாவின் அருமையான விளக்கம்
இரவில், தானே சிதைந்து முடியத்தான், பகல் பிறக்கிறது. மறுநாள் பகல் மலருவதற்காகத்தான், இரவு இறக்கிறது. அந்த விடியல் வீரியத்துடனும் வெப்பத்துடனும் வளர்ந்து நண்பகலாக இருக்கும், ஆனால் விரைவில் மறைந்து மென்மையான சாயுங்காலமாக மாறும். இந்த நிகழ்வுகளின் சக்கரத்தில், மாதங்கள் சீராக நகர்கின்றன, அதன் மென்மையான கால்களின் அமைதியான அணிவகுப்பில், காலத்தின் தவிர்க்கமுடியாத வெள்ளம் ஆண்டுகளின் அலைகளாக உருண்டு, அதன் இடைவிடாத வலிமைக்கு முன்னால் அனைத்தையும் துடைக்கிறது. இதனை வியந்து, மௌனத்தில் அமைதியாக இருக்கும் நம் வயது, சேறும் சகதியுமான கல்லறைக்குள் உணரப்படாமல் நழுவி நுழைகிறது. காலச் சக்கரத்தில், எது எதிர்காலமாக இருந்ததோ அதுவே நிகழ்காலமாக மாறி, அதுவே கடந்த காலத்தின் முடிவில்லாத கடலில் சேர உருண்டோடுகிறது. காலம் ஒருபோதும் நிற்காது, எந்த நிபந்தனைக்காகவும் அல்லது எந்த நபருக்காகவும்!
மனிதன், தனது 'கடந்த' கால நினைவுகளால், தனது நிகழ் காலத்திற்கு தடுப்புகளை வைத்து, , அன்றாட வாழ்வின் களிப்பால் அத்தடுப்புகளை எரிக்கிறான். அதனால் அவனுள் எழும் புகைகள் அவனது நோக்கை மங்கலாக்கி, அவனது வாழ்க்கையை எதிர்காலத்தில் எதிர்கொள்ளும் கவலைகளால் கசக்க வைக்கிறது. நாம் இவ்வாறு நமது முடிவில்லாத முயற்சிகளால் நம்மை நாமே வீணடித்துக் கொள்ளும்போது, காலத்தின் தவிர்க்கமுடியாத சுழற்றத்தில், நமது நம்பிக்கைகளும், திட்டங்களும் தோல்வியுற்று அழிகின்றன.
வாழ்க்கை, காலத்தின் கருணையில் உள்ளது. இதை அறியாமல், உடைமைகளப் பெற்று, பெருக்கி, நம்பிக்கையிடன் மகிழ்ந்து வாழ, மனிதன் புலன்களை அனுபவிக்க ஆசைப்படுகிறான், பாடுபடுகிறான், வியர்வை சிந்துகிறான், முடிவில்லாமல் உழைக்கிறான். ஒரு நொடியில் மரணம், அவனிடமிருந்து அனைத்தையும் பறித்து விடுகிறது. அனைத்தையும் இங்கேயே விட்டு விட்டுச் செல்லும் கட்டாயத்தில் இருக்கிறான். ஆசைகள் நிறைந்த, சுயநலம் மிகுந்த வாழ்வில் பெறப்பட்ட வலிமிகுந்த பதிவுகளுடன் (வினைப்பலன்கள்), துன்பகரமாக உயிரினம் வெளியேறுகிறது. எவ்வளவு வருத்தம்! உண்மையில், எவ்வளவு சோகம்!
தனக்குப் பிரியமான தெய்வீகமான கணவன் இராமன் மீதான எல்லையற்ற அன்பைக் காட்டிலும், தற்போதைக்கு, விரைந்தோடும், பொன் மான் மீதான ஆசையே அதிக சக்தி வாய்ந்ததாகத் தோன்றுகிறது. வாழ்வில், மாயையின் விளையாட்டு இதுதான்.
காட்டில் ஒரு மனிதனை புலி துரத்துகிறது. கிணற்றில் விழுகிறான். கிணற்றின் நடுவழியில் உள்ள ஒரு கிளையில் சிக்கிக் கொண்டான். அவன் சிறிது நழுவினால், விடமுள்ள பாம்புகள் நீந்திக் கொண்டிருக்கும் கீழே உள்ள தண்ணீரில் வீழ்வான். புலி மேலிருந்து அவனை அச்சுறுத்தும். அப்போதுதான் அந்த மனிதனை தேனீக்கள் கொட்டுகின்றன. கிணற்றுப் பொந்தில் வசிக்கும் எலிகள், அந்த மனிதன் பற்றிக்கொண்டிருக்கும் கொடியை கடிப்பதில் மும்முரமாக இருக்கின்றன. ஒரு கரடி வந்து கிணற்றின் மேல் இருக்கும் மரத்திலுள்ள தேன் கூட்டை கலைத்து தேனை உண்ண முயல்கிறது. மேலே உள்ள தேன் கூட்டிலிருந்து ஒரு துளி தேன் அவரது முகத்தில் வடிகிறது. இந்த ஆபத்தான நிலையில், ஒவ்வொரு திருப்பத்திலும் ஆபத்துடன் இருக்கும் மனிதன், தனது எல்லா ஆபத்துகளையும் மறந்து, அந்த தேனை சுவைக்க தன் நாக்கை நீட்டுகிறான்! உலக வாழ்க்கையில் நாம் தேடும் திருப்தியை இது குறிக்கிறது. பாம்புகள் என்பது ஒருவரின் பிணைப்புகள் மற்றும் பிணைப்புகள் அல்லது பொருள்களுடனான இணைப்புகள், கிணறு குடும்ப வாழ்க்கையை குறிக்கிறது. எலிகள் காலத்தைக் குறிக்கின்றன. இந்த எல்லா ஆபத்துகளுக்கும் நடுவில் உள்ள தேன் சிற்றின்ப வாழ்க்கையின் கணநேர இன்பங்களைக் குறிக்கிறது
ஆண்டுகள் கடந்து, வாழும் காலம் சீராக குறைந்தாலும், தெவிட்டா புலன் இன்ப இச்சைகள் மட்டுமே அதிகமாக வளர்கிறது. காலப் போக்கில், உடல் சிதைந்து பலவீனமடைந்து அனுபவிக்கும் வலிமை இல்லாத அளவுக்கு வளர்ந்துவிட்டது; எனினும் மனிதன் புலன் இன்பங்களுக்காக அதிகமாக ஏங்குகிறான். மரணம் பின்னால் ஊர்ந்து வந்து கொண்டிருக்கிறது. நோய் நொடி கலந்து, கவலைகள் உந்தும் இந்த துக்க ஊர்வலம், கல்லறை விளிம்பை அடைகிறது. இந்நிலையிலும் மனிதன் அல்லல் நிறைந்த ஆசைகளை விடுவதில்லை. இறப்பதற்குமுன் நிறைவேற்ற வேண்டிய ஆசைகளின் பட்டியல் (ஆங்கிலத்தில் bucket list) நீண்டுகொண்டேதானே இருக்கிறது. எனவே ஆசைகளைக் களைந்து, மனமெனும் மேடையில் நடைபெறும் அவா, பற்று இவைகளின் ஆட்டத்தை நிறுத்தி, அமைதியான மனநிலை பெற்று, நிலையான பேரின்பத்தைத் தரும் மெய்ப்பொருளை நாடு.
முடிவுரை
இந்த ஸ்லோகம் நம்மை எச்சரித்து, புத்திசாலித்தனமாக வாழ்க்கையை நடத்தச் சொல்கிறது. பொருளை அனுபவிக்கலாம். ஆனால் பொருட்கள் நம்மை அனுபவிக்க விடக்கூடாது. நமது சுதந்திரத்தைத் தக்கவைத்து, காலப்போக்கில் தன்னிறைவை நம்முள் கண்டறியும் விதத்தில் நாம் நம் வாழ்க்கையை அனுபவிக்க வேண்டும். அதற்கு நாம், நம் இன்பத்திற்காக உலகைச் சார்ந்திருப்பதிலிருந்து விடுபட வேண்டும்.
உலகின் எந்தப் பொருளும் அதன் தற்காலிகத் தன்மையால் நிரந்தரமான மகிழ்ச்சியைத் தராது என்பதை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். எது நிரந்தரமாக இருக்கிறதோ அதுதான் நிரந்தரமான மகிழ்ச்சியைத் தரும். பரம்பொருள் மட்டுமே நிரந்தரமானது எனவே அது மட்டுமே நிரந்தர மகிழ்ச்சியை அளிக்கும். இதைப் புரிந்துகொண்டு, நாம் தொடர்ந்து சுயமாகச் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தால், அதுவே உலகப் பொருட்களின் மீதான மாயையை போக்க ஒரே வழி.
As per the Dictionaries, the word “proud” conveys two meanings:
1. feeling deep pleasure or satisfaction as a result of one's own achievements, qualities, or possessions or those of someone with whom one is closely associated."a proud grandma of three boys". Similarly a broad and beaming smile, a puffed out chest, a feeling of confidence and accomplishment- You’re proud of who you are and what you’ve done, and you’re celebrating it. Way to go! Feeling proud is the best. You can be proud of yourself for a number of reasons. We all have been at some time in our life.
2. having or showing a high or excessively high opinion of oneself or one's importance."a proud, arrogant man". Quite often we also have heard the term “success has gone into his head”. What does this mean? If you say that something such as praise or success goes to someone's head, you are criticizing them because you think that it makes them too proud or confident and make one conceited.
These two meanings convey the two distinct types of pride. Whereas the former called authentic pride — pride that stems from proven possession of a valued ability — is often narrowly defined, the later called hubristic pride is the opposite; a grandiose belief that one has prized qualities that one doesn’t actually have. Either of them is fundamentally about the behaviour of humans in day to day life. Society believes that the former is acceptable but the later is not.
For pride to work, it must be paired with humility — a humility to know that no matter our skill set, each of us depends on what others have to offer.Ultimately you have to wake up every day and look in the mirror, and you want to be proud of the person who’s looking back at you. And you can only do that if you’re being honest with yourself and being a person of high character.
In this Sloka, Adi Sankara helps us to look at ourselves in the mirror. He says that if one is honest with oneself and is of high character, he will keep asking himself a question.
“Have I created something or do I own and control something to be proud of?”
He takes three conceits as examples to explain the reality of life and provides a clear strategy to handle the unwanted situation of “success getting into head”. Let us examine this important Sloka.
Sanskrit Verse
मा कुरु धनजनयौवन गर्वं
हरति निमेषात्कालः सर्वम् |
मायामयमिदमखिलं हित्वा
ब्रह्मपदं त्वं प्रविश विदित्वा ||
Adi Sankara
English Transliteration
Maa kuru dhanajana youvana garvam
Harati nimEshaat kaala: sarvam
Maayaamayamidam akhilam hitvaa
Brahmapadam tvam pravisa viditvaa
Meaning of the Sanskrit Words
मा - Maa: Do not कुरु - Kuru: indulge in/take धनजनयौवन - Dhana: in Possession, Jana: in people, Youvana: in youth गर्वं - Garvam: pride
हरति - Harathi: will be washed away निमेषात्कालः सर्वम् - Nimaeshaath: in a moment, Kaalaha: the Time, Sarvam: all these
मायामयमिदमखिलं - माया , मयं, इदम् अखिलं - Maayamayam: माया-delusion; मयं= full of/completely filled; full of illusory nature, Idham: these/this, aKhilam: all हित्वा - hithva - Abandoning
ब्रह्मपदं - brahmapadham: the state of Brahman/the greater principles of Brahman त्वं - tvam: you प्रविश - pravisha: enter into विदित्वा - vidhitva: after realizing
Meaning in English
Do not boast of possessions , wealth, friends , and youth. Each one of these are destroyed within a moment by Time. Free yourself from the illusion of the world of Maya (illusory nature) and may you know the abode of Brahman and enter it.
Explanation
In this Sloka, Adi Sankara discusses
1. Humans and Conceits 2. Effect of Time 3. The world and Maya 4. Brahman and knowledge of Him
Humans & Conceits - dhana jana youvana garvam
Adi Sankara takes three hollow conceits Dhana, Jana and Yauvana: These three stand for wealth, fame, and youth; or Kanchana, Keerti and Kama; also called Vitteshna, Lokeshna and Putreshna (desire for wealth, fame and progeny) and states that these are all false vanities which will vanish in no time. These three are the classical obstacles to all spiritual endeavour. It is because they prop up the Ego, whereas spiritual Sadhana aims to destroy the Ego.
Let us examine these three “traitors”.
Dhana - Wealth - As said in the introduction, let us apply the question “ have I created the wealth or do I have control on this wealth?” I cannot claim so. Why? This wealth which I say is mine, is either inherited or earned. Let us leave out the inherited wealth and focus on the “earned wealth”. If I have earned it, it is because of certain abilities that I possess by God’s grace and the skills I have developed using my body mind complex, and all the intelligence and knowledge and skill that I have been provided with by my parents, teachers, institutions and trainers.
That is the reason that our scriptures clearly say that we have to be grateful and discharge our debts that we owe to God, Ancestors/parents and to the rishis who have been our teachers.
“devānāṃ ca pitṝṇāṃ ca ṛṣīṇāṃ ca tathā naraḥ | ṛṇavāñ jāyate yasmāttanmokṣe prayatet (ta ?)
Therefore, when we really think about the realities of life, there can be only humility and no pride. If we neither understand nor realise this basic gratefulness, the greatest risk that could accompany wealth is an arrogant attitude filled with disdain for the less fortunate. Here the term wealth encompasses not only material wealth, but also such things as position, name, fame, power, etc.
Just as wealth, so also people power and youthfulness are also not ever lasting. Sankara in the earlier Sloka 5, brought out clearly how even close relations may come to avoid one without wealth or earning power.
And as for youthfulness and bodily strength which are essentially based on fat & flesh, is there anyone who can defy the natural progression of the body to old age and eventual decay and death? Everything we own, we shall either leave them all one day, or they will leave us – and, that is an undeniable truth. In the very first Sloka Adi Sankara told our foolish minds that nothing will help us when the designated date and time arrive for the termination of the lease agreement between the body and soul.
Thus, the world and all the wealth it offers are only illusory and transient.
Effect of time - Harati nimEshaat kaala: sarvam
Sankara uses three important words, harati, nimesha kaala, sarvam; everything will be wiped out in a matter of seconds is the literal meaning.
To discuss and understand this sentence, one need not go anywhere. Here is the data from World Health Organisation (WHO) and World Bank:
From March 2020, in a matter of 1000 days (86,400,000 secs), “it” had the following impact so far:
1. 6,606,624 human beings were officially confirmed dead. That is approximately a death every 13 seconds all over the world. 2. Severe shock waves rocked through the world economy and triggered the largest global economic crisis in more than a century, 3. more than 50 percent of households in emerging and advanced economies were not able to sustain basic consumption for more than three months in the event of income losses, 4. a dramatic impact on global poverty and inequality with global poverty increased for the first time in a generation, and disproportionate income losses among disadvantaged populations led to a dramatic rise in inequality within and across countries
In this 21st Century of Science and Technology, did we know that “it” was coming? Did we know that “it” will do “Harati nimEshaat kaala: sarvam”? Thanks to “it” viz.,Covid 19 the pandemic, Wealth is gone, youth is gone, friends have gone in matter of seconds. मा कुरु धनजनयौवन गर्वं हरति निमेषात्कालः सर्वम्- Maa kuru dhanajana youvana garvam, Harati nimEshaat kaala: sarvam.
The world and Illusion - Maayaamayamidam akhilam
The world is filled with full of illusion is the literal meaning. “Maya mayam” says Sankara.
What is Maya? In Vedanta, this is a very complicated subject by itself and extensive research articles are available on this subject. We will not dwell in detail about this; but will have a bird’s eye view of this complex subject.
1. Maya is fundamentally inscrutable 2. We don’t know why it exists and we don’t know when it began. 3. It cannot be said either to exist or not to exist. For example - The phenomenon produced by the magician’s will, cannot be said to exist, because it soon disappears and the magician himself knows that it is an illusion. Neither can it be said not to exist at all, because we are conscious of the thing, though only for a time; and we are never conscious of a thing which does not exist at all (altogether non existent) like a man’s horn. 4. Maya has three qualities. It can project thoughts. It can conceal the truth. It can distinguish between what is truth and what is untruth. In Sanskrit they are called the Vikshepa Shakti (projection), Avarana Shakti (hiding), and Viveka Shakti (discriminative power). 5. As per Advaita Vedanta, Maya (ignorance called avidya) and Vidya (the knowledge of our own divine nature), are both the mighty potentialities of the Lord. They are NOT CREATED by God. By the one He partially conceals His true nature and manifests Himself as Jiva ; and then by the other which removes the veil of illusion, He realises Himself. What we do know is that, like any form of ignorance, maya ceases to exist at the dawn of knowledge of our own divine nature. As per Dvaita Vedanta, it is God’s mysterious power. As per Saiva Siddhanta, it is independent of God and is the material cause of the world.
Maya deprives me of a realistic or objective perception of life. I am not able to appreciate the world for what it is. The feelings of pleasure and security they bring are only fleeting and not real. The objects of this world manifest happiness like a brass object that shines like a piece of gold, or a piece of mirrored glass that may shine like a diamond. Just as this glitter does not mean that the objects are what they appears to be, so also, the glitter of security and happiness etc. in the objects of the world is not real. Sri Sankaracarya says, mayamayam idam, may you realize that all of this creation is mayamayam, a product of maya.
hithwa
The literal meaning is abandon, renounce, give up. Philosopher Eknath Easwaran used to say
In pleasure there is fear of disease; In a good family, fear of disgrace; In wealth, fear of taxes; In honor, fear of humiliation; In power, fear of enemies; In beauty, fear of old age; In learning, fear of contradiction; In virtue, fear of scandal; In the body, fear of death. All things of this world are mixed with worry. Renunciation alone brings freedom from fear.
Swami Viditatmananda Ji says “In Vedanta, renunciation is not an action; it is a state of mind, a certain attitude towards the things of the world. In renouncing, I do not do something or discard something outwardly. When I give up something and yet feel its loss, it only means that I have not really given it up inwardly.
Do not look to the world, the object for a solution to problems that pertain to the subject, the self for inward looking issues such as sadness, fear, or insecurity and reaching the ultimate goal of securing unadulterated permanent happiness. These cannot be solved by the objects of the world. Recognizing this fact is renunciation.
Renunciation is recognizing things for what they are, accepting that everything has a certain degree of reality or usefulness, and assigning them that degree of reality. As we have already been told, the solution to the problems of the self lies only in the knowledge of the self.
Adi Sankara advises us to realize that happiness is not to be found in any of this (dhana, jana, yovvana) and therefore he urges us to “hithwa” renounce it.
Viditva means having known, after realising (understanding and experiencing). Having known the truth about yourself, tvam brahmapadam pravisa, may you enter the abode of Brahman.
Therefore, to know the truth about myself and enter the abode of Brahman, I need to renounce the world i.e., when I cease to look to the world for solving my problems and reaching my goal. The very purpose of human birth is to become Divine. Becoming Divine is the goal of human life. Rest everything that comes is the way of life. We must never get confused between goal of life and way of life. The goal of life should be able to give us permanent happiness.
Having understood and experienced that “brahma satyam, and jagat mithya” (Only Brahman is the ultimate reality and the world is impermanent), my calm and peaceful mind can be free from any distractions, and then I will be able to focus my attention upon the knowledge of the Self and enter the abode of Self which is “Thou art that” (“tat tvam asi”). It is not attaining heaven that is above all the clouds with angels flying around us in white coloured clothes. It’s being Liberated, being Free, Here & Now! This is exactly what Adi Sankara said in Sloka 9 as “niscala tattve jivanmukti:”.
Conclusion
The transitory nature of the world and its pleasures should awaken us from our slumber. We must apply our intelligence and know that these things are in essence just illusions (Maya). Our goal should be to know the Supreme principle Brahman and to merge our little consciousness in it. The Atman, which resides inside us, is the true and everlasting principle.
Let us get this important message of Adi Sankara nad move on to the next Sloka, which will be in the next blog. Until then……
பெரும் சாதனை புரிந்த உணர்வு, நம்பிக்கை நிறைந்த முகம், மலர்ந்த புன்னகையுடன் வரும் மகனைக் கண்டு “உன்னைப் பார்க்கும் போது எனக்கு எவ்வளவு கர்வமாக/பெருமையாக இருக்கு தெரியுமா?” என்று கூறும் தாய் ஒரு புறம்.
“அவனிடம் சென்று எதுவும் கேட்காதே. அவன் ரொம்ப கர்வம்/பெருமை புடிச்சவன்” - அண்டை வீட்டுக் காரனைப் பற்றி கூறும் அடுத்தவன் ஒரு பக்கம்.
ஒரே சொல் - கர்வம்/பெருமை. இரண்டு எதிர்மறையான கருத்துள்ள பொருள். முதல் கர்வம்/பெருமை அடுத்தவரைப் பாதிக்காதது. இரண்டாவது, அடுத்தவரைப் பாதிப்பது. இதனை வெளிக்காட்ட ஒரு அருமையான திருக்குறள் உண்டு.
அமைந்தாங்கு ஒழுகான் அளவறியான் தன்னை வியந்தான் விரைந்து கெடும்.
திருவள்ளுவர்
மற்றவர்களுடன் ஒத்து நடக்காமல், தன் உண்மையான வலிமையின் அளவையும் அறியாமல், தன்னையே வியந்து பெரிதாக எண்ணிக் கொண்டிருப்பவன் விரைவிலேயே அழிந்து போவான் என்று ’தன்னை வியந்தான்’ என்ற சொல்லில் திருவள்ளுவர் கர்வம் பிடித்த மனிதர்களை மிக அருமையாக விளக்கி விடுகிறார்.
இந்த தன்னை வியக்கும் தன்மையைத்தான் கர்வம், தற்பெருமை, தலைக்கணம் என்றெல்லாம் எதிர்மறை சிந்தனையில் கூறுகிறோம்.
கர்வம் எதனால் வருகிறது, அதன் விளைவுகள் என்ன, அதனை நீக்குவதற்கு வழி எதுவும் உண்டா என்ற கேள்விகளுக்கு விடைகள், சங்கரனின் வைரக் கூடத்தில் நமக்கு கிட்டும், இந்த 11வது ஸ்லோகம் வழியாக.
வாழ்க்கையின் யதார்த்தத்தை விளக்குவதற்கு, மூன்று எடுத்துக்காட்டுகளை கோடிட்டுக் காட்டுகிறார் ஆதி சங்கரர். இந்த முக்கியமான ஸ்லோகத்தை ஆராய்வோம்.
சமஸ்க்ருத ஸ்லோகம்
मा कुरु धनजनयौवन गर्वं
हरति निमेषात्कालः सर्वम् |
मायामयमिदमखिलं हित्वा
ब्रह्मपदं त्वं प्रविश विदित्वा ||
Adi Sankara
தமிழ் ஒலி பெயர்ப்பு
மாகுரு த4ன ஜன யௌவன க3ர்வம்
ஹரதி நிமேஷாத் காலஸ் ஸர்வம் |
மாயாமயமித3ம் அகி2லம் ஹித்வா
ப்3ரம்மபத3ம் தவம் ப்ரவிச’ விதி3த்வா ||
தமிழ் மொழி பெயர்ப்பு
வளம் குடி இளமை கர்வம் வேண்டாம்
கணத்தினில் கவர்ந்திடும் என்றும் காலம்
உலகே மாயம் என்பதால் விடுத்திட்டு
மெய்ப்பொருள் அறிவாய், நீயே என்று
சமஸ்க்ருத சொற்களின் பொருட்கள்
मा कुरु - மாகுரு - அடைய வேண்டாம்
धनजनयौवन गर्वं - த4ன ஜன யௌவன க3ர்வம் - வளம் (செல்வம்), குடி (மக்கள்/உறவு), இளமை (இவைகளினால் வரும்) தற்பெருமை
हरति निमेषात्कालः सर्वम् - ஹரதி நிமேஷாத் காலஸ் ஸர்வம் - அழித்திடும் நிமிடத்தில் காலம் அனைத்தையும்
காலம் நினைத்தால் இவற்றை எல்லாம் ஒரே நிமிடத்தில் கொள்ளை அடித்துக் கொண்டுபோய் விடும். உலகமே பொய்க் காட்சி. பிரம்மம் மட்டுமே உண்மையானது என்று அறிந்து நீயும் பிரம்மமே என்பதை அறிந்துணர்வாயாக.
விளக்கம்
இந்த ஸ்லோகத்தில், நான்கு தத்துவங்களை கோடிட்டு காட்டி, ஆதி சங்கரர் நிலைக்கண்ணாடியில் நம்மைப் பார்க்க உதவுகிறார். அவைகள் முறையே:
1. மனிதரின் அகந்தைகள் 2. நேரத்தின் விளைவு 3. உலகமும் மாயையும் 4. பரம்பொருளும் (பிரம்மனும்) அவனைப் பற்றிய அறிவும்.
ஒருவர் நேர்மையாகவும், உயர்ந்த குணமுடையவராகவும் இருந்தால், அவர் தன்னைத்தானே ஒரு கேள்வியைக் எப்பொழுதும் கேட்டுக்கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்று சங்கரர் சொல்லாமல் சொல்லி வைத்தார் இப்பண்ணிலே.
“இவ்வுலகில், என் வாழ்வில், நான் ஒருவன் மட்டுமே எதையாவது ஒன்றை உருவாக்கியிருக்கிறேனா அல்லது பெருமைப்படக்கூடிய ஒன்றை எனக்கு சொந்தமாக வைத்து கட்டுப்படுத்துகிறேனா?”
இது தான் அந்த கேள்வி. இதனை நமக்கு நாமே கேட்டுக்கொண்டு இருந்தோமானால், நமக்கு இந்தப் பண்ணில் உள்ள கீழ்கானும் விளக்கங்கள் புரியும்.
த4ன ஜன யௌவன க3ர்வம்
ஆதி சங்கரர் “தன, ஜன மற்றும் யௌவன” ஆகிய மூன்று வெற்று அகந்தைகளை எடுத்துக்கொள்கிறார். இவை மூன்றும் செல்வம், புகழ் மற்றும் இளமை ஆகியவற்றைக் குறிக்கின்றன. இவை அனைத்தும் பொய்யான மாயைகள் என்றும் அவை எந்த நேரத்திலும் மறைந்துவிடும் என்றும் கூறுகிறார்.
இந்த மூன்றும் அனைத்து ஆன்மீக முயற்சிகளுக்கும் பாரம்பரிய தடைகள். ஏனென்றால் தன்முனைப்பு எனும் அஹங்காரத்தை (ego) அழிக்கும் நோக்கமுடைய ஆன்மீகத்திற்கு எதிர்மறையாக, இந்த மூன்று அகந்தைகள், தன்முனைப்பிற்கு முட்டுக் கொடுத்து உதவும்.
இந்த மூன்று "தன்முனைப்பு முட்டுக்களை" ஆராய்வோம்.
தனம் - செல்வம்
முன்னே கூறியது போல், "நான் செல்வத்தை உருவாக்கியுள்ளேனா அல்லது இந்த செல்வத்தின் மீது எனக்கு கட்டுப்பாடு இருக்கிறதா?" என்ற கேள்வியைப் பயன்படுத்துவோம். இக்கேள்விக்கு ஆமாம் என்று என்னால் உறுதியாக பதில் கூற முடியாது. ஏன்?
என்னுடையது என்று நான் சொல்லும் இந்தச் செல்வம் எங்கிருந்து வந்தது? பரம்பரை சொத்தை விட்டு விடலாம். அது என்னால் இல்லை. நான் கடினமாக உழைத்து சம்பாதித்தது என்று நாம் கூறும் செல்வத்தை ஆய்வோம்.
என் உடலை வருத்தி புரியும் உழைப்பு, அதனால் வரும் சம்பாதிப்பு என்றால், உடனடியாக நாம் பட்டிருக்கும் மூன்று கடன்கள் நமக்கு நினைவுக்கு வரவேண்டும்.
1. நம் உடல் எங்கிருந்து வந்தது - பெற்றோரிடமிருந்து. 2. நம் உழைப்பு திறன் எங்கிருந்து வந்தது - ஆசானிடமிருந்து 3. இவரிருவரின் மூலம் எது - பரம்பொருள் எனும் இறைவன்
ஆக, இந்த மூவரும் இலையேல் எங்கிருந்து வரும், நம் கடின உழைப்பும், செல்வமும்.
எனவே தான், கடவுளுக்கும், முன்னோர்களுக்கும்/பெற்றோர்களுக்கும், நமக்கு ஆசானாக விளங்கிய ரிஷிகளுக்கும் நாம் நன்றி செலுத்தி, செலுத்த வேண்டிய கடன்களை (தேவ, பித்ரு, ரிஷி ருணம் என்று வடமொழியில் கூறுவர்) நிறைவேற்ற வேண்டும் என்று நமது சாஸ்திரங்கள் தெளிவாகச் சொல்கின்றன.
மேலும் நமக்கு உடல் ஆற்றலைக் கொடுக்கும் உணவு எங்கிருந்து வந்தது? கன்னட மொழியில் மிகப் பிரபலாமான, திரு. டி.வி. குண்டப்பா அவர்கள் எழுதிய மக்கு திம்மா என்ற படைப்பில்
பசி களையும் கவளம் வெந்தது உன் வியர்வையிலோ புசிக்கும் வேளை நினை, அது பிறன்தன் கண்ணீரோ இசைவதும் நீ கொடுத்த அளவே ; தின்ற மிகுதியோ இசித்திடும் சமியாக் கடனே -மக்குத் திம்மா
என்று அழகாக நமது கடனை எடுத்துரைக்கிறார்.
எனவே, வாழ்க்கையின் யதார்த்தங்களைப் பற்றி நாம் இப்படி உண்மையிலேயே சிந்திக்கும்போது, நம்மிடம் பணிவும், தன்னடக்கம் மட்டுமே வளரும்/இருக்கும்; பெருமை இருக்காது. இந்த அடிப்படை நன்றியுணர்வை நாம் புரிந்து கொள்ளாமலோ அல்லது உணராமலோ இருந்தால், செல்வத்துடன் வரக்கூடிய மிகப்பெரிய ஆபத்து, ஆணவம், செருக்கு, மமதை என்றெல்லாம் கூறப்படும் தன்முனைப்பு.
செல்வத்தைப் போலவே மக்களும் (உற்றார், உறவினர், நன்பர் - அவர்களால் வரும் புகழும்) இளமையும் என்றும் நிலைப்பதில்லை. முந்தைய பண்களில் (2,5,6) ஆதி சங்கரர், செல்வம் அல்லது சம்பாதிக்கும் சக்தி இல்லாத ஒருவரைத் நெருங்கிய உறவுகள் கூட அண்டமாட்டார்கள் என்பதைத் தெளிவாக எடுத்துரைத்தார் அல்லவா!
மேலும் கொழுப்பு மற்றும் சதையை அடிப்படையாகக் கொண்ட இளமையும் உடல் வலிமையும், உடலின் இயற்கையான மாற்றங்களான முதுமையும் இறுதியில் சிதைவு அடைந்தே தீரும். முந்தைய ஸ்லோகங்களில் ஆதிசங்கரர் நம் முட்டாள் மனதிற்கு, உடலுக்கும் ஆன்மாவிற்கும் இடையேயான குத்தகை ஒப்பந்தம் முடிவடைவதற்கு நியமிக்கப்பட்ட நாளும் நேரம் வரும்போது எதுவும் நமக்கு உதவாது என்று கூறினார் என்பதை நினைவு கூற வேண்டும்.
எனவே, உலகமும் அது வழங்கும் அனைத்து செல்வங்களும் மாயை தான், அவைகள் நிலையற்றவை மட்டுமே. இதைத்தான் அடுத்த சொற்றொடரில் விளக்குகிறார் பரமனின் அவதாரமான ஆதி சங்கரர்.
ஹரதி நிமேஷாத் காலஸ் ஸர்வம்
ஆதி சங்கரர் ஹரதி, நிமேஷ கால, சர்வம் ஆகிய மூன்று முக்கிய வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்துகிறார்; எல்லாம் சில நொடிகளில் அழிந்துவிடும் என்பது நேரடியான பொருள்.
இந்த வாக்கியத்தை விவாதிக்க மற்றும் புரிந்து கொள்ள, ஒருவர் எங்கும் செல்ல வேண்டியதில்லை. உலக சுகாதார அமைப்பு (WHO) மற்றும் உலக வங்கியின் தரவுகள் இங்கே:
மார்ச் 2020 முதல், 1000 நாட்களில் (86,400,000 வினாடிகள்), "இது" இதுவரை பின்வரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது:
1. அதிகாரப்பூர்வ, உறுதிப்படுத்தப்பட்ட எண்ணிக்கையான 6,606,624 மனிதர்களின் அகால இறப்பிற்கு “இது” காரணம். அதாவது சுமாராக ஒவ்வொரு 13 வினாடிக்கும் இவ்வுலகில் ஒருவர் மரணம் எய்யக் காரணம் “இது”. 2. கடுமையான அதிர்ச்சி அலைகள் மூலம் உலகப் பொருளாதாரத்தை உலுக்கி, இந்த நூற்றாண்டிலேயே மிகப்பெரிய உலகளாவிய பொருளாதார நெருக்கடியைத் தூண்டியது “இது”. 3. வளர்ந்து வரும் மற்றும் முன்னேறிய நாடுகளின் பொருளாதாரங்களில், 50 சதவீதத்திற்கும் அதிகமான குடும்பங்கள் வருமான இழப்பினால், வேண்டிய அடிப்படை நுகர்வுகளை மூன்று மாதங்களுக்கு மேல் தக்கவைக்க முடியவில்லை “இதன்” விளைவால். 4. நாடுகளுக்குள்ளும் நாடுகளிலும், சமத்துவமின்மையும், வறுமையும் வெகுவாக உயரக் காரணமாக இருந்தது “இது”.
இந்த 21 ஆம் நூற்றாண்டின் நமது அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்ப மதிகளில் , "இது" வரப்போகிறது என்பது நமக்குத் தெரியுமா? "இது" இப்படி "ஹரதி நிமேஷாத் கால: சர்வம்" செய்யும் என்று நமக்குத் தெரியுமா?
இந்த “இது” எது? அதுதான் கோவிட்-19 தொற்றுநோய்.
"அதனால்", அதாவது, கோவிட் 19 தொற்றுநோயால், செல்வம் அழிந்தது, இளமை மறைந்தது, நண்பர்கள் சில நொடிகளில் சென்றுவிட்டனர்.
இதற்கு மேல் என்ன விளக்கம் வேண்டும் இச் சொற்றொடருக்கு!
என்று பத்து வயது பாலக ஞானி, திருஞானசம்பந்தர் அருளிய இரண்டாம் திருமுறை நினைவுக்கு கொண்டு வரும்.
நாளென ஒன்றுபோல் காட்டி உயிர் ஈரும் வாளதுணர்வார் பெறின்
உண்மை அறிந்தோர், ஒரு தினம் என்பது கால அளவு போல் தோன்றினாலும் அது வாழ்நாளை அறுக்கும் வாள் என்று உணர்வர் என்ற திருக்குறள் இந்த சொற்றொடரைத் தழுவியதே.
மாயாமயமித3ம் அகி2லம்
உலகம் முழுக்க மாயையால் நிரம்பியுள்ளது என்பதே நேரடிப் பொருள். உலகே மாயம். சங்கரர் வெளிப்படுத்திய மாயையின் கருத்தைப் புரிந்துகொள்ள, கோவிட்-19 பற்றிய நமது விவாதத்தை மேலும் தொடர்வோம்.
இல்லாத ஒன்று இருக்கின்றமாயம்
நமது அன்றாட வாழ்வில், நமது உடல், மன வளாகத்தால் (பொறி புலன்களால்) உணர முடியாத “எதை”யும் பொதுவாக நாம் “அது” இல்லாதது என்றும் (இல்லையென்றும்), உண்மையாக இருக்க வாய்ப்பில்லை என்றும், “அதை”ப்பற்றி நாம் கவலையும் படுவதில்லை என்பது உலக இயல்பு அல்லவா! கண்ணால் காணும் பொருளே, நம் விரல் நகத்தைத் தாண்டிவிட்டால் அது நமது “இல்லை” என்கிறோம். காண முடியாத ஒன்றை “இருக்கிறது” என்று கூறுவோமா,இல்லை என்றுதானே “அதை”க் கூறுவோம். அந்த “இல்லாத” (அதாவது நமது பொறி புலன்களால்) உணர முடியாத ஒன்றை இப்பொழுது உதாரணத்திற்கு எடுத்துக் கொள்ளலாம்.
உங்களால் "அதை" பார்க்க முடியவில்லை, என்னால்"அதை" கேட்க முடியவில்லை, மேலும் அவர்களால் "அதை" உணர முடியவில்லை. அது தான் கொடிய கோவிட்-19 வைரஸ். எனினும் “அது” பரவி இருக்கிறது அல்லவா. அகராதிகளின் வரையறையின்படி, ஒருவர் "அந்த கோவிட்-19 வைரஸை " மாயா என்றும் சொல்லலாம். இல்லாத ஒன்று என்று பொறி புலன்களுக்கு உண்மையற்றதாகத் தோன்றினாலும் அது இருந்தது, இருப்பது, இருக்கும், அது தான் உண்மை.
இருப்பது, இல்லாத மாயம்
இதேபோல், "இருப்பது, உண்மையானது" என்று தோன்றும் "உண்மையற்றதும், இல்லாததும்" உள்ளன, உதாரணமாக கானல் நீர், மந்திரவாதியின் செயல்கள் இவைகளைல்லாம் ஒரு மாயத்தோற்றம்.
நமது உடலையே எடுத்துக் கொள்வோம். நம் உடலுக்கு சுகங்களை நாம் கொடுக்க கொடுக்க, பதிலுக்கு அவ்வுடல் நமக்கு என்ன கொடுக்கிறது; துக்கத்தை ஒன்றே கொடுத்துக் கொண்டே இருக்கிறது. இதுவும் மாயமே. ஏனெனில் சுகமும், துக்கமும் நாம் நினைப்பது போன்ற சுகமும் துக்கமும் இல்லை. இதைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
ஆக மாயை என்பது புரிந்து கொள்ள இயலாமை (non apprehension), தவறாக புரிந்துகொள்ளும் தன்மை (mis apprehension) என்ற இரண்டு தத்துவங்களை உள்ளடக்கியது.
அதாவது மறைப்பு, வெளிப்படுத்துதல் என்ற இரண்டு சக்திகளுடையது மாயை. (The AvaraNa shakti is called the power of concealment and the vikShepa-shakti the power of projection). இருப்பு இலாத தன்மை போன்று தோன்றினாலும், உடல் மன வளாகமான நம் உள்ளுணர்வில் வடிவங்களை உருவாக்கும் சக்தியுடையது மாயை.
(மாயை எனும் தத்துவத்தை, எனது மூட மனதிற்கு எட்டிய வரை https://soundar53.substack.com/p/-5- என்ற வலைதளப்பதிவில் விவரித்துள்ளேன். நேரம் கிடைத்தால் காணவும்).
எனவே தனம், ஜனம், யௌவ்வனம் போன்றவைகளைத் தவறாக புரிந்து கொண்டதால் (misapprehension) வளரும் தன்முனைப்பு என்ற கர்வம் எனும் தற்பெருமையால், நம்மை வாழ்க்கையின் யதார்த்தமான நிலையையும் அல்லது இவ்வுலகைப் பற்றிய சார்பற்ற புறநிலை உணர்வையும் புரிந்து கொள்ள இயலாமைக்கு (non apprehension) வழி வகுக்கிறது.
இதனால் கண்டதே காட்சி, கொண்டதே கோலம் என்று கிளிஞ்சல் வெள்ளியென, கண்ணாடித்துகள் மணிக்கல்லென, மாக்கலந்தநீர் பாலென, கானல்நீர் தண்ணீரென மருட்சிகொண்டு, நிலையிலாதவற்றை நிலையெனக் கண்டு மயங்குவதே உலக வாழ்க்கை என்பதை உணர்த்தவே, ஆதி சங்கரரின் மாயாமயமித3ம் அகி2லம் என்ற சொற்றொடர்.
ஹித்வா
கைவிடு, துறந்திடு, விட்டுக்கொடு என்பதே நேரடிப் பொருள். ஆதிசங்கரர் இந்த (தன, ஜன, யௌவ்வன) என்ற தன்முனைப்பு முட்டுக்கள் எதிலும் நிலையான மகிழ்வைக் காண முடியாது என்பதை உணருமாறு அறிவுறுத்துகிறார். எனவே "ஹித்வா" அவைகளைத் துறக்குமாறு அவர் வலியுறுத்துகிறார்.
இந்த சொல்லிற்கான தனது விளக்கவுரையில், சுவாமி விதிதாத்மானந்தா கூறுகிறார்:
“வேதாந்தத்தில், துறவு என்பது ஒரு செயல் அல்ல; இது ஒரு மனநிலை, உலக விஷயங்களைப் பற்றிய ஒரு குறிப்பிட்ட அணுகுமுறை. புற நிலையில், வினைகள் புரிவதில்லை, பொருட்களை நிராகரிப்பது என்பதெல்லாம் துறவு அல்ல. விட்டுவிட்ட எதையாவதின் இழப்பை உணர்ந்தால், நான் அதை உள்நோக்கி விட்டுக்கொடுக்கவில்லை என்றுதான் அர்த்தம்”.
தூய, நிலையான மகிழ்வெனும் இலக்கை நோக்கி பயணிக்கும் நாம், சோகம், பயம் அல்லது பாதுகாப்பின்மை போன்ற உள்நோக்கிய பிரச்சினைகளுக்குத் தீர்வுக்காண, “பொருளாகிய உலகத்தை நோக்காதே; உலகப் பொருள்களால் இவற்றைத் தீர்க்க முடியாது” என்ற இந்த உண்மையை அங்கீகரிப்பதே துறவு.
எல்லாவற்றிலும் ஒரு குறிப்பிட்ட அளவே யதார்த்தம் அல்லது பயன் உள்ளது என்பதை ஏற்றுக்கொண்டு, அந்த அளவிற்கே அவைகளை மதிப்பிடுவது, அவைகளின் பயனை அனுபவிப்பது என்பதே இந்த “ஹித்வா” என்ற சொல்லின் பொருள்.
குறிப்பு: சமஸ்க்ருத மொழியில், சில பதிவுகளில் “ஹித்வா” என்ற சொல்லிற்கு பதிலாக “பு3த்4வா” என்று காணப்படுகிறது. அதற்கு அறிந்துணர்தல் என்ற பொருள். அதாவது எல்லாவற்றிலும் ஒரு குறிப்பிட்ட அளவே யதார்த்தம் அல்லது பயன் உள்ளது என்பதை ஏற்றுக்கொண்டு, அந்த அளவிற்கே அவைகளை மதிப்பிட்டு, அவைகளின் பயனை அனுபவிப்பதை அறிந்துணர்தல் என்ற பொருளைக் கொள்ளலாம்.
ப்3ரம்மபத3ம் த்வம் ப்ரவிச’ விதி3த்வா
விதி3த்வா என்றால் அறிந்து, உணர்ந்த பிறகு (புரிந்து அனுபவிப்பது), த்வம் ப்3ரம்மபத3ம் ப்ரவிச’, உன்னைப் பற்றிய உண்மையை அறிந்த நீ பரம்பொருளின் (பிரம்மனின்) இருப்பிடத்தில் நுழைவாயாக என்பது நேரடிப் பொருள்.
எனவே, என்னைப் பற்றிய உண்மையை அறிந்து, பிரம்மனின் இருப்பிடத்தில் பிரவேசிக்க, நான் உலகத்தைத் துறக்க வேண்டும், அதாவது, எனது பிரச்சினைகளைத் தீர்ப்பதற்கும், எனது இலக்கை அடைவதற்கும் நான் உலகத்தைச் சார்ந்திருக்கும் போது என்னை நான் அறிவதில்லை.
மனிதப் பிறப்பின் நோக்கமே தெய்வீகமாக மாறுவதுதான். மற்றவை அனைத்தும் வாழ்க்கையின் வழிமுறைகள். வாழ்க்கையின் குறிக்கோளுக்கும் வாழ்க்கை வழிமுறைக்கும் இடையில் நாம் ஒருபோதும் குழப்பமடையக்கூடாது. வாழ்க்கையின் குறிக்கோள் நமக்கு நிரந்தர மகிழ்ச்சியைத் தரக்கூடியதாக இருக்க வேண்டும்.
"பிரம்ம சத்யம், ஜகத் மித்யா" (பிரம்மம் மட்டுமே இறுதி உண்மை, மற்றும் உலகம் நிரந்தரமற்றது) என்பதை உணர்ந்து அனுபவித்தால், என் அமைதியான மனம் எந்த கவனச்சிதறல்களிலிருந்தும் விடுபட முடியும். பின்னர் என்னால் என்மேல் கவனத்தை செலுத்த முடியும். அப்படி செலுத்துகையில் தன்னைப் பற்றிய அறிவு எனும் "நீயே அது" ("தத் த்வம் அசி") என்ற மெய்ப்பொருளின் இருப்பிடத்திற்குள் நுழையலாம். ஆகாயத்தில், மேகங்களை விட மேலான சொர்கமெனும் இடத்தில், வின்னவரும் தேவதைகளும், மிளிரும் வெள்ளை நிற ஆடையில் நம்மைச் சுற்றி பறந்திடும் இடமல்ல அது. அந்த இடம் உன்னிடமேதான் உள்ளது.
இங்கேயே, இப்பொழுதே வீடுபேறு எனும் விடுதலை நிலை தன்னை அறிந்தோர்க்கு. இதைத்தான் ஆதி சங்கரர் 9வது ஸ்லோகத்தில் “நிஸ்சல தத்த்வே ஜீவன்முக்தி:” என்று கூறினார்.
முடிவுரை
உலகத்தின் நிலையற்ற தன்மையும் அதன் இன்பங்களும் நம்மை நம் உறக்கத்திலிருந்து நம்மை எழுப்ப வேண்டும். நாம் நமது உடல் மன வளாகத்தைப் பயன்படுத்தி, இவைகளனைத்தும், சாராம்சத்தில் வெறும் மாயை (மாயா) என்பதை அறிந்து கொள்ள வேண்டும். பரம தத்துவமான பிரம்மத்தை அறிந்து, அதில் நமது உணர்வை இணைப்பதே நமது குறிக்கோளாக இருக்க வேண்டும். நமக்குள் இருக்கும் ஆத்மாவே உண்மையான நிரந்தரமான மெய்ப்பொருள், அதுவே பரம்பொருள் எனும் நிலையான உண்மை. அதுவே தூய இருப்பு, தூய உணர்வு, தூய பேரின்பம்.
ஆதி சங்கரரின் இந்த முக்கியமான செய்தியை நாம் ஆழ்ந்து உணரவேண்டும். அடுத்த வலைப்பதிவில் அடுத்த ஸ்லோகத்திற்குச் செல்வோம்.
Prabhu's Ponder 