“தன்னைக் கட்டுதல் அறம், பிறர் துயர் தீர்த்தல் பொருள், பிறர் நலம் நாடுதல் இன்பம், உலகு காக்கும் ஒருவனைப் போற்றுதல் வீடு” என்று பாரதியார் எளிமையாக எடுத்துரைக்கும் வீடுபேறினை அடைய முயலும் நம் அனைவரின் வாழ்க்கையிலும், அன்றாடம் இடைவிடாது முக்கியமான மூன்று பெரும் தத்துவங்கள் தொடர்பு கொள்கின்றன. அவை, மனிதன், உலகம் (படைப்பு), இறைவன்.
இவைகளை என்னவென்று அறியாமல், வாழ்வில் உபயோகித்து (அனுபவித்து) , வினைகள் புரிந்து, “பொருள்” தேடி, “இன்பம்” துய்த்து, களைத்து, முடிவில் “நாம் வந்த கதை என்ன? நாம் கொண்டது என்ன, கொடுப்பது என்ன? மன்னைத் தோண்டி தண்ணீர் தேடும் நாம், நம்மைத் தோண்டி ஞானம் கண்டோமா? இல்லை, நம் மனமெங்கும் தெருக் கூத்து, பகல் வேஷமா?” என்றெல்லாம் பிதற்றி, தன்னை அறிவதே தனது பிறவியின் நோக்கம், அதனை அறிய முயலாமல் வாழ்நாளை வீனாக்கினோமே என துன்பமுற்று, வருந்தி மடிகிறோமே. இது தானே நடப்பு.
அறியாமையாகிய அடரிருள் காட்டில், திசை தெரியாமல் திரிந்தலைந்து, இப்படி கேள்விகள் கேட்கும் மூடப்பிராணிகளான என் போன்றோர்க்கு, மெய்யறிவு நெறியை புரிந்து கொள்ளும் வகையில் “சில்வகை எழுத்தின் பல்வகைப் பொருளைச் செவ்வன் ஆடியின் செறித்து”, பக்தி, அறிவு (ஞானம்), வினைகள் (கர்ம) வழியான வாழ்வின் செயல்முறைகளை, எளிய ஸமஸ்க்ருதத்தில் அரிய கருத்துகளைக் கொண்ட முப்பத்தி ஒன்று ஸ்லோகங்களாக நமக்கு வழங்குகின்றனர் ஆதி சங்கரரும் அவரது சீடர்களும், “பஜ கோவிந்தம்” எனும் படைப்பினில்.
இந்த செயல்முறைகள், மாற்ற முடியாத கடந்த காலத்தைப் பற்றிய குற்ற உணர்வின்றியும், அறியப்பட இயலாத எதிர்காலத்தைப் பற்றிய கவலையின்றியும், நிகழ்காலத்தில் நாம் வாழ உதவுகின்றன. வேதாந்த தத்துவங்கள் அடங்கிய இந்த படைப்பின் விளக்கவுரைகள் ஏராளம். எனினும், குருவிடமிருந்து நான் அறிந்தவற்றின் தமிழாக்கமே இந்நூல்.
இந்நூல் இப்பொழுது இந்தியாவிலும், வெளி நாடுகளிலும் கிடைக்கிறது. விவரங்கள் இதோ:
நிலையற்ற இவ்வுலகில், நிலையாதவற்றை நன்கு அறிந்து, நிலையாமையை உணர்ந்து உள்நோக்கினால்தான், இல்லாதது ஒன்றில்லை, எல்லாமே நீயென்று சொல்லாமல் சொல்லிவைத்த பரம்பொருளை அறியும் ஞானம் நல்லோர் இணக்கத்தால் நமக்கு கிட்டும் என்பதனை ஆதி சங்கரர், முந்தைய ஸ்லோகங்கள் வழியாக அறிவிலிகளான நம் மூடமனதிற்கு எடுத்துரைத்தார்.
நம்மைப் போன்ற சாமானியர்களிடம் ஒருவர் நிலையானது மற்றும் நிலையற்றது என்ற ஆழ்ந்த தத்துவங்களை உணர வைக்க முயலும் போது, நமக்கு விருப்பமான, நமக்குள் இணந்து, நாம் எளிதில் பிடித்துக்கொள்ளக்கூடிய இரண்டு விஷயங்களையாவது சம்பந்தப்படுத்தி (இணைத்து) பேசினால் நமது கவனம் அந்த தத்துவங்களின் மீது நிலைக்கும். இது ஆசான்கள் கடைப்பிடிக்கும் ஒரு யுக்தி.
இவைகள்தான் காமம் மற்றும் செல்வம்; முந்தையது இயற்கையாகவே உள்ளுணர்வு (உடலியல் மற்றும் உயிரியல் தேவை) மற்றும் இரண்டாவது நமது உறவுகள் (சமூக ரீதியாக தூண்டப்பட்டவை) மூலம் நம்மிடம் இணைக்கப்பட்டுள்ளது.
ஆதி சங்கரர் இந்த இரண்டையும் எடுத்துக்கொண்டு, நமது அன்றாட வாழ்வில், பலன் இல்லையேல் பந்தம் இல்லை, பலன் இருக்கும் வரையே பந்தம் என்றும், காரணத்தை விட்டுவிட்டு விளைவுகளை மட்டுமே நோக்கமாக வைத்து வாழ்வது மடமை என்றும் நமக்கு புரிய வைக்கிறார், இந்த ஸ்லோகத்தில்.
முதிர்ச்சி அடையும்போது (அதாவது இள வயது போய் வயதாகும்போது) என்ன காம விசாரம்? ஜலம் வற்றின் பிறகு எங்கே தடாகம் (ஏரி)? தனமில்லதாகும் பொழுது எங்கே சுற்றத்தார்கள்? இதனை அறிந்தால் பிறவிப்பிணி எங்கே?
விளக்கம்
முதல் மூன்று சொற்றொடர்களின் விளக்கம்
இளமையே இல்லாத நிலையில் உடலில் காமம் எப்படி வெளிப்படும்? இளமை கழிந்தால், காமம் இருக்க முடியாது. ஏனெனில் இளமை ஒரு காரணம், காமத்தின் வெளிப்பாடு ஒரு விளைவு. காரணம் இல்லாமல் போனால் விளைவு நிலைத்திருக்க முடியாது என்பது கருத்து. இளமை, காமம் இவைகளின் நிலையற்ற தன்மையும் ஸ்லோகம் 3, 7ல் விவாதிக்கப்பட்டது.
நமது செல்வம் நம்மிடம் இல்லாதபோது, நம்மைப் பின்தொடர்பவர்கள் எங்கே? இங்கு செல்வம் என்பது பணம், அதிகாரம், பதவி அல்லது சில திறமைகளைக் குறிக்கிறது. இந்த விஷயங்கள் இருக்கும் வரை மட்டுமே மக்கள் உங்களைப் காண்பார்கள், உங்களைப் பின்தொடர்வார்கள். காரணம் இல்லாதபோது, விளைவும் இருக்காது. இதை ஸ்லோகங்கள் 2 & 5ல் விரிவாகப் படித்தோம்.
நீர் நிரம்பினால் நீர்நிலைகளில் பறவைகள் கூட்டமாக வருவதும், தண்ணீர் வற்றியவுடன் மற்ற இடங்களுக்கு இடம்பெயரும் நாம் காணும் அன்றாட நிகழ்வினை சுட்டிக்காட்டி ஆதி சங்கராச்சார்யர் இந்த நிலையாமையை எடுத்துக்காட்டுகிறார்.
அற்ற குளத்து அறுநீர்ப் பறவை போல உற்றுழி தீர்வார் உறவு அல்லர் அக்குளத்தில் கொட்டியும் ஆம்பலும் நெய்தலும் போலவே ஒட்டி உறுவார் உறவு
கவிஞர் கண்ணதாசனின் இப் பாடலும் இதைத் தழுவியதே. இந்த உவமான உவமேயங்களை வைத்து, இறுதி சொற்றொடரில், நமக்கு தத்துவங்களப் போதிக்கின்றார் ஆதி சங்கரர்.
இறுதி சொற்றொடரின் விளக்கம்
ஜ்ஞாதே தத்வே கஸ் ஸம்ஸார: - (ஆத்ம) ஞானம் கிடைத்தபிறகு ஏது ஸம்ஸாரம்? என்பது நேரடி பொருள். இதன் உட்பொருளில், இரண்டு தத்துவங்களை உள்ளடக்கியது இந்த சொற்றொடர்; சம்சாரம் (பிறவிப் பிணி), ஆத்ம ஞானம் (மெய்ப்பொருள் அறிவு). இவைகளை இப்பொது சுருக்கமாக அறிய முயலலாம்.
சம்சாரம் (பிறவிப்பிணி)
இந்த தத்துவத்தை அறிய ஒரு வினாடிவினா கேள்வியும் விடையும். இதோ!
உண்டதும் தீரும், உரிய காலத்தில் திரும்பி வரும். அது என்ன?
ஒன்று பிறப்பு; இன்னொன்று பசி. மணிமேகலை பசியை பிணி என்றே கூறுகிறது. பசிப்பிணி தீர்க்க அட்சயபாத்திரம் பெற்றாள் மணிமேகலை என்பது இலக்கியம். பசியானது உணவு உண்டதும் போய்விடும், ஆனால் சிறிது கால இடைவெளியில் திரும்ப வந்துவிடும்;அது போலவே பிறவியும் ஒருவகையில் பிணியே; ஏனெனில் இப்போது இருப்போம், இறப்போம். மீண்டும் பிறப்போம், மீண்டும் இறப்போம். அதனால் தான் பெரியவர்கள் பிறவியை பிணி என்றனர்
பிணி என்ற சொல்லுக்கு உரைநடையில் நோய், வியாதி என்ற பொருள் சொல்வோம். ஆனால் ஆன்மீகத்தில் உள்ள பிணி என்பதன் பொருள் வேறு. எப்படி? வியாதி நோய் போன்றவை மருந்து சாப்பிட்டால் தீரக்கூடியவை. ஆனால் பிணி என்பது தீராதது.
சம்சாரம் என்றால் என்ன? ஸ்வாமி விதிதாத்மானந்தா கூறுகிறார்
‘ஸம்யக் சரதி அஸ்மிந் இதி ஸம்ஸாரஹ’ என்று கூறுவர் வடமொழியில். சம்சாரம் என்ற சொல் சம் மற்றும் சாரத்தால் ஆனது. சர என்ற மூல வார்த்தையிலிருந்து உருவானது. சர என்றால் அசைவு, இயக்கம் என்று பொருள. சம்ய என்றால் மாறா அல்லது இடைவிடா என்று பொருள். அதாவது இடைவிடா இயக்கம் எனப்பொருள். இது என்ன வகையான இயக்கம்? பிறப்பு-இறப்பு-பிறப்பு எனும் இயக்கமே. இதனைத்தான் சம்சாரம் என்று கூறுகிறது மறைகள்.
“சம்சாரத்தின் அடிப்படை பிரச்சனை என்னையே நான் அறியாமல் இருக்கும ஒரு நிலையான நீரோட்டம்தான். நான் இப்போது இருக்கும் விதத்தில் திருப்தி இல்லை. இந்த நிலையை, நான் அப்படியே ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை,இதனை பொறுத்துக் கொள்ளவும் முடியாது. எனவே, நானே ஏற்றுக் கொள்ளக் கூடியவனாக மாறுவதற்கான உடனடி உந்துதல் அல்லது தூண்டுதல் என்னுள் உள்ளது. எனவே ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடியதாக ஆவதற்கான முயற்சி அல்லது நடவடிக்கை என்னில் எழுகிறது. ஒரு ஏழை பணக்காரன் ஆக விரும்புகிறான், பலவீனமானவன் பலமாக மாற விரும்புகிறான், வலிமையற்றவன் வலிமையாக விரும்புகிறான், படிக்காதவன் கல்வி கற்க விரும்புகிறான், கிழக்கில் உள்ளவன் மேற்கு நோக்கிச் செல்ல விரும்புகிறான். ஒவ்வொரு ஆணும் பெண்ணும் ஏதோவொன்றாக மாற விரும்புகிறார்கள்; இந்தத் தேவை ஒருவரின் தற்போதைய நிலையில் உள்ள அதிருப்தியை பிரதிபலிக்கிறது. எனவே, மனிதனின் அடிப்படைப் பிரச்சினை, அவன் தன்மீது உள்ள நிலையான அதிருப்தியே. இந்த சிக்கல் ஏன் மனிதனில் எழுகிறது? இது தன்னை ஏற்றுக்கொள்ளாததன் விளைவாக எழுகிறது. நமக்குள் தொடர்ந்து போர் நடந்து கொண்டிருக்கிறது; இதுதான் சம்சாரம்” என்கிறார் சுவாமி விதித்தாத்மானந்தா.
எப்பொருள் எத்தன்மைத் தாயினும் அப்பொருள் மெய்ப்பொருள் காண்பது அறிவு
என்றுரைத்தார். இதற்கு, பரிமேலழகர் அவரது விளக்க உரையில், “யாதொரு பொருள் யாதோர் இயல்பிற்றாய்த் தோன்றினும், அத்தோன்றிய ஆற்றைக் கண்டொழியாது, அப்பொருளின்கண் நின்று மெய்யாகிய பொருளைக் காண்பதே மெய் உணர்வாவது. (பொருள் தோறும் உலகத்தார் கற்பித்துக்கொண்டு வழங்குகின்ற கற்பனைகளைக் கழித்து, நின்ற உண்மையைக் காண்பது என்றவாறாயிற்று)” என்கிறார்.
எவ்வித அறிவும் நிகழ்வதற்கு நான்கு அம்சங்கள் தேவை. இவை நான்கும் இன்றியமையாதவை.
1. அறிவு நிகழ்வதற்கு நிலைக்களனான அறிபவன். இவனை வடமொழியில் பிரமாதா என்பர். 2. அறியப்படும் பொருள். இது பிரமேயம் எனப்படும். 3. அறிவு வரும் வழி. இதனை பிரமாணம் என்பர். 4. அறிவு. இது பிரமிதி எனப்படும்.
ஆத்ம ஞானம் எனும் மெய்ப்பொருளை அறிய இந்த நான்கிலும் நமக்கு தெளிவு வேண்டும்.
“உள்ளம் பெரும் கோயில் ஊன் உடம்பு ஆலயம்தெள்ளத் தெளிந்தோர்க்குச் சீவன் சிவலிங்கம்”
என்ற திருமந்திரத்திற்கிணங்க, உடம்பு, உள்ளம், ஊண், சீவன், சிவன் என்ற தத்துவங்களை படிப்படியாக அறிந்துணருவதே மெய்ப்பொருள் அறிவு.
இந்த அறிவை அடைவதற்கு நான்கு அடிப்படையான, மிகவும் இன்றியமையாத தகுதிகள் ஒவ்வொருவருக்கும் தேவை. இதனை ஸாதன சதுஷ்டைய சம்பத்து என்பர் வடமொழியில். இவைகள் கீழ்வருமாறு:
1. பகுத்தறிவு (நிலையானவை, நிலையற்றவை எவை என்று அறியும் நித்ய அநித்ய விவேகம்), 2. மன உறுதி (நிலையற்ற பொருட்களின் மீதான பற்றின்மை எனும் வைராக்கியம்), 3. மறைகள் விதித்த விலக்கப்பட வேண்டியவைகளை மனதால் நாடாத, நினையாத சமாதிஷட்3கம், 4. மனதிலுள்ள நிறைவின்மையிலிருந்து முழுமையாக விடுதலை வேண்டும் என்ற உறுதியான புத்தி எனும் முமுக்ஷுத்வம்.
ஆத்ம ஞானம் அடைவதற்கு விசாரம் என்கின்ற ஒரேயொரு பாதைதான் இருக்கிறது. உபநிஷத்தும், குருவும் ஆத்ம ஞானத்தை அடைய உதவும் பிரமாணங்கள். இவைகளை பயன்படுத்தி நான் யார்? (ஜீவன் சம்பந்தமான கேள்வி) பார்த்து அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கின்ற இந்த உலகம் எப்படி தோன்றியது? (ஜகத் விஷயமான கேள்வி) இதற்கு காரணமாக இருப்பவர் யார்? (ஈஸ்வரன் விஷய கேள்வி) எல்லாவற்றிற்கும் ஆதாரமாக இருப்பது எது? என்ற கேள்விகளை தனக்குத்தானே கேட்டுக்கொண்டு அதற்கான பதிலை தேடி அடைவதே ஆத்ம விசாரம் செய்ய வேண்டியமுறையாகும்.
மறைகள், அதை உபதேசிக்கும் குருவின் மீதும் சிரத்தை இல்லாதவர்களுக்கு ஆத்மாவை புரிந்து கொள்வது கடினம்.
ஆத்மாவின் அறிவு எனும் உண்மை எப்போது தெரியும்? உண்மையைப் புரிந்துகொள்வதற்கான ஏணிப்படிகளை ஸ்லோகம் 9ல் விரிவாகப் படித்தோம். “நிர்மோஹத்வே நிச்சலதத்வா”, மனம் ராக த்வேஷங்களிலிருந்து விடுபட்டு, உண்மையைக் காணும் தெளிவான உணர்வைப் பெற்றால்தான் உண்மையை அறிய முடியும்.
இந்த தெளிவு, நல்லோர் இணக்கத்துடன், குருவின் உபதேசத்துடன், இறையருளால், இறையை வணங்குவதன் விளைவாக வருகிறது, எனவே “பஜ கோவிந்தம்” என்கிறார் ஆதி சங்கரர்.
ஆக, இந்த சம்சாரத்திலிருந்து விடுதலை என்றால், நாம் யார் என்பதை அறிந்து நம்மை நாம் உணர்வது. இந்த அறிவைத்தான் ஆதி சங்கரர் தத்துவம், உண்மை என்கிறார்.
தன்னைத் தான் உணரத்தீரும் தகையறு பிறவி என்பது என்னைத் தான் மறையும் மற்றத் துறைகளும் இசைத்த வெல்லாம் முன்னைத் தான் தன்னை ஓரா முழுப்பிணி அழுக்கின்மேலே பின்னைத் தான் பெறுவது அம்மா நறவுண்டு திகைக்கும் பித்தோ
–கிட் கிந்தா காண்டம், கம்பராமாயணம்
பொருள்:- ஒருவன் தன்னை அறிந்துகொண்ட அளவில் பிறவிப்பிணி நீங்கிவிடும் என்று வேதங்களும் மற்ற சாத்திரங்களும் சொல்லுகின்றன. இந்த மெய்யறிவைப் பெறாததால் பிறவி நோய்க்காளாகும் இந்த அழுக்குடலைப் பெற்றிருக்கிறேன் இத்தோடு நில்லாமல், போதாக்குறைக்கு பொன்னியும் வந்தாளாம் என்ற பழமொழிக்கு ஏற்ப கள்ளை உண்டு மனமும் மயங்குவது தகுமோ! (சுக்ரீவன் வருந்திச் சொன்ன பாடல் இது). குடிப்பழக்கத்துக்கு ஆளாகி வருத்தப்படும் சுக்ரீவனின் வாய் வழியாக இந்தப் பெரிய கருத்தை வலியுறுத்துகிறான்.
ஜ்ஞாதே தத்வே கஸ் ஸம்ஸாரஹ. ஆத்ம ஞான தத்துவம் அல்லது உண்மையை அறிந்தால், சம்சாரம் எங்கே என்கிறார் ஆதி சங்கரர்.
முடிவுரை
ஆதி சங்கரர் இங்கே சொல்வது காரணங்களையும் அதன் விளைவுகளையும் பற்றியது. ஸ்வாமி சின்மயானந்தா, ‘ஆத்ம விரிவு (Self Unfoldment) என்ற புத்தகத்தில், காரணம் மற்றும் விளைவு பற்றிய நான்கு விதிகளைப் பற்றி பேசுகிறார்.
1. ஒவ்வொரு விளைவுக்கும் ஒரு காரணம் இருக்கிறது. 2. காரணம் என்பது வேறு வடிவத்தில் உள்ள விளைவைத் தவிர வேறில்லை. 3. காரணம் நீக்கப்பட்டால், எந்த விளைவும் இல்லை. 4. காரணம் ஒரே நேரத்தில் மற்றும் விளைவில் உள்ளார்ந்ததாக உள்ளது.
இதை ஆழமாகச் சிந்திக்க முடிந்தால், எந்தப் பிரச்சனையையும் காரண மட்டத்தில் எப்படிச் சமாளிப்பது என்பதை நாம் உணர்வோம், அதனால் விளைவு ஒருபோதும் உருவாக்கப்படாது.
துன்பமே விளைவு. அறியாமையே காரணம். அறியாமையை விரட்டுவது ஞானம். அந்த ஞானமே பரம்பொருள் அறிவு. இதனை பரவித்யா என்பர்.
ஆதி சங்கரர் தனது முந்தைய ஸ்லோகங்களின் சாரத்தைப் பிழிந்து ரசமாக நமக்கு இந்த அற்புதமான ஸ்லோகத்தில் வழங்குகிறார். நாம் இதுவரை கற்றவைகளை ஒருங்கிணைத்து, இந்த ரசத்தைப் பருகி, அடுத்த உள்ளீட்டிற்குத் தயாராகி விடுவோம். அதுவரை……
Science at best “describes” the Universe and life in this Universe whereas Vedanta “explains” them. The former is an outward looking study based on “multiple objects” whereas the later is an inward looking journey based on the “single subject”.
So far, in the last eight verses, Adi Sankara drove home the point that one should realise and understand that the body, wealth, lust, life, family, relatives and our different states of physical and economical growth are all impermanent and won’t provide the permanent, sorrow free, pure happiness that we all are looking for as the goal in our lives and we should focus on the eternal, ultimate reality, Brahman otherwise known as Govinda.
Adi Sankara, now takes again, two of the above issues that are easily connected and understood by common man viz., lust and wealth and makes us understand that in our daily life,
1. if there is no fruit, there is no relationship ; as long as there is fruit, there is relationship. 2. Focusing on the effects won’t do any good as long as one doesn’t understand what the root cause is.
In four precise and concise sentences, Adi Sankara brings out clearly what today’s professionals call “root cause analysis” or DISO (dig in and sort out). Where the cause has ended, the effects cannot continue; therefore it is worthless to pursue them and shouldn’t be our sole attention.
वयसि गते - vayasi gate - When youthfulness has passed
कः कामविकारः - kah kaama vikaara: - where is lust and its play
शुष्के नीरे - sushkE neerE - When water has dried up
कः कासारः - kah kaasaarah - where is the lake
क्षीणे वित्ते - Ksheene vittE - When wealth is spent
कः परिवारो - kah parivara: - where are the relation
ज्ञाते तत्त्वे - jnaatE tatvE - When the Truth is realized
कः संसारः - kah samsaarah - where is the bondage/ samsaar/cycle of birth and death
Meaning in English
Just as the tremor of lust in youth automatically disappears in old age; just as a lake is only a stretch of land when water is dry; just as a wealthy man, when reduced to poverty is devoid of servants; so one who attains self-knowledge is rid of ephemeral pleasures.
Explanation
The wisdom to discern the eternal from the ephemeral, comes only if we understand the temporary nature of the material world. That is what Adi Sankara tried to drill into our ignorant and foolish minds through the previous Slokas.
When one talks about eternal and ephemeral to common men like us, he/she has to invariably talk about two subjects which are wired into us. ; lust and wealth; the former is naturally instinctive (physiological & biological need) and the later wired through our relationships(socially induced). Adi Sankara takes up these two to drive home the point.
How can there be an expression of lust in the body when youthfulness is no more? There cannot be lust when youthfulness is spent because youthfulness is a cause, and the expression of lust, an effect. The idea is that when the cause is gone, the effect cannot remain. The impermanence of lust was also discussed in Sloka 3. A day to day phenomenon which we see - birds flocking to the water bodies when water is full and migrating to other places when water dries up, is taken as reference to drive home this point.
Similarly, when your wealth is no more with you, where are the followers? Wealth here means money or power, position, or some skill. Only as long as these things are there will people look up to you or follow you. When the cause is no more, the effect is no longer there as well. We studied this in detail in Slokas 2 & 5.
This verse tells us how to deal with the effect by addressing the root cause. For this let us try to understand the Sanskrit Word “ samsara”. What is samsara?
‘Samyak sarati asmin iti samsaraH’. The word samsara is made up of sam and sara. The word sara is derived from sr , to move. Sarati is the one who moves. Sam comes from samyak, meaning constant. samsara_ – samyak sara, that in which there is constant movement. What kind of motion is this? It is motion from one birth to another, from one situation to another, one accomplishment to another, and one becoming to another. Man is always trying to become something. This life of becoming is called samsara” .
Swami Viditatmananda says “ The problem of samsara is the constant sense of self-rejection or self non-acceptance. There is a constant current of self non-acceptance in me. I am not satisfied with the way I am now. On the one hand I do not accept myself as I am, and on the other, I cannot tolerate this self non-acceptance either. Therefore, there is an immediate impulse or urge to become acceptable to myself. Thus arises an effort or action on my part to become acceptable. A poor man wants to become rich, a weak man wants to become strong, a strong man wants to become stronger, a man who is not educated wants to get educated, a man in the east wants to go to the west, and so on. Every man or woman wants to become something, and this need reflects the dissatisfaction with one’s present state. Thus, the fundamental problem of the human being is his constant dissatisfaction with himself.
Why does this complex arise in the human being? It arises out of self non-acceptance. There is a constant battle going on within us; we don’t require a battle outside. That is samsara.
What is this freedom from samsara that we seek? It is nothing but freedom from this sense of self non acceptance or self-rejection, freedom from the need to become something. In reality, the only freedom that we have to acquire is inner freedom, a freedom from the compulsion within, that I must change. Sri Sankaracarya says, Jnate tattve kaH samsaraH. When the tattva or truth is known, where is the samsaraH? What is this truth”?
It is the truth of the Self. When can that truth be known? We studied that in detail Sloka 9, the progressive ladder to climb for understanding the Truth. “Nirmohatve niscalatattvaH”, the truth can be known only when the mind is free from raga-dvesas and has the clear perception that enables it to see the truth.
This clarity comes as a result of worship of God, and therefore, the worship of God becomes a means for gaining the knowledge of the Self. Therefore “Bhaja Govindam” says Adi Sankara.
Conclusion
What Shankara says here is Cause & Effect Theory. In the book ‘Manual of Self-Unfoldment’, Swami Chinmayananda speaks about four laws of Cause & Effect.
1. For every effect, there is a cause.2. Cause is nothing but effect in a different form.3. If the cause is removed, there is no effect.4. The cause is concurrent and inherent in the effect.
If we are able to think over this deeply, we will realize how to tackle any problem at the Cause level so that the Effect is never generated.
Misery is the Effect. Ignorance is the Cause. The Solution is Para Vidya, knowledge of the Supreme Reality.
Adi Sankara literally sums up his previous Slokas in this wonderful verse. Let us try and consolidate our learnings and get ready for the next input from him. Until then……
We live in an era of materialism (we call it Kali Yuga). Day in and day out we engage in actions through our bodies, outward looking sense and action organs and minds (“kaayena vaachaa manasa”), transact with people and objects, earn money, fame and do actions that give us what we call as happiness. As we start ageing, we start wondering as to what is that we have been doing so far and where are we heading; as age catches up and the body starts withering, this thinking turns into worries and finally we perish after worrying about men, materials and matter which have only “shelf life” and nothing else.
We wander about ignorantly trying to experience the world without trying to experience the "Experiencer". We learn with the help of instruments of knowledge without inquiring as to what instruments of knowledge are required to know about ourselves, the Experiencer. We, the embodiment of absolute happiness, run behind sorrows & sufferings, thinking that there is happiness in them.
In this journey called life, did we at any point of time have the time to ponder and compare our journey with our ultimate goal of pure and permanent happiness? Why is that our journey and our goal were not in sync? As we,” the souls that wander in utter dismay in the dense woods of mental ignorance”, we need practical “dos and don’ts” that will enable us to live in the present without guilt about an unchangeable past and anxiety about an unknowable future. Where do we get these answers?
Don’t worry. Let us visit a heritage and a traditional Smithy owned by Adi Sankaracharya and his fourteen disciples since the fifth century. Answers for all our questions are all hidden here. Thirty-one of them in total in the form of 31 hammer blows. We need to receive these hammer strikes to get the answers. There is a guarantee that comes along with these hammer blows. The hammer blows are nothing but knowledge-based action strategies laced effectively with devotion to the Ultimate Reality and are in the form of simple Slokas (Verses) called Bhaja Govindam or Moha Mudgara.
If we absorb these Slokas internally and contemplate, our transformation and subsequent happiness is ensured; just like the hot solid iron is worked into a wonderful product.
Welcome to Sankara’s Smithy.
Sankara’s Smithy is now available in India and abroad as a book in English, with Sanskrit Verses, transliterations, translations and explanations by expert as understood by me.
The first eight verses Adi Sankara’s Bhaja Govindam, come as heavy hammer blows to blast us out of our comfortable anchors in life. That is the first phase of spiritual transformation.
Now we come to the first of the verses that extend a positive helping hand to the seeker of Truth.
Man is a gregarious animal. He wants associates; he wants companions; he must have society. Rare is he who can live by himself. Why? Because man has been made so, created so. The Lord created man with the senses going outward therefore he perceives, seeks things outside,’ says the Kathopanisad.
His delights are outside of himself. He wants to share his thoughts, his sorrows, his joys with others. For where is the man who can say that he will not share some good news, that gives him happiness, with another who is likely to appreciate his talents, or envy his success? In sorrow and in disease, man really needs somebody, who would sympathise with him, who would feel for him.
In our everyday life we meet with such situations where we share joy, grief, pain and pleasure in an atmosphere that is conducive (in listening to us). This means that an atmosphere is not merely physical but something more. And this other atmosphere acts on the psychic being of man as the outer climate and atmosphere acts on his body. The psychic being in man can be and is influenced by the environment he lives in, by the company he keeps.
‘Tell me with whom thou art found, and | will tell thee who thou art,’ said the German poet- philosopher Goethe.
So, it has been a universal experience, all through the ages, all through the climes and all throughout the world that, but for a few exceptions, all men desire company; and that association influences them as sure as milk acted upon by acid transforms itself into curd. That being so it behoves all to take good care with what type of people they associate. It can be inferred by your own experience in life. Spiritual personages have emphasized the need of keeping holy company, on all aspirants
It is important that if one wants to evolve oneself to his/her true potential (both materially and more importantly spiritually) one should should seek out like minded good company. Such good company comes in the form of great teachers and religious exponents, spiritually inclined friends and colleagues, prayer groups, religious discourses and gatherings, etc.
Swami Chinmayananda commenting on this sloka states that in this sloka Adi Sankara has given a ladder of progress in the spiritual field to beginners in devotion.
Let us try and understand the Sloka in its entirety.
Sanskrit Verse
सत्संगत्वे निस्संगत्वं,
निस्संगत्वे निर्मोहत्वं।
निर्मोहत्वे निश्चलतत्त्वं,
निश्चलतत्त्वे जीवन्मुक्तिः ॥९॥
Adi Sankara
English Transliteration
Satsangatve nissangatvam
nissangatve nirmohatvam,
nirmohatve niscalatattvam
niscalatattve jivanmuktiH
Meaning of the Sanskrit Words
सत्संगत्वे - Satsangatve = through the company of the good
निस्संगत्वं -nissangatvam = ( there arises) non attachment/dispassion
निस्संगत्वे - nissangatve = through non attachment/dispassion
निर्मोहत्वं - nirmohatvam = ( there arises) freedom from delusion
निर्मोहत्वे - nirmohatve = through freedom from delusion
निश्चल - nischala = immutable or unchangeable
तत्त्वं - tatvam = Reality
निश्चलतत्त्वे - nishchalatatve = through this immutable Reality/from the steadfast establishment in the Truth
जीवन्मुक्तिः - jivanmuktih = state of liberation/one becomes realized / released from bondage, here and now, while alive.
Meaning in English
Through the company of the good and wise people arises non attachment. Through non attachment arises the freedom from delusion, when there is freedom from delusion, there is unchangeable reality. On experiencing this unchangeable reality, there comes liberation or freedom. Seek Govinda.
Explanation
The steps in the ladder that Swami Chinmayananda was referring are
1. Satsangam - association of good people 2. Nissangatvam - non attachment 3. Nirmohatvam - freedom from delusion 4. Nishchalatatvam - steadfastness 5. Jeevan Mukti - liberation in life
Let us try to understand each one of these steps.
Satsangh
Satsang is a Sanskrit term derived from two roots: sat meaning "true’"and sangha meaning community, company or association.
It can be translated as "associating with good people" or simply "being in the company of truth," and refers to the act of gathering with like-minded, uplifting people, especially those on a spiritual path.
The mind requires a suitable atmosphere to grow, in much the same way as a little plant does. As a sprout, it is very delicate and requires a lot of care and nurturing. Our mind is also like this sprout. It has to be taught and trained to follow certain values and priorities so that we get a proper perception of life.
Satsang, or the company of those who are good and have wisdom and insight exerts a positive influence upon us. We need an inspiring atmosphere in order to maintain our enthusiasm in a conducive and positive manner.
In modern times, satsang has evolved to mean any gathering in which spiritual reflection, discussion, meditation or teaching takes place. It helps to remove the negative thoughts, material attachments and mental obstacles that block the path to Self-realisation.
Swami Paramarthananda classifies Satsangh into three levels depending on the meaning of the word Sat.
1. At the first level, the word Sat means a person who has got noble values. He is a man of values (Dharma Purusha) who does not compromise with values and adheres to the dharmic values. This is the operational level of “good” people. The primary focus is on action and adherence as laid down by scriptures. By sheer association with such a Dharmic person one will effortlessly imbibe these values. The focus will be on “appropriate, clean, balanced and non-binding desires that will help the society” says Swami Omkarananda. However in this level, the inner growth (inward looking journey) is limited due “avidya” - the lack of knowledge about Self.
2. In the second level of Satsangh, the word Sat means Jnana Purusha or Jnani. As every Jnani has values, the association with a Jnani has two fold benefits. The first benefit is one will imbibe values and the second benefit is one will get an opportunity to imbibe knowledge also. Learning the scriptures from a Jnani sat purusha is the second level of Satsangh.
3. In the third stage of Satsangh, the word Sat means Brahman itself. Association with Brahman itself means removal of ignorance that I am away from Brahman, through the knowledge gained from scriptural study that I am Brahman, “Aham Brahmasmi”, i.e. Brahma Prappti or Brahma Ikyam.
As philosopher Mooji says
“Satsangh is the invitation to step into the fire of self-discovery. This fire will not burn you, it will burn only what you are not.”
Therefore Adi Sankara advises us to keep the company of “good”, the divine centred people who are seeking and spreading the knowledge of “Truth”, as proper environment and company is necessary to start the process of detachment.
At any cost, we must avoid the company of the bad and the company of non-believers or those who can shake our sraddha. We should avoid discussion with others; there is no need for us to go around convincing others, or preaching to them. More often than not, they will convince us otherwise.
As Swami Chinmayananda used to say, “The Rudraksha Mala around Shankaracharyaji’s neck did not get realization!” Mere physical closeness does not ensure the awakening of knowledge and understanding. We have to be ‘in touch’ with what the saint stands for. What is necessary is that we must grow and realize how important this self-growth is.
Thus, when we keep the company of the good, we slowly grow out of the influence of the bad. Our personal commitment to pure thoughts through Satsangam gives us the access to the next step.
Nissangatvam
Satsang sets the ball rolling. The first fruit of Satsang is seen when we become a little detached to things we once clung onto with intense attachment. The light of Satsang lifts the veil of delusion that clouds our intellect. From that point onwards spiritual life begins in earnest. With the influence of good people, the mind develops a secret of detachment. Everyone is talking about seeking the highest. We all know its the mind that puts value to the objects. Once the mind realizes that one needs to develop detachment to the objects, the person is at the second step in the ladder.
Now here is a word of caution from Swami Viditatmananda.
“We must clearly understand what attachment and detachment do not mean. Very often, people think that giving up attachment means giving up contact with the family, or running away from the world. In fact, you cannot run away from the world because it is present everywhere in some form or the other. Therefore, it is not the physical objects of the world, but your dependence on them that has to be given up. People mistakenly interpret detachment as being an aversion to the sense objects or to the world. The teachers do not ask not to have any contact with the world. The world is meant for our enjoyment. They are only teaching us how to enjoy things. Enjoyment is having a relationship which is free from either dependence or demand, either attachment or aversion. Aversion is but a distorted form of attachment. Therefore, attachment and aversion (raga and dvesha), are the two sides of the same coin. Both represent bondage and dependence. They lead to an unhealthy relationship in which I lose my objectivity to the situations of the world; I allow my happiness to be determined by the situations and objects around me. In being attached, I superimpose a greater value on something than it has, and in having aversion, I see less value in it than it deserves. Thus, when it is said that we should become free from attachment, it also means that we should seek to become free from aversion”.
It is satsanga, the company of the good that enables us to slowly become free from both attachment and aversion. What is meant by satsangatve nissangatva is that in the company of the wise, I slowly develop composure of the mind and a freedom from the reactions of likes and dislikes and become objective. I learn to develop an objective perception of the world and deal with the realities of life, rather than living in a world defined by how I see it.
Nirmohatvam
This means free from “moha”. To understand this term, we should first understand what is “moha”.
The Monier-Williams Sanskrit-English Dictionary explains moha as 'loss of. consciousness, bewilderment, perplexity, distraction, infatuation, delusion, error. '
It is delusion of mind which prevents one from discerning the truth (makes one believe in the reality of worldly objects and to be addicted to the gratification of sensual pleasures).
So, a deluded mind superimposes an unjustified value upon the things of the world through Raga-devsha (attachments and aversions) as impurities. A mind under the influence of raga-dvesha is an impure and reactive mind. When something confirms my attachment I get elated and when something contradicts it I get depressed. Elation is the product of raga and depression is the product of dvesha. While I cannot see my raga-dveshas directly, when I find myself reacting I can see the product of these raga dveshas. These reactions could be anger, greed, resentment, repression, sadness etc. A reactive mind is thus an impure mind.
As the mind becomes clear, it slowly becomes free from moha or delusion. As the mind slowly becomes free from this moha it becomes free from raga and dvesha.
To the extent that the mind is pure, it enjoys peace, serenity, and composure, and to the extent that the mind is composed, it enjoys balance or equipoise. Just as water becomes transparent and pure when you remove the dirt from it, so also, as the impure thoughts are removed from the mind, it becomes pure and serene, and we enjoy tranquility of the mind - niscalatattvam
Niscalatattvam
When the mind becomes tranquil, it becomes objective. It is then able to understand the purport of the scriptures. Until then, whatever we hear is processed by a mind which is distorted by raga-dveshas. When those distortions are not there, the mind is able to truly appreciate the unfoldment of the vision of the scriptures. When the attachment to raga-dveshas goes, the moha or delusion goes; when the delusion goes, the mind is able to understand clearly what the scriptures reveal about the Ultimate Reality - the intrinsic nature of the Self and not its incidental nature. That is how the knowledge takes place and one slowly gains abidance in that knowledge.
Jeevan Mukti
Jivanmukti, according to Hindu philosophy, is the state of being spiritually liberated while still alive. The Sanskrit term is derived from the root words, jiva, meaning "life," and mukti, meaning "freedom." Jivanmukti is a state in which one possesses the limitless knowledge (of seamless integration of Self & Brahman), free from suffering, and enjoys eternal bliss.
As outlined in the previous step, when this abidance in the knowledge (the aparoksha jnanam i.e. “Aham Brahmaasmi” - the direct knowledge that “ I am the Ultimate Reality”) is experienced, there is freedom even while one is alive. This is the growth that the scriptures present before us, the goal presented by Vedanta. The goal is jivanmuktiH, becoming free even when we are in this body. It is not the mukti or liberation after death, but the liberation or the freedom even while I am here.
For the one thus liberated (who has realised that all being are the Self), there is neither delusion nor grief, as there is no second for him. The Jivanmukta rests with an unshaken mind in the All-blissful Brahman. He is free from all the modifications of the mind. His heart is pure like the Himalayan snow or the crystal. He is free from the distinctions – I, He, Thou.
It is satsanga, the company of the wise or the company of the good, which ultimately leads to this jivanmuktiH.
Conclusion
If we don’t adhere to these processes, then what we can expect is clearly described in verses 62 and 63 of Chapter 2 of Bhagavad Gita.
If we don’t attempt to climb the ladder of knowledge, we are bound yo come crashing down the ladder of attachment as outlined in the first eight strikes. We start all over again. That is why Adi Sankara outlines the 5 step process of achieving liberation in this Sloka.
Let us understand these concepts, digest, internalise and move to the next step towards Self Realisation. We will see what Sankara comes up with in his next strike. Until then…..
God Bless
You can now get this and other Slokas in the book (English) which is now available at Notion Press
என்று கந்தன் கருணை என்ற திரைப்படத்தில் கவிஞர் கண்ணதாசன் வடித்த இந்த பாடலே, ஆதி சங்கரனின் வைரக்கூடத்தில் நாம் காணப்போகும் இந்த ஒன்பதாவது செயல்முறைக்கு முகவுரை.
ஆதி சங்கரர், பஜ கோவிந்தம் எனும் வைரக் கூடத்தில் முதல் எட்டு செயல்முறைகள் (ஸ்லோகங்கள்) வழியாக, நம்முள் ஒளிந்திருக்கும் வைராக்கியம் என்ற வைரத்தை தோண்டி எடுத்தார். இது நமது ஆன்மீகப் பயணத்தின் முதல் கட்டம். அடுத்த கட்டமாக, ஆதி சங்கரர் நமக்கு உதவிக்கரம் நீட்டி உய்விக்க முயலுகிறார். ஏணிப்படிகளை, வைரச் சுரங்கத்திலிருந்து மேலே வருவதற்கு இறக்குகிறார் என்கிறார் சுவாமி சின்மயானந்தர்.
"உன் நண்பர்கள் யார் என்று சொல்லுங்கள், நீங்கள் யார் என்று நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்" என்று ஒரு பழமொழி உண்டு. ஒருவர் தனது உண்மையான வளர்ச்சிக்கு (பொருளாதார ரீதியாகவும் மிக முக்கியமாக ஆன்மீக ரீதியாகவும்) விரும்பினால், அவர் தனக்கு ஒத்த எண்ணம் கொண்ட நண்பர்கள், நிறுவனங்கள், ஆசான்களை நாட வேண்டும். நல்லார் இணக்கம் என்பர் நமது தமிழ் மொழியில்.
இந்த நல்லார் இணக்கம் எப்படி நம் ஆன்மீக வளர்ச்சிக்கு ஊன்றுகோலாய் உள்ளது என்பதை விளக்குவதே இந்த ஸ்லோகத்தின் உட்கருத்து.
வாருங்கள், வைரக் கூடத்தில் நமது பயணம் தொடங்கட்டும். இதோ! சங்கரனின் செயல்முறை
சான்றோர் சகவாசம் ஏற்பட்டால் மனம் பற்றினை ஒழிக்கும். பற்று அழிந்தால் மன மயக்கங்கள் மறையும். மயக்கங்கள் மறைந்தால் நிலையான உண்மைப் பொருள் வெளிப்படும். நிலையான உண்மைப்பொருளை அறிந்தால் நீ ஜீவன் முக்தி அடைவாய்.
விளக்கம்
இந்த ஸ்லோகத்தில் ஐந்து முக்கிய தத்துவங்கள் ஏணிப்படிகளாய் உள்ளன. அவைகள் முறையே:
இந்த ஐந்து தத்துவங்களை முழுமையாக புரிந்து கொள்ள முயற்சிப்போம்.
சத்சங்கம் - நல்லோர் இணக்கம்
சத்சங்கம் என்ற வடமொழிச் சொல்லின் வேர்ச்சொற்கள் “சத்”, “சங்கம்”. “சத்” என்பது சத்தியம்/உண்மையைக் குறிக்கும்; சங்கம் என்பது இணக்கம், சேர்க்கை, கூட்டம், சபை என்று பொருளாகும். சத்சங்கம் என்பதை “சத்தியத்துடன் இருப்பது, சத்தியவாதிகளுடன் இருப்பது, ஒருமித்த ஆன்மீக எண்ணமுடையோரின் உறவு” என்று கொள்ளலாம்.
நம் மனதை ஒரு இளந்தளிருக்கு ஒப்பிடலாம். அது நன்கு வளர, தகுந்த சூழ்நிலையும், பராமரிப்பும் அவசியம். வாழ்வில் உயர்நோக்கம் வளர, மனதை சரியான வழியில் செலுத்தி, பயிற்சி தர வேண்டும். நல்லோர் இணக்கத்தால், மலரோடு சேர்ந்த நார் போல நமது ஆன்மீக அறிவும் நற்சிந்தனைகளும் , நல் அதிர்வலைகளின் செல்வாக்கும், உற்சாகமான சூழ்நிலையும் உருவாகும் சாத்தியம் அதிகரிக்கும். மெய்யறிவை உணர்வதற்கான வழித்தடைகளை அகற்ற உதவும்.
சுவாமி பரமார்த்தானந்தா, சத் என்ற சொல்லின் பொருளைப் பொறுத்து சத்சங்கத்தை மூன்று நிலைகளாக வகைப்படுத்துகிறார்.
1. முதல் நிலையில், சத் என்ற சொல்லுக்கு உன்னத நற்பண்புகள் பெற்றவர் என்று பொருள். நல்லொழுக்க விதிகளனைத்தையும், தர்மத்தின் படி நடப்பவர். இது தர்ம புருஷர்கள் எனப்படும் நல்லோரின் செயல்பாட்டு நிலை. இந்நிலையில் மறைப்படி விதித்திட்ட கடமைகள்/வினைகளுக்கு முதன்மை கவனம். இந்நிலையில் இருக்கும் நல்லோரின் இணக்கம், நம்மை நல்வழியில் வினைகள் புரிய உதவும். எனினும், மெய்யறிவு நோக்கம் முதன்மை பெறாதலால், நமது ஆன்மீகப்பயணம் வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது. 2. சத்சங்கத்தின் இரண்டாம் நிலையில், சத் என்ற சொல்லுக்கு ஞானி (ஞான புருஷன்) என்று பொருள். ஒவ்வொரு ஞானியிடமும் நற்பண்புகளும் மெய்யறிவும் உள்ளதால், இத்தகைய ஞானிகளுடனான தொடர்பு இரண்டு மடங்கு நன்மைகளைக் கொண்டுள்ளது. முதல் பலன் நற்பண்புகளை உள்வாங்குவது; , இரண்டாவது நன்மை அறிவையும் உள்வாங்கும் வாய்ப்பைப் பெறுவது. 3. சத்சங்கத்தின் மூன்றாம் கட்டத்தில், சத் என்ற சொல்லுக்கு பிரம்மன் என்று பொருள். பிரம்மனுடனான தொடர்பு என்பது, நான் பிரம்மன், "அஹம் பிரம்மாஸ்மி", அதாவது பிரம்ம ப்ராப்தி அல்லது பிரம்ம ஐக்கியம் என்ற வேதப் படிப்பின் மூலம் பெறப்பட்ட அறிவின் மூலம் நான் பிரம்மத்தை விட்டு விலகி இருக்கிறேன் என்ற அறியாமையை அகற்றுவதாகும். இதுதான் உயர்ந்த நிலை. ஆண்டவனின் அருளால் கிட்டும் இத்தகைய நல்லோர் இணக்கம் அரிதானது.
ஆக, தத்துவஞானி மூஜி சொல்வது போல் “சத்சங்கம் என்பது புடம் போட்டு நம்மை அறியும் ஒரு அக்னிப் பயணத்திற்கு அழைப்பு. அந்த அக்னி “நம்”மை எரிக்காது. “நாம்” எது இல்லையோ அதை மட்டுமே எரிக்கும்”.
எனவே பற்றின்மையை அடைய, சரியான சூழலும் கூட்டமும் அவசியம் என்பதால், நல்லோர் இணக்கத்தை நாடு என்று ஆதிசங்கரர் அறிவுறுத்துகிறார். எது எப்படியிருந்தாலும், நாம் தீயோரின் சகவாசத்தையும், நம்பிக்கையற்றவர்களின் சகவாசத்தையும் அல்லது நமது சிரத்தத்தை அசைக்கக் கூடியவர்களையும் தவிர்க்க வேண்டும்..
இவ்வாறு, நாம் நல்லவர்களுடன் பழகும்போது, கெட்டவர்களின் செல்வாக்கிலிருந்து விலகி வளர்கிறோம். சத்சங்கத்தின் மூலம் தூய எண்ணங்களுக்கான நமது தனிப்பட்ட அர்ப்பணிப்பு அடுத்த படிக்கான அணுகலை நமக்கு வழங்குகிறது.
நிஸ்ஸங் கத்வம் - பற்றின்மை
சத்சங்கம் என்னும் முதல்படியில் அடியெடுத்து வைத்த பலன், நாம் ஒரு காலத்தில் தீவிரமான பற்றுதலுடன் பற்றிக்கொண்ட விஷயங்களிலிருந்து சிறிது ஒதுங்கும்போதுதான் தெரியும். சத்சங்கத்தின் ஒளியானது நமது புத்தியை மழுங்கடிக்கும் மாயையின் திரையை விலக்குகிறது. அந்த தருணத்திலிருந்து ஆன்மீக வாழ்க்கை தீவிரமாக தொடங்குகிறது.
நல்லோர் இணக்கத்தின்செல்வாக்குடன், மனதில் பற்றின்மை உருவாகிறது. எல்லோரும் பரம்பொருளையும், மெய்ப்பொருளையும், உயர் அறிவைப்பற்றியும் பேசுகிறார்கள். நிலையிலாபொருள்களுக்கு மதிப்பு கொடுக்கும் நம் மனம் என்பது நாம் அனைவரும் அறிந்ததே. பொருள்கள் மீது பற்றின்மையை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும் என்பதை மனம் உணர்ந்தவுடன், அந்த நபர் ஏணியில் இரண்டாவது படியில் இருக்கிறார்.
இப்போது சுவாமி விதிதாத்மானந்தாவின் ஒரு எச்சரிக்கை வார்த்தை. "பற்றுதல் மற்றும் பற்றின்மை என்றால் என்ன என்பதை நாம் தெளிவாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும். பெரும்பாலும், பற்றுதலைக் கைவிடுவது என்பது குடும்பத்துடனான தொடர்பைக் கைவிடுவது அல்லது உலகத்தை விட்டு ஓடுவது என்று மக்கள் நினைக்கிறார்கள். உண்மையில், நீங்கள் உலகத்தை விட்டு ஓட முடியாது, ஏனென்றால் அது எல்லா இடங்களிலும் ஏதோ ஒரு வடிவத்தில் உள்ளது. எனவே, உலகத்தின் பௌதிகப் பொருட்களை அல்ல, அவற்றைச் சார்ந்திருப்பதை விட்டுவிட வேண்டும். மக்கள் பற்றின்மையை புலன் பொருள்கள் அல்லது உலகின் வெறுப்பு என்று தவறாக விளக்குகிறார்கள். உலகத்துடன் எந்த தொடர்பும் வைத்துக் கொள்ள வேண்டாம் என்று ஆசிரியர்கள் கேட்பதில்லை. உலகம் நம் இன்பத்திற்காகவே உள்ளது. விஷயங்களை எப்படி அனுபவிக்க வேண்டும் என்பதை மட்டுமே அவை நமக்குக் கற்பிக்கின்றன. இன்பம் என்பது சார்பு அல்லது தேவை, இணைப்பு அல்லது வெறுப்பு ஆகியவற்றிலிருந்து விடுபட்ட ஒரு உறவைக் கொண்டிருப்பது. வெறுப்பு என்பது இணைப்பின் சிதைந்த வடிவம். எனவே, பற்றுதல் மற்றும் வெறுப்பு (ராகம் மற்றும் த்வேஷா), ஒரே நாணயத்தின் இரு பக்கங்கள். இரண்டும் அடிமைத்தனத்தையும் சார்புநிலையையும் குறிக்கின்றன. அவை ஆரோக்கியமற்ற உறவுக்கு இட்டுச் செல்கின்றன, அதில் நான் உலகின் சூழ்நிலைகளுக்கு எனது புறநிலையை இழக்கிறேன்; என்னைச் சுற்றியுள்ள சூழ்நிலைகள் மற்றும் பொருள்களால் என் மகிழ்ச்சியைத் தீர்மானிக்க அனுமதிக்கிறேன். அவைகளின் இணைப்பில், நான் அவைகளுக்கு அதை விட அதிக மதிப்பை விதிக்கிறேன், வெறுப்பில், அதற்கு தகுதியானதை விட குறைவான மதிப்பை நான் காண்கிறேன். ஆகவே, பற்றிலிருந்து விடுபட வேண்டும் என்று கூறும்போது, வெறுப்பிலிருந்து விடுபட முற்பட வேண்டும் என்றும் பொருள்படும்”.
பற்று, வெறுப்பு ஆகிய இரண்டிலிருந்தும் மெல்ல மெல்ல நம்மை விடுவிக்க உதவுவது நல்லவர்களின் கூட்டுறவான சத்சங்கமே. சத்சங்கத்வே நிச்சங்கத்வம் என்பதன் பொருள் என்னவென்றால், ஞானிகளின் சகவாசத்தில், நான் மெதுவாக மனதின் அமைதியையும் விருப்பு வெறுப்புகளின் எதிர்வினைகளிலிருந்து சுதந்திரத்தையும் வளர்த்துக் கொண்டு புறநிலையாக மாறுகிறேன். நான் எப்படிப் பார்க்கிறேன் என்பதன் மூலம் வரையறுக்கப்பட்ட உலகில் வாழ்வதை விட, உலகத்தைப் பற்றிய ஒரு புறநிலை உணர்வை வளர்த்துக் கொள்ளவும், வாழ்க்கையின் யதார்த்தங்களைக் கையாளவும் கற்றுக்கொள்கிறேன்.
நிர்மோஹத்வம் - மருட்சி இன்மை
இதன் பொருள் மோகத்திலிருந்து விடுபடுவது என ற பொருள். இந்த வார்த்தையைப் புரிந்து கொள்ள, முதலில் "மோகம்" என்றால் என்ன என்பதைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
மோனியர்-வில்லியம்ஸ் சமஸ்கிருதம்-ஆங்கில அகராதி மோஹத்தை 'உணர்வின் இழப்பு' என்று விளக்குகிறது. திகைப்பு, குழப்பம், கவனச்சிதறல், மோகம், மாயை, பிழை என்றும் பொருள் கொள்ளலாம்.
மனதின் மாயையே ஒருவரை உண்மையைப் பகுத்தறிவதைத் தடுக்கிறது. உலகப் பொருள்களின் யதார்த்தத்தில் ஒருவரை நம்ப வைக்கிறது மற்றும் சிற்றின்ப இன்பங்களின் திருப்திக்கு அடிமையாக்குகிறது. இதை வடமொழியில் “நித்ய அநித்ய அவிவேக: இதி மோஹ:” என்பர். இப்படி மோகத்தால் மருண்ட மனம் விருப்பு-வெறுப்பு (ராக-த்வேஷ) மூலம் உலகின் பொருட்களின் மீது நியாயமற்ற மதிப்பை, அசுத்தங்களாக சுமத்துகிறது. இந்த ராக-த்வேஷத்தின் செல்வாக்கின் கீழ் ஒரு மனம் ஒரு தூய்மையற்ற மனம். ஏதோ ஒன்று எனது இணைப்பை உறுதிப்படுத்தும் போது நான் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன், ஏதாவது முரண்பட்டால் நான் மனச்சோர்வடைகிறேன். மகிழ்ச்சி என்பது ராகத்தின் விளைவாகும், மனச்சோர்வு என்பது துவேஷத்தின் விளைவாகும். எனது ராகத் துவேஷங்களை என்னால் நேரடியாகப் பார்க்க முடியாவிட்டாலும், நான் எதிர்வினையாற்றும்போது இந்த ராகத் துவேஷங்களின் பலனை என்னால் பார்க்க முடிகிறது. இந்த எதிர்வினைகள் கோபம், பேராசை, மனக்கசப்பு, அடக்குமுறை, சோகம் போன்றவையாக இருக்கலாம். எதிர்வினை மனது என்பது தூய்மையற்ற மனம்.
அந்த தூய்மையற்ற மனம் கலங்கிய நீர் தெளிவது போல, இருமை வகைதெரிந்து ஈண்டுஅறம் பூண்டு, தெளிவாகும் போது, அது மெதுவாக மோகத்திலிருந்து அல்லது மாயையிலிருந்து விடுபடுகிறது. மனம் மெதுவாக இந்த மோகத்திலிருந்து விடுபடும்போது அது ராக த்வேஷத்திலிருந்து விடுபடுகிறது.
மனம் எந்த அளவிற்கு தூய்மையாக இருக்கிறதோ, அந்த அளவுக்கு அது அமைதியை அனுபவிக்கிறது, மேலும் மனம் ஒருங்கிணைக்கப்படும் அளவிற்கு, அது சமநிலையை அனுபவிக்கிறது. நீர் எப்படி அழுக்கை அகற்றி தூய்மையானதாக மாறுகிறதோ, அதுபோல், மனதிலிருந்து அசுத்தமான எண்ணங்கள் நீங்கி, தூய்மையாகவும், சாந்தமாகவும் மாறி, மன அமைதியை அனுபவிக்கிறோம் - அது தான் அடுத்த படி - நிச்சலதத்துவம்.
நிஸ்சல தத்வம் - மனநிலை அமைதி
மனம் அமைதியடையும் போது, அது புறநிலையாகிறது. (ராட்சத ரோலர் கோஸ்டரிலிருந்துகொண்டு வெளி வந்த நிலை) அப்போதுதான் மறைகூறும் பொருளை புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. அதுவரை, நாம் எதைக் கேட்டாலும் ராக-த்வேஷங்களால் சிதைக்கப்பட்ட மனத்தால் செயலாக்கப்படுகிறது. அந்தத் திரிபுகள் இல்லாதபோது, வேதத்தின் தரிசனம் வெளிப்படுவதை மனத்தால் உண்மையாகப் பாராட்ட முடிகிறது. ராக-த்வேஷங்களின் மீதான பற்று போகும்போது, மோகம் அல்லது மாயை போய்விடும்.
மாயை விலகும் போது, பரம் பொருளான இறுதி யதார்த்தத்தைப் பற்றி வேதங்கள் என்ன வெளிப்படுத்துகின்றன என்பதை மனம் தெளிவாகப் புரிந்து கொள்ள முடியும். அதாவது நமது உடலை மேவிய உயிர் எனும் நிழல், உணர்வான தன்னை, உள்ளார்ந்த இயல்பு (நிஜம்) என்றும், தற்செயலான தன்மை (நிழல்) அல்ல என்றும் புரியத் தொடங்கும் பகுத்தறிவு வளர்கிறது. இப்படி பகுத்தறிவதற்கு முன், நிழல் தன்னை நிஜமாக உணர்கிறது (உடல், மன, புத்தி வளாகமே நான் என்ற உணர்வு). பகுத்தறிவில் மெல்ல மெல்ல நிலைபெறும் போது, அந்த நிழல் நிஜமாகி, நிழல் மறைகிறது.
இறையருள், விவேகம், சங்கல்பம், சத்சங்கம், குருவின் கல்வி, பிரார்த்தனை எனும் ஞானப் பிரசாதங்களே இந்த பகுத்தறிவு வளர உதவும்.
ஜீவன் முக்தி - வாழ்வில் வீடுபேறு
ஜீவன்முக்தி என்பது இந்து தத்துவத்தின்படி, உயிருடன் இருக்கும்போதே ஆன்மீக ரீதியில் விடுதலை பெற்ற நிலை. இதை வீடு பேறு என்று கூறுவர். சமஸ்கிருத சொல், ஜீவா, அதாவது "வாழ்க்கை" மற்றும் முக்தி, அதாவது "சுதந்திரம்" என்பதிலிருந்து பெறப்பட்டது. ஜீவன்முக்தி என்பது வரம்பற்ற அறிவை (மெய்ப்பொருளும் பரம்பொருளும் ஒருங்கிணைந்த நிலை), துன்பத்திலிருந்து விடுபட்டு, நித்திய பேரின்பத்தை அனுபவிக்கும் ஒரு நிலை.
முந்தைய படியில் கோடிட்டுக் காட்டிய பகுத்தறிவில் நிலைத்திருப்பது என்பது, சத் சித் ஆனந்தமே நான், நானே அவன் என்ற நேரடி அறிவினை (அபரோக்ஷ ஞானம் அதாவது “அஹம் பிரம்மாஸ்மி”) அனுபவிப்பது.
அப்படி அனுபவிக்கும் போது, ஒருவர் உயிருடன் இருக்கும்போது கூட (அதாவது, நம்முடைய அன்றாட வாழ்வில், உடலும், உடல் சாரந்த தண்ணுணர்வால் வரும் வினைகளைப் புரியும் உயிராக), அவ்வினைகள் புரியும் “உயிரான நான்” அவையில்லை, அவைகளனைத்தும் நிழலே, தான் நிஜமான சச்சிதானந்தமே என்ற உள்ளுணர்வு ஒன்று மட்டுமே இருக்கும் பூரண சுதந்திர நிலையே ஜீவன் முக்தி நிலை.
முந்தைய படிகளில் ஏறி வந்த பின்னரே, இந்த நிலையை அடைய முடியும். இந்த நிலையை கண்ணாலும், பிற இந்திரியங்களினாலும், வாக்கினாலும், வினைகள்/கர்மங்களாலும், வெறும் தவத்தாலும் புரிந்து கொள்ள முடியாது. “ஸாதந சதுஷ்டைய சம்பத்து” என்ற அடிப்படை தகுதிகள், நல்லோர் இணக்கம், குருமுகமாக மறைகளை கற்று, உள் நோக்கி, அறிவுத் தெளிவினால் நேரடியாக அனுபவிப்பது தான் இந்நிலை.
இவ்வாறு முக்தியடைந்தவருக்கு (எல்லா உயிர்களும் தானே என்று உணர்ந்தவர்), அவருக்கு இரண்டாவது இல்லாததால் மாயையோ துக்கமோ இல்லை. ஜீவன்முக்தா, பேரின்பமான பிரம்மத்தில் அசையாத மனத்துடன் தங்கியிருக்கிறது. அவர் மனதின் அனைத்து மாற்றங்களிலிருந்தும் விடுபட்டவர். அவரது இதயம் இமயமலைப் பனி அல்லது படிகத்தைப் போன்று தூய்மையானது. அவர் வேறுபாடுகளிலிருந்து விடுபட்டவர்.
ஆக, நல்லோர் இணக்கத்தில் துவங்கி, இறுதியில் இந்த ஜீவன்முக்தி அடையும் விரிவான தத்துவங்களை எளிய முறையில், இந்த ஸ்லோகத்தில் கோடிட்டுக்காட்டியுள்ளார் ஆதி சங்கரர்.
நிலத்தின் தன்மையால் நீரின் தன்மை மாறி அந்த நிலத்தின் தன்மையை நீர் பெற்று விடும். அது போல மனிதனுக்கு அறிவானது தாம் சேர்ந்திருப்பவர்களின் தன்மைக்கேற்ப மாறி விடும். இதற்கான எத்தனையோ உதாரணங்களை நம்மைச் சுற்றிலும் நாம் பார்க்கலாம். யாரிடம் நெருங்கிப் பழகுகிறோமோ அவர்களின் தன்மைகளில் சிலதாவது நம்மைத் தொற்றிக் கொள்ளவே செய்கின்றன. அப்படித் தொற்றிக் கொள்பவை சிறிது சிறிதாக நம்முள் வேரூன்றவே செய்கின்றன. பின் அவையும் நம்மில் ஒரு பகுதியாகவே விடுகிறது.
சங்கரனின் இந்த ஸ்லோகத்தின் முதல் இரண்டு வரிகளை இந்த திருக்குறள்கள் பிரதிபலிக்கின்றன
பற்றுக பற்றற்றான் பற்றினை அப்பற்றைப் பற்றுக பற்று விடற்கு.
பற்றற்ற கண்ணே பிறப்பறுக்கும் மற்றுநிலையாமை காணப் படும்
பொருட்பாலில், பெரியாரைத் துணைக்கோடல் என்ற அதிகாரம் முழுவதும் நல்லோர் இணக்கத்தைப் பற்றியதே. மேலும், நல்லோர் இணக்கத்தின் பெருமையை
நல்லாரைச் சார்ந்து இருப்பது துன்பமாக முதலில் தோன்றும். அது நாளடைவில் இன்பத்தைத் தந்துகொண்டே இருக்கும். ஆனால், தீயோரைச் சார்ந்து இருப்பது முதலில் இன்பமாகத் தோன்றும் என்பதால், உடனடியாக, தான் விரும்புவதையே அடையத் துடிக்கின்ற உயிரானது, சிற்றினத்தையே விரும்பும். அது நன்மை தராது என்பதை அறிவுறுத்த, இறைவன் அருளாளர்களை அதிட்டித்து, நீதி நூல்களையும், அருள் நூல்களையும் அருளிச் செய்தான். எனவே, மெய்யறிவு நூல்களை முயன்று படித்து, மெய்யறிவு பெற்றவரோடு கூடி இருந்து, மெய்யறிவு பெற்று உயரவேண்டும். சிறியவர் இனத்தில் சேராமல் காத்துக் கொள்ளவேண்டும்.
இந்த செயல்முறைகளை நாம் கடைபிடிக்கவில்லை என்றால், நாம் என்ன எதிர்பார்க்கலாம் என்பதை பகவத் கீதையின் 2வது அத்தியாயத்தின் 62 மற்றும் 63 ஸ்லோகங்களிலிருந்து அறிந்து கொள்ளலாம்.
பொருட்களை நினைப்பதால் அவற்றின் மீது பற்று ஏற்படுகிறது. பற்று ஆசையாக மாறுகிறது. ஆசையால் கோபம், கோபத்தினால் மனமயக்கம், மனமயக்கதால் நினைவு நழுவுதல், நினைவு நழுவுவதால் பகுத்தறிவின் சீர்கேடு, பகுத்தறிவின் சீர்கேட்டால் மனிதன் அழிகிறான்”.
நாம் அறிவின் ஏணியில் ஏற முயற்சிக்கவில்லை என்றால், முதல் எட்டு ஸ்லோகங்களில் கோடிட்டுக் காட்டியது போல் நாம் பற்று எனும, ஏணியின் மேலிருந்து கீழே விழுந்து மீண்டும் பயணத்தை தொடங்குவோம். அதனால்தான் ஆதி சங்கரர் இந்த ஸ்லோகத்தில் முக்தி அடைவதற்கான 5 படிநிலைகளை கோடிட்டுக் காட்டுகிறார்.
இந்தக் கருத்துகளைப் புரிந்துகொண்டு, ஜீரணித்து, உள்வாங்கி, சுய உணர்தலுக்கான அடுத்த படிக்குச் செல்வோம். அடுத்த பதிவில் சங்கர் என்ன சொல்கிறார் என்று பார்ப்போம். அதுவரை…..
இறையருள் பெருக! வளமுடன் வாழ்க!
பஜ கோவிந்தத்தின் 31 ஸ்லோகங்களும், அவைகளின் தமிழ் ஒலி, மொழி பெயர்ப்புகள், சமஸ்க்ருத சொற்களின் பொருட்கள், ஆன்றோரின் விளக்கவுரை ஆகியவை இப்பொழுது நோஷன் ப்ரஸ் பதிப்பகத்தில் தமிழ் புத்தக வடிவில் கிடைக்கிறது. இதோ விவரம்
An interesting imagination fully backed up by Aditya & Varuna and most definitely by my iPhone.
Monday, 03 April evening. Time for yet another routine in my retired life - the evening walk for one hour (scheduled at 1730 Hrs). Mother Earth was perhaps yearning for some water after a long, bright and sunny day. Varuna sensing this started to respond. He gathered his allies….and then started this amazing battle royal with Aditya.
At 1749 Hrs, Varuna very nearly succeeded in vanquishing Aditya, with the later fighting to free his arms (Rays) and managed to do some stretching. (See the photo below)
The battle intensified for the next ten minutes with Aditya battling his way out
Aditya managed to extricate Himself from the clutches of Varuna and his allies briefly, before He was again well covered and surrounded.
There was hardly any winner here. Mother Earth sensing that both her close friends are battling out for Her sake, decided to call it off and rotated herself and ensured that Aditya moves away from the scene by setting Himself to resume his work at another location of Mother Earth, ten minutes after the battle started.
Strangely the entire battle was enacted behind an Apartment named “Krishna Leela”.
Prabhu's Ponder 